Yakışıklım:
Gülüm, seni çok seviyorum öncelikle bunu söyleyeyim. Şu zamana kadar ister bilerek ister bilmeyerek kalbini kırdıysam özür diliyorum. Hakkını helal et olur mu gidipte dönememek var. Benden yana zaten hakkım helal.
Kendine çok dikkat et...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kerimşah
Edebiyaçıdan sıkı bir azar yiyip sınıfa gelmiştim.
Liseye başladığımdan bu yana edebiyatçımız hep Emine hoca olmuştu. Ve beni lise 1 den bu yana tanıyordu. Edebiyat ödevini yapmadığım için bana baya kızmıştı. Verdiğim sözler sonucunda anca çıkabilmiştim öğretmenler odasından.
Sınıfa girdiğimde bizimkilerden kimse yoktu. Benim geç geleceğimi anlamış olmalılarki kantine inmişlerdi sanırım.
Kantine indiğimde etrafta bakışlarımı dolaştırdım. En köşe masada Fahriye ve Burak'ı tost yerken görmemle oraya doğru ilerledim.
"Afiyet olsun gençler" elimi hafifçe masaya vurup kendime sandalye çekip oturdum.
"Sağolasın Umay'ım, sanada ısmarlasınmı cimcik" Burak ağzındakini yutma gereksinimi duymadan konuşmasıyla ağzındaki ufak sucuk parçası fırlayıp tam iki kaşımın ortasına yapıştı.
"Burak!"dedim panikle.
"Lan toplasan iki dilim sucuk koyuyorlar onunda yarısı senin alnına fırladı" komikmiş gibi kendi espirisine kendisi güldü.
Elimin tersiyle alnımdaki parçayı temizledim.
"Yerdim ben onu" bu çocuktaki yiyecek aşkı her geçen gün tanımlanamaz hale geliyordu.
"Abartma istersen"dedi Fahriye. Burak ona sadece ağzını açmakla cevap vermişti.
"Pislik" Fahriye bulanan midesiyle daha fazla tostundan yiyemiyeceğini belirterek masanın üzerine bıraktı.
"Ben yerim kız" Burak onun yarım kalan tostunu alıp kendi tostunun üzerine koydu ve ikisini birlikte tek bir tostmuş gibi yemeye başladı.
"Midesiz yemin ederim" Fahriye ona iğrenti bakışlarını atıp bana döndü. "Zile iki dakika var kızım nerede kaldın"
Ah Emine hoca ah, tenefüsümü yemişti.
"Emine hoca bırakmadı, onca öğretmenin içinde beni kenara çekip önce nasihat etti sonra azarladı" Fahriye durumuma üzülürken Burak çok komik birşey anlatmışım gibi ağzındakiyle kahkaha attı.
Evet ağzındakileri gördük.
Ufak bir boğulma tehlikesinden sonra kendisine gelip geri yemeğine döndü.
"Şu adamlar kim be" Fahriye'nin baktığı yere döndüm. Yani arkamda bulunan kantin kapısına.
Takım elbiseli iki adam etrafa anlamsız bakışlar atıyor daha çok birini arıyor gibi davranıyorlardı.
