Θα πάψω να πονώ/Άγριες Μέλισσες

(¹⁴)𝐄Π𝐄𝐈Σ𝐎Δ𝐈𝐎 3-"θέλω να ξέρω αν με συγχώρεσες."

Όλους τους ρόλους ερμηνεύει η Alissa Tseljøs

Οπτική γωνία Δέσποινας Προύσαλη.:

Δεν περνάει η ώρα αν δεν μπορείς να σηκωθείς. Έχω διαβάσει το ίδιο περιοδικό, τρεις φορές. Πείθω τον εαυτό μου, ότι είναι ενδιαφέρον. Δεν θέλω να σκοτίζω τον γιο μου, με τα δικά μου. Ούτε να είμαι μέσα στα πόδια του. Όμως, μου λείπει ο μπαγάσας. Τίποτα άλλο δεν έλεγα; Μπήκαν μέσα, με την Ηλέκτρα. Αυτό το κορίτσι, μες στην καρδιά μου το έχω. Αρχίσαμε τα γνωστά πειράγματα, μεταξύ μας. Γέμισε γέλια το σπίτι μας. «Γιε μου, τράβα μου λίγο την κουβέρτα...» του είπα, γιατί τα πόδια μου, αν και συνήθως δεν τα νιώθω, τώρα νιώθω ότι κρυώνουν. Την τράβηξε, λοιπόν, ο Βασίλης και με βοήθησε να καθήσω ανάμεσα τους, στο ντιβάνι. Έχω πολύ δυνατό γιο, και μέσα και έξω κι αν και δεν του το λέω συχνά, για να κοντράρει τον εαυτό του και να γίνεται καλύτερος, εγώ είμαι πολύ περήφανη για εκείνον. Κάτσαμε μαζί. Πως το ’θελα να ταιριάξουν μεταξύ τους. Τον έβλεπα, τον κανακάρη μου, μέσα στα μάτια το κοιτάει το κορίτσι. Μου ανακοίνωσαν ότι θέλουν να μου μιλήσουν για κάτι σοβαρό, σκέφτηκα ότι θα μπορούσαν να μου πουν αυτό που περιμένω, τόσα χρόνια να ακούσω, ότι έχουν βρει την αγάπη. Του αξίζει, του Βασίλη μου, να βρει την αγάπη, αφού μόνο εγκλήματα βρίσκει, το παιδί μου. Και μαυρίζει την ψυχή του, για να ξεμαυρίσει τον κόσμο. Σε αυτή τη σκέψη, του χαμογέλασα, αλλά για να μην πάρουν τα μυαλά του αέρα, τον κοίταξα και του είπα «για να μη σκέφτεσαι το φαΐ, εσύ, Βασίλη μου, σίγουρα σοβαρό θα είναι!» βέβαια, ήθελα να κόψω και την αντίδραση της Ηλέκτρας, αν θα μου τον υπερασπίσει. Αυτό που άκουσα όμως...Με έκανε να σοβαρευτώ απότομα. «Ο Βόσκαρης είναι παλιάνθρωπος, το ξέρουμε. Φονιάς όμως; Του καλύτερου του φίλου; Έχουμε καμία ένδειξη;» ρώτησα και τους δύο.

Οπτική γωνία Ηλέκτρας Παππά.:

Όταν μπήκαμε μέσα στο σπίτι, ζεστάθηκε η ψυχή μου. Μου αρέσει πολύ η παρέα της κυράς-Δέσπως, είναι σαν μητέρα μου. Και η μητέρα μου, μου λείπει, εδώ που με διορίσαν. Μου στέλνει, συχνά-πικνά γράμματα και αυτό με κάνει να παίρνω όχι μόνο χαρά, αλλά και δύναμη. Δεν με πτοούν τα σχόλια του Βόσκαρη, θα πάρει αυτό που του αξίζει. Καθώς είμαι σίγουρη ότι εκείνος είναι ο δολοφόνος. Προσπαθούσα, ακόμα κι όσο έλεγα αυτά τα βάναυσα πράγματα, που ισχύουν και συμβαίνουν ανάμεσα μας, να κρατήσω το χαμόγελο στα χείλη μου, γιατί μόνο έτσι μπορεί να αντιμετωπιστεί η κατάσταση, χωρίς να τρελαθούμε. Δεν είμαι, όμως, απάνθρωπη και για αυτό, δεν μπόρεσε, αυτό το μειδίαμα, να μην σπάσει και να μην τσακιστεί στην ερώτηση της Δέσπως. «Τέτοιο τέρας, τι κολλητούς να έχει;» ρώτησα καθώς την κοίταξα πιο σοβαρά. «Κανένας δεν γεννήθηκε κακός, κοκκώνα μου. Όλοι κάπου δείχνουν την ανθρωπιά που τους απομένει.»  μου είπε εκείνη και μου έσφιξε το χέρι. Αν ήταν εδώ η μητέρα μου, και δεν ήταν στην Αθήνα, σίγουρα θα ήταν πολύ καλές φίλες. Καρδιακές. «Καλύπτει την υπόθεση, το βλέπω. —το ύφος μου σοβάρεψε ακόμα παραπάνω— τις προάλλες, ήρθε ένας φάκελος, το ξέρω ότι ήταν για αυτήν την υπόθεση. Άκουσα έναν συνάδελφο να λέει ότι αφορά το Σεβαστέικο, και εκείνος τον έσκισε. Με θυμό!» εξήγησα πριν πιάσω το χέρι της με το δικό μου και με το άλλο, του Βασίλη.