Θα πάψω να πονώ/Άγριες Μέλισσες

4.

Στο ρόλο των:
Ελένη Σταμίρη,
Μπαχάρ Καργιεντιμέ,
Μαίρη Χατζίδου
Η Alissa Tseljøs

Στο ρόλο των:
Δρόσω Σταμίρη,
Λάμπρος Σεβαστός
Η Jo Kapa

Οπτική γωνία Ελένης Σταμίρη.:

Έκανα ένα καταφατικό νεύμα καθώς μου είπε το όνομα μου, ότι με έψαχνε. "Εγώ είμαι." Είπα κάπως απότομα, αφού οι μπελάδες δεν έχουν σταματήσει να με ακολουθούν, τόσα χρόνια. Όταν μου εξήγησε ποιος είναι όμως, το πρόσωπο μου έλαμψε από χαρά. Όχι μόνο ζει η αδερφή μου, αλλά έχει και αρραβωνιαστικό;! "Έλα μέσα, παλικάρι μου!" Του είπα, όσο πιο θερμά μπορούσα. Μπορεί να ήθελε εξ άλλου, να με καλέσει στο γάμο. Μου χαμογέλασε μια φορά η ζωή; Είμαι έγκυος απ' τον άντρα που αγαπώ, κι αγάπησα ποτέ, κι εγώ την ίδια στιγμή ευχάριστα-πολύ ευχάριστα, για την αδερφή μου; Μακάρι να μην είχε ρίξει μαύρη πέτρα πίσω της η Ασημίνα...Να χαρούμε μαζί... Όπως παλιά, όπως θα το ήθελε και ο πατέρας μας. "Περίμενε, Τάκη μου, να φωνάξω τον άντρα μου να σε γνωρίσει." "Δεν-Δεν χρ-" δεν τον άφησα να μου πει πως δε χρειάζεται, πήρα το λόγο αμέσως. "Τι λες αγόρι μου; Τη Δρόσω σαν κόρη μου την είχα. Και την έχω ακόμα έτσι, στο μυαλό μου. Κάτσε!" Του είπα, δείχνοντας του τον καναπέ, για να πάω στο δωμάτιο μας με το Λάμπρο. Πλησίασα σιγά σιγά το κρεβάτι, και σκαρφάλωσα με απαλές κινήσεις. Μετά τους εφιάλτες μου, φοβάμαι να με τραντάζουν όταν κοιμάμαι, κάνει τα άλλοτε ευχάριστα όνειρα μου-που πλέον μόνο μαύρα μπορώ να τα χαρακτηρίσω, από τότε που...που.- ακόμα πιο τρομακτικά. Κι αυτό δε θέλω να το ζήσει κανείς. Πόσο μάλλον... Εκείνος. Χάιδεψα τρυφερά τα μαλλιά του, και του φίλησα το μέτωπο. «Αγάπη μου, πήγαινε να ρίξεις λίγο νερό στο πρόσωπο σου-του χαϊδεψα το πρόσωπο τρυφερά, κοιτάζοντας το, αισθάνθηκα ότι χαμογελούσα πολύ και ασυναίσθητα.- κι έλα κάτω, είναι ο αρραβωνιαστικός της Δροσούλας!» είπα με δάκρια περηφάνειας και χαράς να καλύπτουν τα μάτια μου. Με τόση δύναμη τα κρατούσα μπροστά στον Τάκη. Όμως στον Λάμπρο...μπορώ να δείχνω τον εαυτό μου. Έπεσα στην αγκαλιά του, με έναν χαρούμενο λυγμό. «Είναι ζωντανή Λάμπρο...και παντρεύεται...!» Ο άντρας μου, είχε το ίδιο ύφος με εμένα. Για αυτό ήξερα ότι μπορώ να είμαι αληθινή μαζί του...Είναι το άλλο μου μισό. Όμως τον άφησα να ετοιμαστεί, για να πάω κάτω, μην μας περιμένει το παλικάρι. Έκανε τόσο δρόμο. «Σε περιμένω!» του είπα. Ήξερε πόσο σημαντικό είναι για εμένα να μοιραστώ μαζί του τη χαρά μου, και τη χαρά της Δρόσους, που είναι για μένα διπλή χαρά. Ευτυχία, λοιπόν. Σκούπησα τα μάτια μου, και πήγα στην κουζίνα, έφερα ο,τι γλυκό είχα. Ευτυχώς, κάποια γλυκά του κουταλιού είχα φτιάξει, γιατί παρόλο που δεν είχα όρεξη,-μέχρι τώρα- με όλες τις συμφορές μου, για ζωή, το πλασματάκι μέσα μου, ζητούσε μερικές φορές γλυκό. Μπορεί να ήταν απλώς οι ορμόνες μου...Αλλά έτσι είναι πιο ωραίο, να λέω ότι το είπε το παιδί μου, να το νιώθω από τώρα δίπλα μου, εκτός από μέσα μου. "Τί προτιμάς;" Ρώτησα τον Τάκη, αναφερόμενη στα γλυκά. "Αν μου είχες στείλει ένα γράμμα, θα είχα προετοιμαστεί καλύτερα!"