Louis Partridge- İçimdeki korku.

Bölüm 35

Hızlıca arabaya bindim. Hastaneye gittim. Kimse yoktu. Darp raporunu aldım. Karakola gittim hemen. Bizimkiler aradı.

-Ne kadar sürer daha?

-Bilmiyorum. 

-Tamam bitince geri ara hemen. 

-Tamam hadi kapa.

-Bayy.

-Bay.

Sonra daha önce konuştuğum polisi gördüm. Odasına gidiyordu. Kapısını tıklattım. 

-Git.

-Merhaba.

-Merhaba tekrardan. 

-Raporu getirdim. İstemiştiniz. 

-Ha teşekkür ederim. 

-Asıl ben teşekkür ederim. Ne zaman kurtulabiliriz ondan?

-Çok yakında merak etmenize gerek yok.

-Tekrardan teşekkür ederim. 

-Ne demek iyi günler. 

-İyi günler.

Kapıdan çıktım ki. Özel numara beni aradı. Hemen dışarı çıktım açtım.

-Merhaba.

-Merhaba. Kimdiniz?

-Ben Joseph menajerim. 

-Memnun oldum Joseph bey. Ne istemiştiniz?

-Şarkı çıkarmayı düşünür müsünüz? Boşta şarkılarımız var. Ama Türkçe bilen biri yok. Ve Türkçe diye kimse istemiyor.

-Tabi kii olur.

-Ne zaman müsait olursunuz?

-Yarın doluyum. Bugün olabilir eğer müsaitseniz.

-Bugün biriyle çekimiz var. Sorun olmazsa gelebilirsiniz.

-Yok sorun olmaz. Konum atar mısınız?

-Tabi ki iyi günler görüşmek üzere.

-Görüşürüz.

Hemen bizimkileri aradım. 

-Benim işim uzadı haberiniz olsun. 

-Tamam. Kahvaltı ettin mi?

-Hayır ama şimdi starbucksa gidip kahve ve bir şeyler alacağım giderken. 

-Tamam görüşürüz kolay gelsin.

-Sağol görüşürüz.

(Bunu giymiştik.)

Artık daha açık giyinebiliyordum. Korkmuyordum insanların ne diyeceğinden. Kahvemi aldım. Attığı konuma doğru ilerledim. Kapıdan içeri girdim. Baya büyük bir yerdi.

-Kime bakmıştınız? 

-Joseph bey. 

-Şuanda biriyle çekimi var.

-Biliyorum. Nerde?

-2. Kat koridorun sonundaki sağdaki oda. 

-Teşekkür ederim. 

Yavaştan oraya gitmeye başladım. Mola vermişlerdi sanırım ya da model kıyafet değiştiriyordu. Kapıyı tıklattım. 

-Giirr.

-Merhaba Joseph bey sizsiniz değil mi?

-Evet benim. Duru siz olmalısınız?

-Evet benim. 

-Düşündüğümden daha güzelmişsiniz. Moda anlayışınızı da sevdim.

-(Şaşırdım) Teşekkür ederim.

-Kollarınız?

-Unutmaya çalıştığım anılar. Geçmeyelim oralara.

-Tabi kii. Beklersiniz dimi?

-Tabi tabi. 

Deyip bir köşeye geçtim. Telefonumu çıkardım. Öyle boş boş bakınıyordum. Bir andan da babam aklıma gelip duruyordu. Model geldi. Bakmadım kim olduğuna. Daha sonra tanıdık bir ses.

-Duru?

Dönüp baktım Louis'ti. 

-Lou?

-Ne işin var burda?

-Siz tanışıyor muydunuz? 

-Evet oldu biraz. Josephle konuşmaya geldim?

-Neden?

-Yine fazla soru mu soruyorsun acaba?

-Görüşeceğiz Duru hanım görüşeceğiz. İşimiz bitsin görüşeceğiz.

-Uzatma bak işine.

Josephle çekime devam ettiler. Çekim bitti. 

-Hadi gel Duru odama geçelim konuşmaya başlayalım. 

-Tabi ki.

Odaya geçtik. Konuşmaya başladık. 

-Eğer menajerin yoksa olmayı çok isterim. 

-Gerçekten mi?

-Evet.

-Olur o zaman. Bana uyar.

-Tamam numaram burada. Al 

-Teşekkürler.

-Şarkılar bunlar. Al bakalım. İsmine falan sen karar ver. 

-Tamam uygun bir günde buluşuruz o zaman iyi günler.

-İyi günler.

Odadan çıktım. Kağıtlara bakıyordum yolda giderken. Çantamın içine koydum. Arabaya doğru gittim. Arabaya bindim. Kapıyı kilitledim. Bizimkileri aradım.

-Dönüyorum şimdi. Haberiniz olsun. 

-Tamam döndüğünde konuşuruz ne olduğunu. 

Yolda gidiyordum. Bir tane köpek gördüm yerde. Her yeri kan olmuştu. Kimse yardım etmiyordu. Arabayı sağa çekip köpeğe bakmaya gittim hemen köpek can çekişiyordu resmen. Hemen yavaşça aldım. Yavruydu daha. Dikkatlice aldım. En yakın veterinere gittim. 

-Pardon yardım edebilir misiniz?

-Buyrun noldu?

-Köpeği gösterdim.

Köpeği hemen aldılar. Müdahele ettiler. Sonra sahiplenmek istediğimi söyledim. 

-Emin misiniz?

-Evet.

-Zorlu olacaktır. Çok kötü durumda. 

-Emin olun bende öyleydim. Yardım edenler olduğunda sıkıntı gidiyor unutuyorsun. Onun da yardıma ihtiyacı var. Kesin kararım istiyorum.

Kadın gülümsedi. Sahiplendim köpeği birlikte eve gittik.