Θα πάψω να πονώ/Άγριες Μέλισσες

13.

Όλους τους ρόλους ερμηνεύει η Alissa Tseljøs.

Οπτική γωνία Τάκη Δοξαρά.:
Μ' είχαν κλειδωμένο, ωσάν το ποντίκι να πούμε. Σίγουρα, εμένα θα κατηγορήσουν για τα πάντα, να πούμε. Τι φταίει ο Τάκαρος, ρε μόρτη, για το μυαλό τούτου του κόσμου, να πούμε; Μου 'πε το Λενιώ, να μαζέψω τα πράματα μου να πάω στη Δροσούλα μου, μέχρι να σκαρφιστούν πώς θα 'ρθούνε να την πάρουνε. Γιατί να το σκεφτούμε; 'Γω ξέρω, μια κι έξω. Με μπέσα. Την πιάνουν της λεν' «Δρόσω, θα σε φροντίσουμε εμείς.» Ανάλυση πολλή, δε χρειάζεται, το βρωμίζει το πράμα, ξέρει ο Τάκαρος.
Μα το εκτιμούσα, π' όσο εμένα εδώ, στο Σταμιρέικο, όπως μου το 'χε πει κι η Δροσούλα μου, μια δώση, το Λενιώ, κι ας μην συμφωνούσε μ' ό,τι πιστεύω 'γω, και καφέ μ' έκανε, και φαΐ δε μου 'λειψε, να 'ούμε. Αν δε με κλείδωνε κι όλας...Ένα πράμα ξέρω. Δε μπορείς να τα 'χεις όλα. Φρόντισε η ζωή να μου το μάθει αυτό. Μα τι με ενοχλάει εμένα; Έχω τη Δρόσω και την Πένι, το μπουζουκάκι μου, κι άλλο τίποτα, δε μου χρειάζεται στον κόσμο, να πούμε. Πήγα στο δωμάτιο, να κάνω όπως μου 'παν οι αφέντες απ' αυτό το τσαρδί. Έβαλα σε εκείνο το μαύρο, το σακουβαγίαζ-Το μιλώ το γαλλικό. Ο Τάκαρος είναι ξεφτέρι, να πούμε- τη ζακέτα μου, και στην θήκη της, την Πένι. Δεν είχα προλάβει άλλο πράμα, να βγάλω έτσι κι αλλιώς, μια μέρα, ή μισή έμεινα. Και με φιλέψανε καλά, δεν παραπονιέμαι διόλου, να 'ουμ'. Και τα γλυκάκια μου τα 'φαγα και το καφεδάκι μου 'πια και την παρεΐτσα μου 'κανα. Όμως γι' άλλο λόγο φεύγω ήσυχος, να πούμε. Το 'δα πως την νοιάζονται τη Δροσούλα μου. Και μου 'φυγε ένα βάρος. Ο Τάκης είναι σπαθί, τις υποσχέσεις μου, τις κρατάω και τον δίσκο θα τον βγάλουμε, ο κόσμος να 'ρθει ανάποδα, να πούμε.
Πάνω στην ώρα έφτασα στο σπιτικό μας, η Δρόσω έλειπε, είχε πάει στο μαγαζί, πρόλαβα ν' αλλάξω και να τρέξω να προλάβω την παράσταση. Αυτό που μου 'κανε πολλή εντύπωση, να πούμε, ήταν που η Δρόσω δεν μαγείρεψε τίποτα. Άραγες, μόνο για 'μένα το κάνει; Ν'ανησυχήσω που δεν τρώει, ή να χαρώ που με φροντίζει, να πούμε; Στη δεύτερη τη σκέψη, γελάει και το μουστάκι μου! Για δες τον Τάκαρο, πο' 'χει και κατακτήσεις! Το πρώτο, όμως, θα το 'χω στο μυαλό μου, γιατί δε γουστάρω να μην την προσέχω εγώ να πούμε! Έτσι, δυναμικά, χτύπησα την πόρτα, να πάρω τους δρόμους, να πάω στη Χαβάη, όχι το νησί, το μαγαζάκι μας να 'ουμ'. «Μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε, Τάκαρε.» «Άσε με ρε Νώντα, να πούμε, είχα δουλειές.» «Κι εδώ δουλειά έχεις!» συμπλήρωσε η μαντάμ Κούλα. «Ήταν πιο σοβαρή -η Δρόσω, αλλά για την ώρα, κάλλιο να νομίζει που λέω η δουλειά- Κουλίτσα. Τα 'παμε! ο Τάκης...-» μας κόπηκε η μιλιά, με 'τούτο που 'δαμε....