Hypno

Hoofdstuk 7

Zuchtend gooide Chris de krant terug op de tafel. Het was maandag en kwart voor acht in de ochtend. Hij las net het artikel over weer een vermist kind. Deze keer was het het hoofdartikel op de voorpagina. Dat mag ook wel aangezien dit nu al het 11e kind is dat is verdwenen. Nou ja, kind? Het was deze keer een meisje van 15 jaar oud. Al praktische een puber. Elke keer dat hij weer zo’n artikel in de krant las voelde Chris zich weer schuldig. Misschien moest hij toch de politie vertellen wat hij wist. Hij hoefde niet eens te zeggen hoe Hypno eruit zag. Alleen maar dat hij wist op welke plek waarschijnlijk alle kinderen verdwijnen. De politie zal dit gebied dan onderzoeken en waarschijnlijk afsluiten. Als Hypno dan terugkeert, dan zouden ze hem kunnen aanhouden en misschien wel voorgoed met hem afrekenen. Probleem opgelost. Of zou het niet zo gemakkelijk gaan als hij dacht? Met diezelfde gedachte nog in zijn hoofd strikte Chris zijn schoenen, deed zijn jas aan en liep hij naar de tuin om zijn fiets uit de schuur te halen. Hij stak de sleutel in het slot van zijn fiets en reed via een smal gangetje zijn tuin uit op weg naar school.

Chris smeet zijn fiets in het fietsenhok en deed hem op slot. Zijn handen vielen er net niet vanaf. Hoe kon hij nou zo stom zijn om zijn handschoenen te vergeten? Dat is toch het eerste waar je aan denkt als het -5 graden buiten is? Hij kon echter nog steeds alleen maar aan hypno denken. Hierdoor kwam hij ook nog eens een keer 10 minuten te laat. In een vlot sprintje rende Chris naar de ingang van zijn garderobe. Hij opende de klapdeuren en kwam de garderobe binnen. Het was erg warm binnen. Logisch als je bedenkt hoe koud het buiten is. Chris liep snel naar zijn kluisje toe.

‘Yo Chris’

Chris keek naar rechts. Hij zag Gary bij de verwarming staan die helemaal met jassen was bedekt.

‘Hé, je weet dat we wiskunde nu hebben toch?’ vroeg Chris.

‘En jij weet dat die les vervalt toch?’ vroeg Gary.

Chris liet zijn jas vallen.

‘Meen je die?’ vroeg hij.

Gary knikte. Chris zuchtte geïrriteerd. Dit overkwam hem zo vaak in de bovenbouw. Dan kwam hij het eerste uur naar school en dan bleek die les uit te vallen. Vroeger werd je gebeld als zoiets gebeurde, maar in de bovenbouw niet meer. Deze keer was het ook dubbel zo irritant, omdat hij ijskoud buiten was en hij zich rot heeft gehaast voor niks.

‘Fijn is dat, waarom?’ vroeg Chris.

‘Waarschijnlijk gladheid ofzo. Ik hoorde het ook pas net. Nou kom ik eens op tijd, is die gast er weer niet,’ zei Gary.

‘Ja hoe zit dat? Sinds wanneer kom jij op tijd? Niks voor jou. En zeker niet in dit weer en rond deze tijd,’ grapte Chris.

‘Ik moest eerder komen, omdat ik al eerder te laat was gekomen. Deze keer werd ik letterlijk gedwongen door m’n ma,’ zei Gary. ’Ik ben hier nu al drie kwartier’.

‘Wauw, wat heb je in die tijd gedaan?’ vroeg Chris terwijl hij zijn jas in zijn kluisje smeet.

‘Ben naar het atrium gegaan en wat verloren slaap ingehaald’. Chris lachte.

‘Zo ken ik je weer gast,’ grapte Chris. Hij deed zijn kluisje op slot.

‘Maar goed, wat gaan we doen?’ vroeg Chris.

‘Wat jij gaat doen weet ik niet, maar ik ga weer naar het atrium om te slapen,’ zei Gary. Chris dacht dat hij een grapte maakte, maar Gary liep weg bij de verwarming en liep richting de deur van het atrium.

‘He, wacht op mij,’ zei Chris en hij rende Gary achterna.