Hypno

Hoofdstuk 17

'Mam, ik verveel me!' klonk het gezeur door de woonkamer heen. De kamer was reusachtig groot, net als de rest van het huis. Aan de muur hing een gigantische breedbeeld televisie met bijbehorende geluidsboxen van even dure kwaliteit. Een paar meters voor de televisie stond een enorm lange en mooie leren bank. Op de bank zat een vrouw met kort blond krullend haar die naar haar tv-programma keek. Het gezeur van het 13-jarige meisje ergerde de vrouw behoorlijk. Met een geïrriteerde blik draaide ze haar hoofd naar het meisje toe.

'Gaby, dit is nu al de zoveelste keer dat ik mijn programma mis door jouw gezeur! Nog een keer, en dan stuur ik je naar je kamer en schakel ik alle elektronica daar uit inclusief de lichten. Dan weet je pas echt wat verveling is! Begrepen?' zei de moeder streng.

'Maar ik zit nu al de hele dag binnen opgesloten! Er is niks op tv en ik heb Flappy Bird al honderd keer gereset net als alle andere spelletjes op m'n tablet,' zeurde Gaby door.

'Bel dan je vriendinnen op. Stuur ze een berichtje of zo,' zei de moeder.

'Heb ik gedaan, maar niemand is gezellig. Iedereen is paranoïde vanwege die stomme Hypno en niemand wil nergens anders over praten. Wanneer mag ik nu weer naar buiten?'

'Dat heb ik nu ook al honderd keer gezegd, zodra de dag voorbij is en bekend is of Hypno verleden tijd is,' antwoordde de moeder.

'Maar hoe groot is de kans nou dat Hypno precies hier gaat ronddwalen? We wonen helemaal aan de rand van de stad?'

'Omdat we het risico niet willen lopen. Ik begrijp niet hoe je zo ongeschrokken kunt zijn als een zo'n figuur in de stad ronddwaalt.'

'Niet iedereen is een schijterd, mam. Niet dat jij daar iets van weet'. Die laatste zin mompelde ze, maar haar moeder hoorde het wel duidelijk. Ze schoot omhoog van haar stoel.

'Nu is het afgelopen! Gaby Spijker, naar je kamer en je komt er niet van vandaan tenzij ik het zeg, begrepen?!' zei ze boos. Gaby snauwde terug en draaide zich om en rende naar de trap en rende naar boven. Toen ze haar kamer binnenstapte smeet ze de deur achter haar dicht en deed hem op slot. Ze plofte neer op haar bed en greep de afstandsbediening van haar televisie van haar nachtkastje en zette de televisie ermee aan. Ze zapte langs alle kanalen. Allemaal domme kinderseries waar ze zelf niks aan vond. Ze was ondertussen de shows gewend die haar ouders altijd 's avonds laat keken. Ze was intussen nu weer terug bij kanaal 3. Het journaal alweer. Ze zuchtte. Aangezien er verder niks anders op tv was, keek ze maar nog een keertje ernaar. Ze hadden het weer over Hypno. Ze keek naar een interview met de groep die Hypno ontdekt hadden. De drie tieners die geïnterviewd werden zagen er moe uit. Het viel Gaby op dat de jongen met zwart haar in het midden het meeste aan het woord was. Verder vond ze het storend dat het meisje met lang blond haar links van de jongen af en toe Engels sprak als ze iets probeerde uit te leggen. De jongen aan de rechterkant van de interview tafel sprak het allerminste. Het leek wel of hij steeds in slaap sukkelde. Na het interview opnieuw gehoord te hebben en de verslaggeefster opnieuw aanbeval voor alle jeugd om binnen te blijven, zapte ze weer verder, hopend om een leuk programma te vinden.

Na 3 keer de 7 kanalen langs te zappen waar ze het vaakst naar keek, raakte ze ontmoedigd en zette de televisie weer uit. Ze smeet de afstandsbediening naast haar en pakte haar oordopjes uit een lade van haar nachtkastje die ze in haar Iphone plugde. Ze swipete door haar afspeellijst heen tot ze uiteindelijk het liedje 'Sing' van Ed Sheeran opzette. Ze zette haar muziek op Shuffle en ging liggen terwijl ze de songteksten playbackte. Langzamerhand werd ze moe en sloot ze haar ogen terwijl de muziek doorspeelde.

Gaby schrok wakker. Ze was helemaal bezweet van de nachtmerrie die ze had. De muziek op haar Iphone stond nog steeds aan. Ze ontgrendelde haar Iphone. Er waren 5 nummers gespeeld waarvan ze niet kan herinneren dat ze die gehoord heeft. Nu ze erover nadenkt, ze herinnert helemaal geen muziek meer. Ze herinnert zich alleen nog een melodie die ze in haar nachtmerrie hoorde. Het klonk niet echt als een nummer. Het klonk meer als een soort slaapliedje. Een heel luguber slaapliedje. Ze werd bang als ze er terug aan dacht. Langzaam kwam ze overeind tot ze op haar bed zat. Nog geen seconde later schrok ze enorm van iets waardoor ze in een flits naar het raam achter haar bed keek. Er was daar echter niks. Maar dat stelde haar niet gerust. Ze is niet gek, ze zag iets toen ze omhoog kwam. Een silhouet in de vorm van een persoon bewoog vlug van de grond weg. Ze had geen tijd om te zien hoe het eruit zag, maar ze wist zeker dat het geen kat of een overwaaiende tak was. Het was duidelijk een soort persoon. Ze vloog van haar bed op en staarde uit haar raam zoekend naar onbekende individuen. Zonder succes. Dit maakte haar alleen maar banger. Ze sloot haar gordijnen van het raam en ging weer op haar bed zitten. Ze was totaal niet rustig. Ze had bijna het gevoel dat ze ging hyperventileren.