Θα πάψω να πονώ/Άγριες Μέλισσες

9.

Στους ρόλους των
Λάμπρος Σεβαστός,
Δρόσω Σταμίρη
Η Jo Kapa

Στους ρόλους των:
Νικηφόρος Σεβαστός,
Μπαχάρ Καργιεντιμέ,
Μαντάμ Κούλα,
Μελέτης Ζωητός
Η Alissa Tseljøs

.. Οπτική γωνία Λάμπρου Σεβαστού.:

Πριν βγούμε έξω απ'το σπίτι μας είπε ότι θα αφήσει εδώ αυτόν τον.. αρραβωνιάρη της Δρόσως. Η αλήθεια είναι ότι δεν το βρήκα και τόσο καλή ιδέα, τι θα μπορούσε να θέλει αυτό το άτομο από εμάς; Το μόνο ελαφρυντικό το οποίο μπορώ να του δώσω από μεριάς μου είναι η αγάπη. Φαίνεται πράγματι να την αγαπάει και προσωπικά δε θέλω να φτάσω σε ακραίες καταστάσεις καθώς είναι αδελφή της Ελένης μου, επομένως, τη βλέπω και εγώ σα μικρή μου αδελφή. Η Ελένη κλείδωσε και εμείς ξεκινήσαμε να προχωράμε προς το σπίτι μου καθώς τα κακά δεν άργησαν να φανούν μπροστά μας. Τι εννοώ με αυτό;Πολλές κακοήθειες ακούστηκαν από "καλοσυνάτους" ανθρώπους στο χωριό μας προς το πρόσωπο της Ελένης, ακόμα και το χέρι τους πήγαν να σηκώσουν. «Καμία φόνισσα δεν υπάρχει, πως φέρεστε έτσι σε έγκυο γυναίκα, ντροπή δεν έχετε;;» ρώτησα με απορία και περισσότερα νεύρα τα οποία προσπαθούσα να κρύψω διότι καλώς ή κακώς κάποια πράγματα δεν τα δέχομαι ασχέτως του ότι προσπαθώ να κάνω υπομονή για εμάς-Γιατι τώρα είμαστε τρεις, όχι δύο. Σίγουρα μπορώ να θαυμάσω το ποσό δυνατή στεκόταν απέναντι σε όλους τους, και απέναντι σε τόσες καταστάσεις όπου έχει βιώσει η ίδια. Είναι ο προστάτης του εαυτού της. Στο σπίτι μου δεν αργήσαμε να φτάσουμε, και οι δύο μπήκαμε μέσα και εγώ έβγαλα το παλτό μου να το κρεμάσω «Πατερα;» είπα λίγο δυνατά ώστε να με ακούσει. Βγήκε από το δωμάτιο και μας κοίταξε και τους δύο...

Οπτική γωνία Νικηφόρου Σεβαστού.:

Καθόμουν στο γραφείο μου, αυτό στο δωμάτιο μου, όχι το άλλο, το ξεχωριστό, που είχε ο πατέρας μου. Από εκείνο το μέρος, μόνο δυσάρεστες αναμνήσεις έχω. και προσπαθούσα να γράφω μια σελίδα, στο βιβλίο που ξέρω ότι πάλι θα απορροφηθεί. Για αυτό πλέον το κάνω στα κρυφά. Δεν το ξέρει κανείς, γιατί κανέναν δεν εμπιστεύομαι πια. Και η Ασημίνα...Με άφησε νοερά, με το πρώτο λάθος. Δε λέω, ήταν μεγάλο. Μας χάρισε όμως κάτι ακόμα μεγαλύτερο. Και με αυτό, φυσικά εννοώ τον γιο μας. Άλλη μάνα, δεν γνώρισε, μόνο την Ασημίνα. Ας με κρεμάσει, Ας με κρεμάσει. Το να με αφήσει, χειρότερο είναι. Δεν θα της περάσει όμως. Αφού δεν θέλει να μείνει από επιλογή μαζί μου, θα μείνει από ανάγκη. Δε λέει ότι από συνήθειο κάθεται εξ' άλλου και για το παιδί; Αυτό να συνεχίσει να κάνει, τότε. Δε θα με τσακίσει εμένα, με αυτές τις λέξεις, χωρίς καν, να τις εννοεί. Και σε αυτή τη σκέψη, νευρίασα. Έφτιαξα τη γραβάτα που φορούσα, -ακόμα και μέσα στο σπίτι μου, γιατί οι δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ, που λέει και ο πατέρας μου, -καθως και το γκρι σακάκι του κουστουμιού μου, μηχανικά, ή από αμηχανία. Βγήκα έξω απ' το δωμάτιο μου...Και της Ασημίνας, που πατάει εδώ μόνο για να κοιμηθεί, και με αργά και αποφασιστικά βήματα, πήγα στο δωμάτιο της μητέρας και του πατέρα μου. Συνηθίζει να μένει εκεί ακόμα και όταν σταματάει να μαλώνει με την ίδια (τη μητέρα μου) , για να απομονωθεί, προφανώς, αφού η αλάνθαστη θεότητα της, δεν μας καταδέχεται πια. Χτύπησα τυπικά την πόρτα, και μπήκα, πριν καν προλάβει να αντιδράσει, αυτή τη φορά, δεν είχε κλειδώσει. Η πόρτα τρίζει, γιατί είναι ξύλινη, αυτός ο ήχος την ενοχλεί, και για αυτό, την έτριξα δύο-τρείς φορές, επίτηδες, διότι ήταν ξαπλωμένη και με αγνοούσε. Πήγα κοντά της και σήκωσα την κουβέρτα της, εκθέτοντας την στο βλέμμα μου. «Κατέβα κάτω, έστω και για μόστρα. Θα καταλάβουν όλοι ότι κάτι πάει στραβά, έτσι όπως κάνεις.» της είπα. «Δε με νοιάζει.» μου είπε εκείνη, αδύναμα, χαμηλόφωνα και, αυτό που με ενόχλησε πιο πολύ, αδιάφορα. Για αυτό εγώ την έπιασα βίαια από το μπράτσο και την κόλλησα στο προσκέφαλο του κρεβατιού. «Ενδιαφέρει εμένα. Και κακά πράγματα γίνοται, όταν κάτι ενδιαφέρει εμένα και εσύ δεν μπορείς να μου το προσφέρεις.» της είπα, για να θυμηθεί ξανά -λες και το ξέχασε ποτέ, αυτό είναι το παράπονό μου, ότι θυμάται. Θα της δώσω εγώ έναν λόγο.- το θέμα με τη Δρόσω και την στειρότητα της. Χαϊδεψα τη μάλλινη μπλούζα που φορούσε, στους ώμους και προχώρησα στο υπόλοιπο χέρι.