Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1. BÖLÜM
Şüphe.
İçime düştüğü anda düştüğü yeri kara lekelerle çevreleyip o sınırları her geçen gün canımı yakarak kanatan, öyle ki bedenimi ele geçirmeye, kendini vücuduma saldıkça ellerimin, ayaklarımın, parmak uçlarımın uyuşmasına ve kalbimin yanmasına sebep veren sikik bir his.
Bu siktiğimin hissinin içinde boğuldum zamanlar bile bencillik ettiğimi düşünecek kadar saf oluşum, belki de bu saçma histen bile daha saçma bir şeydi.
Aptallıktı.
Saf aptallıktı.
Ama sana ihtiyacım vardı. Gerçi, neden acı çekeceğimi bildiğim halde sana ihtiyaç duymaya devam ediyorum ki?
Özür dilerim.
Özür dilerim, bu noktada dibe batıyorum. Sadece bir aptalım, değil mi? Ama, neden o sensin? Neden seni terk edemiyorum? Neden sadece seven ve acı çeken benim?
Ve sen. Sen neden mutlusun?
Gözlerim. Gözleri. Gözlerimiz birbirindeydi ve sevdiği kadının da gözleri gözlerimdeydi. Ben ise yine bir aptal gibi yanımda kimse olmadan karşılarında dikiliyordum. Yanımda beni destekleyecek ve bana aptal gibi davranmamamı söyleyecek kimsem yoktu, tek başımaydım. Eskiden hayatımda en değer verdiğim iki insan da artık yanımda değil, karşımdaydılar ve onlar gittikten sonra etrafımda başka kimse de kalmamıştı. Bu koca okulda tek bir arkadaşım bile yoktu, hepsi beni acınası bir kız gibi görüyordu.
Hepsi beni Taehyung ve Jisoo'nun mükemmel ilişkisinde bir pürüz olarak görüyordu.
Seni severdim, Jisoo. Böyle yapmak zorunda mıydın?
Sana aşıktım, Taehyung. Peki sen, sen de mi böyle yapmak zorundaydın?
"Bakma öyle fesat gibi." Eski en yakın arkadaşımdı bunu diyen. "Bize nazar değdireceksin, Jennie."
Taehyung güldü. "Cidden, Jennie." Gülümsememek için kendimi çok zor tuttum o an. İlahi bir melodi gibi gelen sesi beni her zaman gülümsetirdi ama bu sefer gülümsemedim. "Gelecek nazar senden gelmemeli."
Sustum. Herkes bizi izlerken, iki yıldır sustuğum gibi yine sustum. Tek kelime etmedim. Herkesin içinde rencide ediliyordum; kimisi bana gülüyor, kimisi ise acıyordu ve ben, tek kelime etmiyordum.
Edemiyordum.
"Ya." Jisoo baş parmağı ile kafamı hafifçe ittirdi ve alayla güldü. "Aptal mısın? Yine mi bir şey demeyeceksin?"
"Bırak sevgilim, sonuçta her şey başına bencilliği yüzünden gelmedi mi? Kim olsa bir şey diyemeyecek kadar utanırdı."
Eteğimi sıktım, haklıydı. Ne diyebilirdim ki? Ne geldiyse başıma bencilliğim yüzünden gelmemiş miydi? Benim hatamdı, hepsi benim suçumdu. Onları kaybetmiştim çünkü aptalın tekiydim.
