Θα πάψω να πονώ/Άγριες Μέλισσες

20. (άφιξη νέου χαρακτήρα)

Στους ρόλους των
Ηλέκτρα Παππά,
Μελέτης Ζωητός
Η Alissa Tseljøs

Στους ρόλους των
Δρόσω Σταμίρη,
Κατερίνα Ιγνατιάδη
Η Jo Kapa

Οπτική γωνία Ηλέκτρας Παππά.:

Πήγαμε πράγματι, για εκείνον τον καφέ. ο Βασίλης, ναι, είναι καλή παρέα. Η καλύτερη. Όμως δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι ότι κάτι υπήρχε εκεί.  Για αυτό, και μου ήταν δύσκολο να περάσω καλά. Στην αρχή, γιατί το κέφι που πάντα είχε, με συνεπήρε και τα κατάφερα, στη συνέχεια. Ξέρω ότι δεν είμαι τρελή. Η ένταση της δουλειάς μου, βγαίνει. Δεν είναι εύκολο να δουλεύεις με έναν δολοφόνο—είναι, φως φανάρι ότι είναι!— για διοικητή. Τι να διοικήσει; Απ' την άλλη μεριά έπρεπε να βρίσκεται. Αν δε δράσω σωστά...Θα υπάρξει σοβαρό πρόβλημα. Πρέπει να μετράω την κάθε μου κίνηση και να είμαι σωστή. Γιατί έχω άγχος; Αυτά έχω μάθει να κάνω, αυτό κάνω όλη μου τη ζωή! Αυτή είναι η δουλειά μου....Έχω άγχος επειδή...Δε θέλω να πάθει κάτι ο συνάδελφος. Και φίλος μου.
    Μετά από την έξοδο μας, με γύρισε στο σπίτι μου. Μπήκα να κάνω ένα μπάνιο, πιστεύω ότι θα με βοηθήσει να ηρεμήσω. Και το έχω ανάγκη. Επιτέλους, μακριά απ' τον ψυχάκια, θα μπορέσω να φορέσω ό,τι θέλω και να φτιάξω τα νύχια μου, χωρίς να φοβάμαι ότι θα με απολύσει. Ναι, δεν είναι αυτό, αυτό που με κάνει όμορφη. Με κάνει όμως να νιώθω όμορφα. Και αυτός είναι και ο λόγος που ο Βόσκαρης δεν το δέχεται. Δεκάρα δε δίνω, ο κόσμος τι θα πει. Όμως αν με διώξει...Δεν θα μπορέσω να ξεβρωμίσει ο τόπος από δ’αύτον. Τελείωσα τα νύχια μου, που είχα βάψει μαύρα. Τολμηρό; Ίσως. Μου αρέσει. Είχα βάλει ψεύτικα, για να είναι μακριά. Αύριο ... Θα αναγκαστώ να τα αποχωριστώ. Για αυτό βγήκα μια βόλτα με αυτά, για να τα χαρώ. Έπεσα πάνω σε μια καινούρια κοπέλα που δεν την έχω ξαναδεί, θα μπορούσε να είναι αυτή που άκουσα νωρίτερα; «καλησπέρα, πρώτη φορά σε βλέπω εδώ. Καινούρια;» ρώτησα χαμογελώντας της. Φαινόταν πιο ανοιχτόμυαλη κοπέλα, είχε μια εμφάνιση προσεγμένη και μοντέρνα, μπορεί να με συμπαθήσει.

Οπτική γωνία Κατερίνας Ιγνατιάδη.:

Ξημερώματα έφτασα στο χωριό και..δεν περίμενα ότι θα τα καταφέρω να φτάσω. Έπρεπε για μια στιγμή να κάνω το σωστό και να ξεφύγω από τον κάθε δαίμονα μου έτσι δεν είναι; Έχω γεμίσει από εκείνους(τους δαίμονες)όλο το πρωί τα πράγματα μου τακτοποιούσα και το μεσημέρι προσπάθησα να κοιμηθώ αλλά που να τα καταφέρω;Η μητέρα μου από τότε που.. ‹έφυγε› και με άφησε άφησε με τον πατριό μου είχε γεμίσει τον κάθε εφιάλτη μου. Είχα να κοιμηθώ σωστά από μικρό παιδί, αλλά..ακόμα μικρό παιδί είμαι.Θυμαμαι το ότι στα δεκαέξι έφυγα από το σπίτι και τι το ήθελα;Στα χειρότερα έπεσα.Ηθελα να μάθω τα άστρα και τι κατάφερα να μάθω από αυτό;Τίποτα. Στα δεκαέξι μου είχα βρεθεί πίσω από τα κάγκελα και δεν το είχα καταλάβει.. αυτό τον ένα χρόνο είχα μάθει αρκετά μέρη παρόλο που δεν είχα σπίτι, και πάνω που ένιωσα για λίγο σπιτικό ένιωσα προδοσία.‹Τα θέλω πληρώνονται›ειχα ακούσει από έναν σοβαρό άνθρωπο...*/(Credit για τη συγκεκριμένη έκφραση στον πραγματικό μου πατέρα, πέρα από το βιβλίο)/*Θεωρώ ότι η μητέρα μου είχε καταλάβει τι κτήνος είναι ο πατριός μου, γι'αυτό και μου είχε αφήσει μια κληρονομιά εδώ και ευελπιστούσα κάπου μέσα μου να βρω την κολλητή μου από το γυμνάσιο, δε μιλούσαμε συχνά αλλά θυμάμαι που μου είχε πει ότι μένει σε ένα χωριό κοντά στη Θεσσαλία. Το απόγευμα πήρα απόφαση να σηκωθώ και να μάθω το χωριό, έβαλα ένα μαύρο παντελόνι και ένα ασορτί μακρυμάνικο με ψηλό λαιμό—Ζιβάγκο. Βάφτηκα ελαφρά και έβαλα μέσα στην τσάντα μου κάποια πράγματα τα οποία θεωρούσα εγώ σημαντικά—άρωμα, κάμερα κλπ. Βάφτηκα ελαφρά, όχι κάτι υπερβολικό, δε θέλω.. Ξέρω το ποσό θα μου έλειπε η πρωτεύουσα. Στον κάμπο κάπου συνάντησα μια κοπέλα, αρκετά ωραία, δε μπορώ να πω και φαίνεται και αρκετά φιλική θα έλεγα «Καλησπέρα.» είπα με ένα θερμό χαμόγελο ενώ της πρόσφερα το χέρι μου ώστε να κάνουμε μια χειραψία «Ναι, το όνομα μου είναι Κατερίνα.» είπα αρκετά φιλικά.

...οπτική γωνία Δρόσως Σταμίρη.:

Βγήκα στο δρόμο αφού άφησα τον αρραβωνιαστικό μου στο σπίτι ώστε να πάω να βρω τη μεγαλύτερη μου αδελφή και να την αγκαλιάσω σφιχτά, θα μπορούσε να ενώσει τα κομμάτια μου; Στο σκεπτικό αυτό χάθηκα ώσπου ένιωσα μια αγκαλιά από πίσω μου, γύρισα και είδα τον Γιάννο μου. Τον κράτησα και εγώ σφιχτά στην αγκαλιά μου «πόσο μου έλειψες» είπα με μια μικρή νοσταλγία και ενώ με έκανε μια στροφή μου είπε το πόσο άλλαξα χαρούμενα, εγώ δε χαιρόμουν καθόλου...—Εκτός ότι μόλις τον είχα δει, για αυτό ναι, ένιωσα μια μικρή ευτυχία. Γυρνάει στο μυαλό μου, ακόμα, το ποσό αγνά με φίλησε τότε. Μου έλειπε να με αγγίζουν αγνά, από ερωτική αγάπη...Αν υπάρχει κι αυτό... Εκείνος το ’νιωσε, το ξέρω πως το αισθάνθηκε— Βέβαια, αυτό είναι κάτι το οποίο δεν πρέπει να μάθει γι'αυτό και φόρεσα ένα ψεύτικο χαμόγελο ώσπου έπιασε το χέρι μου για να προχωρήσουμε προς τη ρεματιά και εγώ από μακρυά μου είδα ένα παιδί να τρέχει προς εμέ. Το βλέμμα μου πάγωσε καθώς όταν είδα την αδελφή μου κατάλαβα ότι αυτό το παιδί είναι το δικό μου το παιδί... έσκυψα ώστε να το κρατήσω σφιχτά στην αγκαλιά μου «Θεία Δροσω εγώ είμαι ο Σέργιος» είπα αρκετά χαρούμενα ενώ κρατούσε μια ποδοσφαιρική μπάλα στα χέρια του και εγώ προσπαθούσα να κρατήσω κάποια δάκρυα στα μάτια μου όσο δίπλα μου στεκόταν ο παιδικός μου φίλος. Στιγμιαία έριξα το βλέμμα μου στην αδελφή μου.. πόσο ίδιο είναι αυτό το παιδί με τον πατέρα του;Χάιδεψα απαλά την κοιλιά του «Ξέρω ματάκια μου» είπα όσο πιο ψύχραιμα μπορούσα και στάθηκα ξανά στα πόδια μου ώστε να αντικρίσω την αδελφή μου και το παγωμένο βλέμμα της κυρίας του κάμπου απέναντι μου «Καλησπέρα» είπα λίγο μαγκωμένα ενώ κοίταξα και τις δύο. Ξεφύσηξα, το παιδί και ο Γιάννος απορούσαν.. εκείνοι δε ξέρουν. Πείραξα από αμηχανία το μανίκι στο ρούχο μου «Δε θα μείνω για πολύ» είπα προς την αδελφή μου αφού κατά βάθος αυτό την καίει, το νιώθω.. και εγώ φλέγομαι μέσα μου πριν μου απαντήσει πήρα ξανά το λόγο «Δεν είναι αναγκαίο να αγχώνεσαι» είπα ώστε να καταλάβει το τι εννοώ...

Οπτική γωνία Μελέτη Ζωητού.:

Δεν ξέρω γιατί μας κάλυψε αυτή η...Χατζίδου, αλλά εγώ έχω μάθει, ούτε τα μάτια μου να μην εμπιστεύομαι. Και το Δούκα, που εμπιστευόμουν τυφλά, που νόμιζα ότι του οφείλω τη ζωή μου, τι κατάλαβα; Με κοροϊδεψε, όλη μου τη ζωή, είχα την Αννέτ στο μυαλό μου, σαν την αδερφή του αφεντικού μου, ενώ ήταν...Τίποτα δεν ήταν, το αρνήθηκε το να είναι. Με παράτησε. Και, Μάρτυς μου ο Θεός, προσπαθώ πάρα πολύ να την συγχωρέσω. Δεν τα καταφέρνω πάντα. Και το θέλω...ο Κωνσταντής με κατηφόρισε. Εγώ, λέξη δεν έλεγα, κι ας έσπαγε η ψυχή μου, που δεν αγαπά την αδερφή μου, τη Δόμνα, όπως της αξίζει. Έχω μάθει βλέπεις, με έχουν διδάξει, να σκύβω το κεφάλι,στους Σεβαστούς. Αλλά όχι. Στον Κωνσταντή, δεν επιτρέπω να με βλέπει έτσι. Εκείνος είναι ο πιο δικός μου άνθρωπος. Ως φίλος κι αδερφός... Ή μάλλον, ξάδερφος. Τον κοίταξα, απογοητευμένα. Όχι που μας κατάλαβε, όχι που αναγκάζομαι να του πω ψέματα, αλλά...που δεν με ένιωσε.

(Tέλος του 3ου επεισοδίου, εμπνευσμένο από το τραγούδι «κάθε δειλινό» του Alex Sid, και κυρίως από τη φράση «θέλω να ξέρω αν με συγχώρεσες».)