[Zawgyi]
လူတစ္ေယာက္ကို ေမ်ွာ္လင့္ရင္း ႐ွင္သန္ရတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပင္ပန္းလဲ သိၾကလား။ တစ္ခါတေလမွာ အဲ့လူဟာ ကိုယ္နဲ႔ အရမ္းကြာျခားလြန္းေနမွန္း သိတဲ့အခါ တင္းထားတဲ့ စိတ္ေတြဟာလည္း ေျပေလ်ာ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ႏွလံုးသားကေတာ့ အဲ့ဒီလူကိုပဲ လိုလားစြာ ေတာင့္တေနမိတုန္း။
တကယ္ပါ "ေ႐ွာင္းက်န္႔"ဆိုတဲ့ ေကာေၾကာင့္ သူ႔မွာ လမ္းေတြလည္း ခဏခဏေပ်ာက္ရပါသည္။ အျမင့္ပန္းေလးမို႔ မဆြတ္လိုေတာ့ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွလံုးသြင္းေပမဲ့ ႏွလံုးသားက ဦးေႏွာက္ရဲ႕ အမိန္႔ကို လြန္ဆန္ေနျပန္ေရာ။
ေကာက ပဥၥလက္တတ္တဲ့ ေမွာ္ဆရာလိုပဲ...ဒီေကာင့္ကို ျပဳစားထားလိုက္တာမ်ား သူ႔ေျခရင္းမွာ လိုလိုလားလားနဲ႔ကို ဝပ္ဆင္းခ်င္မိေနေရာပဲ။
ေကာအေပၚထားတဲ့ သူ႔ခံစားခ်က္ေတြက မ်ားျပားလြန္းသည္။ "ခ်စ္တယ္"ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ ေဖာ္ျပဖို႔ မလံုေလာက္တဲ့အထိ သူ႔ရင္ထဲမွာ ေကာအတြက္ အခ်စ္ေတြက အျပည့္အသိပ္။
တစ္ဖက္သတ္ကိုမွ ကမ္းကုန္ေအာင္ ခ်စ္ေနမိတဲ့ ဝမ္ရိေပၚကေတာ့ ေနျမင့္ေလ အ႐ူးရင့္ေလျဖစ္ေနရၿပီ။ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကို ခ်စ္ရလြန္းလို႔ သူကေတာ့ ႐ူးေတာ့မွာပါပဲ။
သူဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာမ Elizabeth Barrett Browningရဲ႕ ကဗ်ာထဲက အပိုဒ္ေလးတစ္ခုကို သတိရလိုက္မိပါရဲ႕။
"I love with a passion put to use
In my old griefs,and with my childhood's faith.
I love thee with a love I seemed to lose
With my lost saints,--I love thee with the breadth ,
Smiles,tears,of all my life!--and,if God choose,
I shall but love thee better after death."[Note-Thee means him]
အဲ့ဒီကဗ်ာေလးထဲမွာ စာဆိုက သူမငယ္စဥ္ကတည္းက ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ Robertအေပၚမွာထားတဲ့ သူမရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအတိမ္အနက္ကို ေဖာ္ျပထားလိုက္တာမ်ား ပထမဆံုးဖတ္မိတုန္းက ၾကက္သီးေတာင္ထမိသည္။
ဒါေပမဲ့ ဘာထူးလဲ။ သူဟာလည္း ေကာကို စာဆိုထက္ မေလ်ာ့တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႔ ခ်စ္ေနရတာပါပဲ။