Θα πάψω να πονώ/Άγριες Μέλισσες

(⁷)𝐓𝐨 𝐊ε𝐯τ𝐩𝐢-𝐄Π𝐄𝐈Σ𝐎Δ𝐈𝐎 2.

Όλους τους ρόλους ερμηνεύει η Alissa Tseljøs

Οπτική γωνία Τάκη Δοξαρά.:

Ζέστανε το μέσα μου, πο’ ’ρθε το Λενιώ, που λέει και η Δροσούλα μου, να μου φέρει γλυκά. «Ό,τι φτιάνεις κάλο ’ναι, να πούμε.» απάντησα προσπαθώντας να κρύψω το άγχος μου, να ’ουμ’, πώς το λέω τώρα, σε έγγυος γυναίκα, που δουλεύει σε έτσι μαγαζί η αδερφή της; Τα γλυκά ήταν πολύ νόστιμα, ειδικά ’κείνο το πορτοκαλί, το “νερατζάκι” που μου ’πανε. Όλο θα το έτρωγα, να πούμε, αλλά δεν είμαι λέρα, σκέφτομαι και τον συνάνθρωπο. Αυτός ο άντρας της Λενιώς που μου ’πε, καλός φαίνεται. Στα μάτια το κοιτάει το Λενάκι να πούμε. Αλλά...Το Λενιώ πιο άντρας μοιάζει. Κακίες. Γιατί τον είδα που με κοιτάει λες και δεν του αρέσω να πούμε, ο Τάκαρος έχει μύτη! Τεράστια, δυστυχώς. Πάντα το ’χα αυτό το κόμπλεξ να πούμε. «Και γω χαίρομαι. Αλλά θα σας κόψω τη χαρά να πούμε.» το είπα πιο πολύ αγχομένα, παρά απειλητικά. Το ’δα πως το βλέμμα τους είχε καρφωθεί πάνω μου. Σαν να κρέμονταν απ' τα χείλη μου. Για δες τον Τάκαρο πο’ ’χει και κοινό δικό του, χωρίς να το μοιράζεται με ορχήστρα ή με κοριτσούδια να πούμε! Με το χιούμορ, καλμάρω το μέσα μου. Φυσικά και ξέρω πόσο σοβαρό είναι το πράμα. Κοίταξα μια το Λάμπρο, μια το Λενιώ. «Μετά βίας τα βγάζουμε πέρα οικονομικά να πούμε.» «Πες το έτσι, για λεφτά ήρθες, και μας λες ότι σε έστειλε η Δρόσω, παίζεις με τον πόνο μου;!» φώναξε η Ελένη που με κοιτούσε τώρα με μίσος. «Ο Τάκαρος τέτοιος αλήτης δεν είναι! Απλά η Δροσούλα κι εγώ, βγάζουμε το ψωμί μας σε έναν καμπαρέ.» «και το έχεις για απλό αυτό;» ρώτησε ο Λάμπρος, λίγο έντρομα. «Απλό είναι να πούμε. Μια δουλειά να βγάλουμε τα ‹προς το ζειν› που λέτε και εσείς οι γραμματιζούμενοι να πούμε. Το χει άχτι το κορίτσι να βγάλει έναν δίσκο, να τραγουδάει γουστάρει η καρδούλα της.» —Χαμογελούσα όσο μιλούσα, στη θύμηση της να τραγουδάει και να το ευχαριστιέται.— «Κι έτσι θα βγάλει δίσκο Τάκη, μας δουλεύεις;» με ρώτησε η Ελένη. «Όχι να πούμε. Όταν τραγουδάει λάμπουν τα ματάκια της να ’ουμ’, δεν το καταλαβαίνεις. Βοήθεια θέλω. Να την πάρεις από κει να πούμε. να μείνω ’γω, να μαζέψω λεφτά. Να βγάλουμε το δίσκο. Ο Τάκαρος έχει προαίσθημα, να πούμε. Θα τα καταφέρουμε...!» έπιασα το χέρι του Λάμπρου και το άλλο της Λενιώς, καθώς τους κοίταξα στα μάτια, με το βλέμμα μου να κολλάει μέσα στο δικό τους. Γιατί μιλάω μπέσα να πούμε. «Πρέπει να με βοηθήσετε. —Γύρισα προς τον Λάμπρο— Εσύ ρε μόρτη; Γυναίκα έχεις, θα ’κανες τα πάντα για τα όνειρα της, να πούμε. Που’μαι ’δώ κάτι σημαίνει. Πώς να την ζήσω δεν είχα άλλο τρόπο. Βοηθήστε με...»