Louis Partridge- İçimdeki korku.

Bölüm 24

Millieler polisi aradı. Sıla da çantasından batikonlu mendillerinden çıkartıp yanıma geldi. Boynumdaki bıçak yarasını silmeye başladı. Canım yanıyordu. Yüzümü buruşturuyordum derken polis geldi. İlk benim yanıma geldi 

-İyi misiniz hanımefendi?

-Benim şu anlık bir şeyim yok. Ama bu şahıstan şikayetçiyim diyip Kerem'i gösteririm.

-Ona noldu? 

-Giderken anlatırım. Ama bir şeyi olmadığına emin olabilirsiniz. 1.5 dakikaya uyanır.

-Tamam gidelim. 

Yolda giderken uyanır. Tam 1.5 dakika sonra 

-Haklıymışsın. 

Gülümsedim. 

-Nereye gidiyoruz?

-Sence nereye olabilir Kerem?

-Seni adi pislik. Tam ayağı kalkacakken polis geri oturttu. 

Karakola geldik. Sıla boynumu temizledikten sonra polislerden birinin yanına konuşmaya gittik. 

-Polis bey bu kızın kafasında sorun var. Bu kız psikopat. Deli evinden kaçtı.

-E çüşş daha da abart.

-Kızın bir konuşmasına izin ver.

-Polis bey ben bu şahıstan şikayetçiyim. Daha önce kendi ülkemde gittiğim yerde polise gittiğimde de beni vurmuştu. Silahla. İnanmıyorsanız buyrun (kolunu gösterirsin).

-Neden şikayetçiydin?

-Söylemesem de göstersem olur mu?

-Tabi ki buyrun. 

Hırkanı çıkartıp. Morlukları gösterirsin. Polisin gözleri açılır.

-Sen bu kadarına nasıl dayandın?

-Bilmiyorum. Denedim bir çok kez kaçmayı. En sonunda başarılı oldum. Buraya kaçtım. Yine buldu. Bu sefer bıçakla geldi. Bakın deyip boynunu gösterirsin. 

-Normalde mahkemelik bir durum ama cidden hapise gitmesi gerek. Şimdilik nezarethaneye götürün. Sonrasına bakarız.

Gözünden yaş gelip polise sarılırsın. 

-Çok teşekkür ederim. Hayatımı kurtardınız. 

-Keşke daha önce gelseydin. İler ki günlerde darp raporu al. Seni mahkemeye kadar yormayalım. Biz hallederiz.

-Çok teşekkür ederim. Ne kadar teşekkür etsem az kalır.

-İşimiz bu teşekkür etmene gerek yok. 

Gözündeki yaşı silip.

-İyi günler polis bey.

-Size de iyi günler.