Θα πάψω να πονώ/Άγριες Μέλισσες

10.

/Μια διευκρίνηση: η Ελένη δεν σκότωσε τον Σέργιο το 1958,όπως στη σειρά, απλά έκανε μια απόπειρα με πέτρα, που ΔΕΝ πέτυχε. Επομένως ο Γιάννος ζει, κι ο Μελέτης έχει και τα δύο μάτια του, απλώς γιατί ο Μιλτιάδης, δεν είχε λόγο να θέλει να  σκοτώσει το Δούκα, αφού ο Γιάννος ζει. Ο Μιλτιάδης όμως, έχει ψυχικά προβλήματα, για την καλύτερη πλοκή της ιστορίας και την διευκόλυνση του σεναρίου. Καλή ανάγνωση & καλή διασκέδαση!/

[Όλους τους ρόλους ερμηνεύει η Alissa Tseljøs]

Οπτική γωνία Μιλτιάδη Σεβαστού.:

Ο γιατρός είπε ότι αυτά τα καινούργια φάρμακα θα με βοηθήσουν...Λέει ότι αν κάνω τη θεραπεία σωστά, θα γίνω όπως πριν... Όμως, δεν την αντέχω, πολλές φορές. Νιώθω τα χέρια μου να μουδιάζουν, τα πόδια μου δεν τα αισθάνομαι καν...Έχω αστάθεια. Έχω χρέος, όμως, να παλέψω και να βρω τον εαυτό μου. Για τα παιδιά μου, και την Ελένη, που κι αυτή, κόρη μου είναι. Για το εγγόνι μου, που θα έρθει, και για τη Βιολέτα. Κοίταξα τον μικρότερο γιο μου. Αυτός με καταλαβαίνει καλύτερα. Χρόνια τα περνάει. Ένας ήρωας είναι. Το ξέρω τώρα και το ήξερα και πριν.
«Αγόρι μου, πως είσαι σήμερα;»
«Πώς να είμαι, πατέρα; Κάθε μέρα χωρίς τη Δρόσω, που δεν ξέρω πως είναι, άσχημα είμαι.» μου είπε εκείνος, λυπημένα. «Τα φάρμακα σε κάνουν να μην μπορείς να σταθείς πατέρα. Δεν είσαι άρρωστος, φταίνε οι φωνές.» συνέχισε. Σκέφτηκα για λίγο τα λόγια του, ενώ τον κοιτούσα στα μάτια. Δεν πρόλαβα όμως, να του απαντήσω τίποτα, καθώς ο Λάμπρος μπήκε μέσα στο σπίτι, με τη γυναίκα του, και με φώναξε. Νιώθω μια ζεστασιά κάθε φορά που τους βλέπω. «Μην πεις τίποτα πατέρα σε παρακαλώ, μην στεναχωρίσεις το μωράκι τους, άμα είναι αγόρι, θέλω να το πούμε Γιάννο κι άμα είναι κορίτσι, Γιάννα!» με παρακάλεσε ο μικρότερος μου γιος. Τέτοια λάμψη στα ματάκια του, είχα καιρό να δω. Και για αυτό δεν μπόρεσα να του χαλάσω χατίρι και να πω τίποτα στο Λάμπρο και το Λενιώ μου για τις σκέψεις μας προς τα φάρμακα. Εγώ, δεν ήμουν καν σίγουρος τι απ' τα δύο φταίει, ίσως και τα δύο. Όσον αφορά το όνομα, το είχαμε ήδη κανονίσει αυτό με τα παιδιά μου, πριν το ζητήσει επίσημα ο Γιάννος. Δεν του το λέω όμως. Θέλω να του κάνω έκπληξη. «Ήρθατε, Λάμπρο μου; Ελένη;» είπα, καθώς πήγα στο σαλόνι να τους προϋπαντίσω. Εξ άλλου, το σπίτι μας ήταν αρκετά μικρό, αν και γεμάτο μεγάλα αισθήματα, και το χολ με το σαλόνι μας, δεν είχαν διαφορά. Μια μικρή αστάθεια, την ένιωθα, αλλά πήγα κοντά τους, σχετικά άνετα.

Οπτική γωνία Γιάννου Σεβαστού.:

Έβλεπα πόσο σκληρά προσπαθούσε, ο πατέρας να σταθεί, καθώς ζωγράφιζα, σε μια κόλλα χαρτί, τη Δρόσω μου. Μου είχε πει πριν πολλά χρόνια... Βασικά, εγώ της το είχα πει κι εκείνη δέχτηκε το φιλί μου, ότι θα παντρευτούμε! Και δεν έχει γυρίσει...Μήπως δε με αγαπάει πια; Και έφυγε για να μη με πληγώσει; Ο δαίμονας, το βράδυ, λέει ότι έτρεξε μακριά μου, γιατί δε θέλει να με παντρευτεί. Όμως δεν τον πιστεύω... Μερικές φορές ναι...Το σκέφτομαι και θέλω να πεθάνω. Όσο τα σκέφτομαι αυτά, ζωγραφίζω πιο γρήγορα, προσπαθώντας να το ξεχάσω. Ο πατέρας μου, το σκέφτηκα... βασανίζεται απ' το δαίμονα, για αυτό δε μπορεί να νικήσει την ‹αρρώστια› του με φάρμακα. Άμα ήταν άρρωστος, δεν θα είχε γίνει καλά, με τόση θεραπεία; «Τα φάρμακα σε κάνουν να μην μπορείς να σταθείς πατέρα. Δεν είσαι άρρωστος, φταίνε οι φωνές.» του εξήγησα. Φάνηκε να το σκέφτεται, αλλά δε μπορούσα να του εξηγήσω, γιατί ήρθε ο αδερφούλης μου και η Λενιώ μας, που έχει στην κοιλίτσα της το μωράκι που εύχομαι να το πούνε Γιάννο, ή Γιάννα! Θα παίζουμε μαζί, θα κάνουμε όνειρα, θα γράφουμε ποίηση! ...Μερικές φορές οι φωνές, λένε ότι η Ελένη φταίει, ότι ξέρει πού είναι η Δρόσω και δε μου λέει. Όμως εγώ δεν τις πιστεύω. Τις λίγες φορές που αμφιταλαντεύομαι και ακούω τα ψέματα τους, της φωνάζω. Εκείνη όμως με αγκαλιάζει πάντα και με συγχωρεί, για αυτό ξέρω ότι οι δαίμονες, είναι ψεύτες, η Ελένη με αγαπάει. «Αδερφέ μου! Λενιώ!!!» φώναξα και άφησα το χαρτί, για να τρέξω να τους αγκαλιάσω.