Aşkın Adaşı

9.bölüm "Geçmişe Dönük"

Geçmişiyle yüzleşebilme cesareti olanlar, yeni bir günü yaşama ümidi olanlardır.. Geçmiş iyileşmeyen tek yarısıdır insanın, bunu kendine dert edenler, geleceğinde derman bulamayacak olanlardır..

Geçmişe kapatılan gözler, geleceğe açılır.

İyi okumalarrr 🌸

Gökhan Bey'in odasından çıktıktan sonra tekrar odama getirildim, bir haftadır beynimi karış karış yokluyordum, kendime tutunuyordum başka çarem yoktu, tedavim devam ettikçe endişem kat be kat artıyordu..

Gökhan Bey o gün odada başıma gelenleri anlattığında, kendimi hissettiğim boşlukta savrulurken buldum içim dışım bomboştu sanki, kafamda hissettiğim derin sızı yerini soru işaretlerine ve dinmeyen merakıma bırakıyordu artık, kafama sardıkları bezi çıkarmışlardı, gözlerimdeki mor halkalar artık kaybolmuş yüzüm eski dolgunluğuna geri dönmüştü, eski halimi bile aslında bilmiyordum..

Gökhan bey her kontrole geldiğinde bana kendi hayatımdan birkaç bir şey anlatıyordu..

Eryılmaz ailesinin küçük kızı benmişim, sanki onları tanıyormuşum gibi bir de anlatıyordu, 23 yaşında olduğumu söylediğinde şaşırmıştım kendimi daha büyük hissediyordum çünkü, İstanbul da Boğaziçi üniversitesinde Tarih bölümü öğrencisi olduğumu, iki yakın arkadaşım olduğunu adlarının Buse ve Ayşenur olduğunu anlatmıştı, ve daha hayatım hakkında nice detay verirken ben kafamda hiç birini tutmamıştım, hepsi yabancı geliyordu bana

Bu bir hafta içinde güya ailem olarak anlattığı Eryılmazlar beni sürekli ziyaret etmiş yanımdan ayrılmamışlardı, gösterdikleri ilgi beni rahatsız bile ediyordu, belki sonunda ailem olduklarını hatırlayacaktım ama şuan için onlara karşı hiçbir şey hissetmiyordum.

Arkadaşım olarak bahsettiği Buse ve Ayşenur çok sık olmasa da çoğunlukla buradalardı, ara sıra beni bahçeye çıkarıp tanıştığımız güne geri dönelim diyip baştan sona bir sürü şey anlatıyorlardı ikisi bazen kahkahalarla gülüyorlardı, neymiş çok komik anılarımız varmış, ben hiçbir şey hatırlamasam da onlar sanki anlattıkları şeyleri tekrar yaşıyormuşcasına duygu seli yaşıyorlardı..

Aslında dinlediğim çoğu şey hoşuma gidiyordu, ne güzel hayatım, ne güzel çevrem var diye düşünüyordum

Buse, anestezi uzmanı olduğunu, Ayşenur ise polis olduğunu söylemişti, ikisi de lise de hayal ettikleri meslekleri yapıyormuş, ne güzel diyorum içimden, acaba ben ne istiyordum, ne oldum

Bana soru sorma fırsatı bile vermiyorlardı, çalışıp gelmiş gibi her günü detay atlamadan anlatıyorlardı

Buse daha çok uğruyordu yanıma, çalıştığı hastaneden ayrılıp, burada işte başlamıştı..

Gökhan Bey'le konuşup, bunun benim yararıma olacağına karar vermişler

Keşke bana da sorsalarmış, çünkü ben anlattıkları hiçbir şeyi hatırlamıyor, dinlemekten de sıkılıyordum bi başkasının hayatını dinlemek gibiydi

Bir haftanın sonunda ailem beni eve götürmek istemiş, Gökhan Bey ise bunun ben istersem olabileceğini söylemişti, ben tabii ki de istemiyordum, onları hala tanımıyor olmak beni korkutuyordu içimdeki boşlukta onlarda savrulurken, zamanla da kayboluyorlardı