Θα πάψω να πονώ/Άγριες Μέλισσες

5.

Στο ρόλο των:
Ασημίνα Σταμίρη,
Ηλέκτρα Παππά,
Μάνος Βόσκαρης
Η Alissa Tseljøs

Στο ρόλο των:
Πηνελόπη Σεβαστού,
Βιολέτα Καλαϊτζίδου
Η Jo Kapa

Οπτική γωνία Ασημίνας Σταμίρη-Σεβαστού:

Η Μυρσίνη άρχισε να  μου εξηγεί όλα αυτά που δεν ήθελα καν να ακούσω, γιατί πολύ καλά "τα ήξερα"...Ποια ήξερα; Τίποτα δεν ήξερα. Μια ζωή να προσποιούμαι. Να μην τους ντροπιάζω. Την οικογένεια μου; Την ποια; Αυτή που η αδερφή μου πήγε με τον άντρα μου; Αυτή που δεν είδε κανείς πίσω από το φτιαχτό χαμόγελο μου, αυτή που κανένας δε με ρώτησε ποιος είμαι; Για ποιο λόγο να ζήσω αυτήν την παράσταση; Μόνο για το Γιώργη μου, τα αντέχω...Και για τη Μυρσίνη. Το έβλεπα στο βλέμμα της, στον τρόπο που μιλούσε, στη χροιά της φωνής που έσπαγε όταν μου εξηγούσε. Την κοίταξα στα μάτια και της χαϊδεψα τα μαλλιά. “...Είσαι λοιπόν μια σωστή κυρία.” της είπα και γελάσαμε πίκρα και οι δύο. Όμως όσο την κοιτάζω, το καταλαβαίνω, δεν είναι πολύ αργά για εκείνη. Όσο κι αν το νομίζει. Σε κανέναν δεν χρωστάει να μείνει. Μόνο στον εαυτό της χρωστάει την ευτυχία. Μαζί της βρίσκω ένα κομμάτι του εαυτού μου. Τον βλέπω στα μάτια της. Μόνο το μέλλον μου δε θέλω να δω... Ούτε και το παρόν της. Δεν της αξίζει τέτοιο παρόν. Ούτε τέτοιο μέλλον στον εαυτό μου... Όμως μέσα στο δωμάτιο της, στο οποίο με τίμησε αρκετά για να με αφήσει να μπω —ξέρω ότι είναι ο μόνος χώρος που ξεδιπλώνει τον εαυτό της— ... Μέσα σε αυτά τα ξύλινα, βαμμένα καφέ, μουντά ντουβάρια, με την περίτεχνη διακόσμηση χρυσών λεπτομερειών, και τα "σικ" έπιπλα,— όπως τα λέει...sick εγώ μόνο αρρώστια ξέρω! αλλά γελάω με την τόσο εκλεπτυσμένη προφορά της. — βρήκα ένα καταφύγιο, έναν μικρό "παράδεισο". Ο Δούκας ήρθε και μου την πήρε. "ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΙΟ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΉ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ!" μου φώναξε, για να μην καταλάβει τίποτα ο...άντρας της. Μου έκλεισε με δύναμη την πόρτα, κι έκλεισε και η διέξοδος μου απ' τον πόνο...Μέχρι να γυρίσει, τουλάχιστον.

...Οπτική γωνία Πηνελόπης Σεβαστού. :

Έριξα το βλέμμα μου με έναν διακριτικό τρόπο επάνω στην κοπέλα ώστε να την εξετάσω από πάνω έως κάτω, δε μου άρεσε ο τρόπος της. Η ειρωνεία της διακρίνεται όσο κι άμα θέλει να την κρύψει όμως τι να κάνουμε; Περίμενε να ξέρω την οικογένεια της.Ηξερε η ίδια τη δική μου όπως τη ξέρω εγώ;Έπρεπε να πω εγώ αυτό το «Καλύτερα» απ'οσο φαίνεται. Βέβαια, δε θα κρύψω πως σε αυτό το σκεπτικό γέλασα λίγο και η ίδια πίστευε ότι γέλασα με το αστείο της, κακώς. Προχώρησα δίπλα της προς τα άλογα ώσπου μου έδωσε το δικό μου, παρατηρούσα κάπως προβληματισμένα τον τρόπο που της φέρεται και που της μιλάει όμως ποιος ξέρει;Θα μπορούσα να έχει απέραντη αγάπη για δ'αυτα..χαχ.αγάπη τι ειρωνεία?Στο μυαλό μου γύρισε ξανά ο Μελέτης.. προσπαθώ τόσο πολύ να τον ξεχάσω και να παλέψω με τον ίδιο μου τον εαυτό για εκείνον.Να τηρήσω αυτά τα πρέπει και όχι τα θέλω αφού.. ούτως ή άλλως τα "Θέλω" μας πάντα πληρώνονται ακριβά. Ξεχάστηκα λίγο με τις σκέψεις μου μέχρι που μου είπε η Μαίρη πως το άλογο κλωτσάει και εγώ της γέλασα ελαφρά «Κάλιο να μας κλωτσάει δ'αυτο παρά όλοι οι υπόλοιποι» της είπα ασυναίσθητα συνειδητοποιώντας πως ο τόνος της φωνής μου παραλίγο να σπάσει από την ένταση που έθαβα όσο πιο πολύ γίνεται μέσα μου, με κοίταξε περίεργα και δεν την αδικώ. Εγώ της χαμογέλασα με μια απλή αμηχανία καθώς έφτιαξα τα αποκούμπια του παλτού μου.