Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
7. BÖLÜM
"Alo?"
"Selam, Jennie." Lalisa'nın neşeli sesiyle birlikte arkadan gelen konuşma sesleri kulağıma doldu. "Bu saatte aradığım için üzgünüm, uyumuyordun değil mi?"
Elimdeki kalemi bırakıp sandalyeme yaslandım. "Hayır, uyumuyordum," dedim saçlarımı geriye atarken. "Bir şey mi oldu?"
"Ah hayır," dedi içimi rahatlatan bir ses tonuyla. "Sadece çocuklarla toplaştık ve belki sen de gelmek istersin diye düşündüm, saat biraz geç ama istersen ailenle konuşabilirim. Ne dersin?"
Teklifiyle birlikte bir an ne yapacağımı bilemedim ve şaşkınlıkla dudaklarım aralandı; yüzümde belirsiz bir gülümseme oluşmuştu. "Ben..." Diye geveledim. "Bilmiyorum, size rahatsızlık vermek istemem ama haftasonundan sonra okulda görüşebiliriz?"
"Hayır, seni tam olarak şu an yanımızda istiyorum, Jennie. Okulda seni her zaman göreceğim zaten," dediğinde, söylediğim şeyin gerçekten ne kadar saçma olduğunun farkına varmıştım. "Hadi, Jen, hemen gel ki fazladan zamanımız olsun."
"Ama-"
"Ya!" Diye kızdığında dudaklarımı birbirine bastırıp sustum. "Ama falan yok, sana konum atıyorum. Eğer ailenden izin alamazsan beni ara, ben onları ikna ederim. Ben de seni seviyorum, acele et!"
Bir çırpıda konuşup telefonu suratıma kapattığında birkaç saniye telefonu kulağımdan çekmeden şaşkınlıkla kalakaldım. Bunu kesinlikle beklemiyordum, resmen birisi tarafından bir yere davet edilmiştim; bu çok mutluluk verici bir şeydi, içimde hâlâ yine de güvenmemem gerektiğini söyleyen hisler olsa da mutluluğum gerçekten çok daha ağır basıyordu.
Gülümseyerek ayaklandım ve koşarak odamdan çıkıp, salona indim.
"Anne!" Diye sevinçle seslendiğimde, babamın da annemin de bakışları bana döndü. Hemen koltuğa oturdum ve gülümseyerek onlara baktım.
"Jennie?" Dedi babam sorarcasına. "Neden böyle mutlusun?"
"Baba," dedim biraz şirinlik yaparak. "Ben size bir şey sormaya geldim aslında."
"Az önce Lalisa beni aradı, sınıf arkadaşım," dedim. "Arkadaşlarıyla birlikte Lalisa'nın evinde buluşmuşlar ve beni de davet etti. Gidebilir miyim?" Aslında kesinlikle kimin evinde buluşacağımıza dair bir fikrim yoktu, hatta evde olacak mıydık onu bile bilmiyordum ama pembe yalanlardan zarar gelmezdi.
Babam hafifçe kaşlarını çattı. "Lalisa?" Diye sorduğunda, "Arkadaşım," dedim sevinçle. Bunu söylediğimde içimde tuhaf bir his oluştu. Cidden, bu hissi yaşamayalı ne kadar da uzun zaman olmuştu.
