The Perfect Girl (UNEDITED)

CHAPTER 26

CHAPTER 26

My phone beeped. I received a new message. 

From: Naomi

Are you free? Can you meet me at the cafe here lang din sa loob ng subdivision? I won't take a no! I'll be waiting. Come, quickly.

What was that? She's asking me if I'm free but, she won't take a no. Wala na rin akong nagawa kung hindi ang tumayo at bumalik sa kwarto para makapag-ayos. Hindi pa ako naliligo, ang aga pa kaya.

"Where are you going?" tanong ni Mommy nang magkasalubong kami.

Papasok siya habang palabas naman ako.

"Naomi wants to meet me," I shrugged. 

Pinakita ko sa kaniya iyong text at tinanong na rin kung nasaan ang cafe na sinasabi nito. 

"Sabihin mo lang kay Manong na sa cafe. Alam niya iyon. 'Wag kang magpapagabi," anito bago ako nilubayan.

I walked my way out. Nandoon si Manong at nag-aayos ng sasakyan. I told him what my Mom said. He asked me to wait for a minute, aayusin niya lang daw ang sasakyan. Pinanood ko lang siya sa ginagawa hanggang sa muling tumunog ang cellphone ko. Another text from her.

From: Naomi

Where are you? Malapit na 'ko. Baka maunahan pa kita.

I rolled my eyes and shook my head. Wala pa naman pala siya ro'n. Umalis na rin kami matapos ayusin ni Manong ang hindi ko alam kung ano.

"I'll text you na lang po kapag uuwi na 'ko," magalang na sabi ko bago bumaba.

The cafe is small but, it looks neat. Puti ang kabuuang kulay kaya tumitingkad ang kalinisan. I was walking casually when my gaze found his. Nahinto ako sa paglalakad. Ano'ng ginagawa niya rito? Meeting place ba nila 'to? Pakana ba 'to ni Naomi? Wala pa sa plano ko ang makita siya. 

Muling namuhay ang kaba sa akin nang maglakad siya palapit. His gaze didn't leave mine as he walked closer to me. I wanted to run but, my feet were glued. How could we be together if I can't take it when he's near me?

He stopped when our distance fell on two-meters. Ramdam ko ang malakas na pagtibok ng puso ko habang pinapanood ang unti-unting pagsilay ng malaki niyang ngiti. Para bang hinintay niya ang araw na 'to. Na parang napakasaya niyang makita ako.

But, before we can even speak. Naomi got in.

"Sorry, late ako," nakangising pasok ni Naomi.

We both looked at her. I really like her new hair. Mas lalo siyang gumanda. 

"Don't just look at me. Gutom na 'ko, kain na muna tayo," aya nito.

Naupo kami sa isang mesa sa gilid ng bintana. Tumabi sa akin si Naomi habang nasa harapan namin si James. Sinabi ko na kung ano na lang ang order nila ay gano'n ang akin. It was a relief na hindi nila pinag-awayan ang inumin. Matapos no'n ay muli na naman kaming natahimik.

"What do you think about Baguio?" Naomi asked, killing the quiet, I guess?

"Malamig. Ibang-iba sa Manila. Maganda rin iyong mga lugar."

"E? Ano'ng gusto mo rito o sa Manila?" 

This is where my childhood was but, I lived in Manila for almost all of my life. It's a bit chaotic but, I can't just leave the place where I call my home.

"I like both..." sagot ko dahil hindi makapili. "Ikaw?" balik na tanong ko.

"I like it here. Although, Manila means freedom. I can't leave my home. My family is here. I don't want to leave them just for the freedom," kaagad na sagot nito.