The Perfect Girl (UNEDITED)

CHAPTER 12

CHAPTER 12

"That's it for today," Ms. Lopez announced after the two hours of blabbering. "Review for the quiz next week. You're in the top section so, I'm expecting the best for all of you." She looked at all of us before leaving without saying goodbye.

"Quiz agad? Wala pa nga siyang tinuturo," my classmates groaned.

Hindi ko pinansin ang mga reklamo nila. Wala namang magagawa ang pagrereklamo. Mag-aral at mag-basa na lang sila para makasagot sa pagsusulita. It's their loss din naman not mine so I shouldn't care... but, they are loud.

Bibili na lang ako mamaya ng libro sa Accounting 1. Wala naman kasi siyang ni-required na libro. Ano'ng aaralin namin kung wala siyang binigay? Ugh! She's frustrating!

"Hey," that voice again.

Nagkunwari akong nag-aayos ng gamit kahit wala namang ginamit sa buong morning class.

"This is my first time here at malaki pala talaga rito. Can you tour me around and we can also eat lunch together? Gusto kasi kitang makasama at makausap para catch up na rin tayo sa ilang taon," nakangiting aniya.

This is her first time here. Gawin ko na lang din ang ginawa ko noong unang beses dito ni James. I hated him for an unfortunate reason but I still managed to be nice. I can survive this day... having them around.

"Isama na rin natin si James. I missed the old us," nakangiting dagdag niya.

Do you mean young us? The five or six years old us? Hindi niya ba naiisip na marami na ang nagbago sa loob ng labing-isa o labing-dalawang taon? Why does she acting as if it was just yesterday? As if we are still the same? Na gaya noon ay iiyak ako sa tuwing oras na para umuwi? Hindi man lang niya ba naisip na baka hindi na ako ito?

It feels weird na ako lang ang awkward sa amin tatlo.

"Mauna na kami, Venus." Tumango sa akin si Lucia. Kinawayan ako ni Mandy while Kaiden just smirked at me.

"Who are they?" 

"My friends."

Kinuha ko na ang bag ko para matapos na 'to. Sa gitna nang paglalakad ay patuloy pa rin siya sa pagsasalita. Minsan ay sumasagot si James habang tahimik lamang ako. Tango at ngiti lamang ang nababahagi ko sa kanila.

"Sila Tita kaya kamusta na?" she asked the question she knew I would answer.

"They're both fine. Si Daddy puro trabaho pa rin but he finds time to be with us kahit sa tuwing kakain lang. Si Mom, minsan tumutulong kay Dad pero kung hindi naman kailangan ng tulong nasa bahay lang siya o umaalis kasama ang nanay ni Kaiden," kwento ko.

"Who's Kaiden?" follow up question niya.

"The guy who smirked at me. Iyong katabi ko na masarap basagin ang mukha."

She laughed. "Grabe ka naman. Mukha naman siyang maayos."

"You don't know him and Nah, you wouldn't want to."

"If you say so... pero mukhang maayos naman siyang kaibigan."

"He's nice, handsome, tall, and smart but he's a freak and annoying as hell."

Naalala ko na naman ang bwiset na 'yon. Bakit ba hanggang dito sinusundan niya 'ko? It's stressing. He's stressing me out.

"Sounds good... I want to be friends with him too."

Hindi ako sumagot. Wala na rin namang nagsalita hanggang sa makarating kami sa cafeteria. As usual, maingay at maraming tao. Ito ang dahilan kung bakit hindi kami kumakain dito. Ngayon na nga lang ulit ako pumasok dito.