Θα πάψω να πονώ/Άγριες Μέλισσες

2.

Στο ρόλο των:
Μαίρη Χατζίδου,
Μαντάμ Κούλα,
Μάνος Βόσκαρης,
Μπαχάρ Καργιεντιμέ,
Ελένη Σταμίρη
Η Alissa Tseljøs

Στο ρόλο της:
Δρόσω Σταμίρη
Η Jo Kapa

Οπτική γωνία Μαίρης Χατζίδου.:
Πώς είχα καταφέρει να συνεχίσω να ζω στη Λάρισα, ήταν θαύμα ακόμα και για κάποια με την πιγμή μου. Μάλλον...επειδή δεν είχα κανέναν να με θυμάται, ούτε νοιάζεται, δεν ήξεραν καν ποια είμαι. Καλύτερα έτσι. Το σπίτι μου το νοίκιασα με πολύ κόπο, επρεπε να αλλάξω δύο τρεις άντρες...να έχω κάπου να μείνω μέχρι να πάρει κάποιος σε μια δουλειά. Σιχαθηκα τον εαυτό μου. Το πρώτο βράδυ που δραπέτευσα, την έπεσα σε έναν τυχαίο περαστικό, για να καταφέρω να κοιμηθώ κάπου, του έκλεψα τους βασικούς παράδες. Όχι πολλά, ίσα να ζήσω... και το έσκασα ξανά ... Πόσο ακόμη θα με υποτιμήσω; Και μισώ και την υποτίμηση. Σκέψου να μην την μισούσα, τι θα έκανα. Πόρνη δεν είμαι. Κι ας λένε ο,τι θέλουν για εμένα. Έλεγαν πάντα, στις φυλακές, ότι κοιμάμαι με το Μάνο γιατί γουστάρω να είμαι η βασίλισσα των φυλακών. Ναι γουστάρω ψέματα δε θα πω στον εαυτό μου. Στη σκέψη αυτή χαμήλωσα λίγο τον ώμο της μπλούζας που φορούσα. Σήμα κατατεθέν μου ήταν, στις φυλακές. Δε θα με κάνουν κουμάντο εμένα αυτοί, είμαι αναρχική μέχρι το κόκαλο! Έτσι έλεγε η μαμά μου...Που την έχασα στα 17. Άτιμος ο καρκίνος. Αλλά ήταν αγωνίστρια. Μου λείπει...Όμως ευτυχώς που δεν είναι εδώ να δει που κατάντησα. Θα μου πεις αν ήταν εδώ... Δεν θα καταντούσα. Σκεφτόμουν λοιπόν, πως ναι το γουσταρα και μαγκιά μου. Και τους άφηνα κι όλας να με νομίζουν έτσι. Δεν εξηγώ, οι μισοί δε θα καταλάβουν επειδή δε μπορούν και οι μισοί γιατί δε νοιάζονται. Όμως...όχι δεν ήμουν μαζί του για αυτό. Ήμουν γιατί τον αγαπούσα. Για αυτό και δέχθηκα να τον βλέπω με την άλλη, και την κάθε άλλη. Και το ένιωσα ότι με αγάπησε κι εκείνος. Όμως, η ζωή είναι μικρή και πάνω απ' όλα πρέπει να βάζουμε το συμφέρον μας, αλλιώς πως θα ζήσουμε; Κι έτσι έφυγα. Πήγα να τον βάλω πριν απ' τον εαυτό μου, θα το έκανα. "Είσαι βρωμιάρα" είπε. Όχι, δεν το μετανιώνω. Το μόνο που μετανιώνω είναι που του άφησα ένα κομμάτι του εαυτού μου ... Και μάλιστα, το πιο όμορφο. Το μόνο που δεν είχε σπάσει.
Το σπίτι μου, όπως έλεγα ήταν μικρό αλλά καλόγουστο. Είχε μια κάμαρη σε χρώμα ανοιχτό μωβ. Το σαλόνι ήταν, όχι ακριβώς μπεζ, λίγο πιο σκούρο απ' το ζαχαρί. Παντού κάδρα και ένα μικρό τζάκι. Ωραίο να ηρεμώ. Να ξεχνιέμαι...αν και τόσα που έχω ζήσει, δεν ξεχνιούνται.
Δούλευα σε σταύλο. Και μου άρεσε πολύ γιατί τα αγαπούσα τα άλογα. Και γιατί είχα μάθει από σκληρές δουλειές στα χωράφια των φυλακών. Και τώρα που είπα φυλακές, στο μυαλό μου, μου ήρθε μια συγκρατούμενη που είχα, Ελένη τη λέγανε, Ελένη Σταμίρη. Αυτή, τη μισούσε λέει ο Βόσκαρης. Κάθε βράδυ μαζί της ήταν όμως. Και τη ζήλευα, στην αρχή. Που πίστευε στον κόσμο και στην αγάπη, που είχε εμπάθεια. Μετά όμως κατάλαβα πως ψέματα λέει. Όταν ήταν να αποδράσει ούτε που με σκέφτηκε. Και ξέρει πως περνούσα το ίδιο δύσκολα, κι ας φαινόμουν "prison queen". Και όταν προσπάθησα να συμφιλιωθώ μαζί της, με απέρριψε. Το χειρότερο να κάνεις σε έναν άνθρωπο όμως...δεν είναι η απόρριψη. Αλλά η υποτίμηση. Κι αυτό το λάθος, δεν το έκανε.