O gün hayatımın bir nebze de olsa rahatlayacağını düşündüm. Yanlışmışım. Sabah uyandığımda hep birlikte polise gidip söyleyecektim her şeyi. Bunu istemiştim. Diğerleri de benimle geliyordu. Arabaya bindik. Karakola girerken silah sesleri gelmeye başladı bize doğru sıkıyorlardı. Polisler hemen dışarı çıktı. Bizler ise kolonların arkasına saklanmıştık. Berke ve ben bir yerde. Sıla ve rüzgar öbürlerinde.
-SAKIN ÇIKMAYIN. KALIN KOLONUN ARKASINDA.
Diye bağırdım ikisi de tamam dedi.
Polisler çatışıyordu. Kim olduğunu bilmiyorduk. Bende hangi gerizekalı ki bu karakolun önünde silahla ateş eder diye baktım. Kerem'di. Polise gitmemden korkmuş olmalı ki beni tehdit edecekti yada öldürecekti. İşin kötü tarafı annem de onunlaydı. Kendi öz annem. İnanamamıştım. Polisler:
-KOŞARAK DİKKATLİ BİR ŞEKİLDE İÇERİ GİDİN!
Diye bağırdı onayladık. İlk Rüzgar'ı gönderdik. En küçüğümüz oydu. Sonra Sıla'yı gönderdik. Berke'yle biz birlikte gidiyorduk. Tam kapıdan girecekken omzumdan vurulmuştum. Çığlık attım. Berke'yle hemen içeri girdik. İçeride bir kaç kişi vardı. Bense öylece kolumu tutup acıdan kıvranıyordum.
(Arkadaşlar uzun bölümler biraz bayıyormuş gibi hissettim o yüzden bundan sonra maksimum 300 kelimelik yapıyoruz bilginiz olsun)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Louis Partridge- İçimdeki korku.
De Todo10 yaşındaydım babam bizi terk ettiğinde. O günden beri annem hayatımı kontrol ediyordu. Kendimi özgür hissedebildiğim tek yer yazlığım ve arkadaş çevremdi. Annem her şeyime karışırdı. Sevgilimi kendisi zorla seçerdi. O kişiyle olmam için zorlardı...
