-Tamam ne olduğunu anlatın hemen ve ambulansa geçin dedi.
-Kısaca özetliyim. Birini şikayet etmek için geldim. Oda beni susmam için tehdit etmeye ya da öldürmeye geldi. Karakolun içine girerken de kolumdan vurdu.
-Neden kanamıyor şu an?
-(Sıla lafa atlayıp) Ateş doktorun kızıyım. Babamdan görmüştüm. Hemen mermiyi ve şarapnel parçalarını çıkarttım. Kanamasını durdurup bezle sardım ama ben öylesine elimden geleni yaptım. Doktor bakmalı.
-Tanıştığımıza memnun oldum. Peki siz kimdiniz dedi bana dönerek.
-Duru dedim. Ona dönüp.
-Sizin yüzünüz bir yerden tanıdık geliyor bana ama çıkaramadım tam.
-Şarkıcıyım ondandır.
-Haaa siz o Duru'sunuz.
-Aynen o Duru bu Duru yani ben
Hastaneye vardık. Öyle acele acele geldiler. Kapıyı hızlıca açtılar. Bende yavaşça kalkıp yardımlarıyla aşağı inip acile doğru geçtim.
-Hasta nerde?
-Hasta içeri geçti bile hocam.
-NASIL? Anlamadım?
-Hocam vurulan kız o.
-Nasıl bu kadar rahat?
-Kolundan vurulmuş. Bize sadece vuruldu bilgisi geldi neresinden vurulduğu değil. Arkadaşı da Ateş'in kızı. İlk müdahaleyi o yapmış. Mermiyi ve şarapnel parçalarını çıkarmış. Kanamayı durdurmuş ama doktorun bakması lazım diye düşünüyorlar.
-Tamam geçip bakalım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Louis Partridge- İçimdeki korku.
De Todo10 yaşındaydım babam bizi terk ettiğinde. O günden beri annem hayatımı kontrol ediyordu. Kendimi özgür hissedebildiğim tek yer yazlığım ve arkadaş çevremdi. Annem her şeyime karışırdı. Sevgilimi kendisi zorla seçerdi. O kişiyle olmam için zorlardı...
