Hypno

Hoofdstuk 9

Chris opende zijn kamerdeur en liep naar binnen. Hij wilde net zijn tas op zijn bed neersmijten toen hij zag dat hun kat er bovenop lag. Hij kreunde geïrriteerd en liep terug naar de hal. Een paar tellen later kwam hij terug met de stofzuiger in zijn handen. Hij trok het snoer eruit en stak het in het stopcontact. Hij zag een witte schok ontstaan , maar het zat erin. Hij liep weer naar de stofzuiger en drukte een knop in. De stofzuiger ging langzaam aan en maakte een hoop lawaai. De kat hoorde het lawaai, werd wakker, zag de stofzuiger en sprong toen snel van het bed af en rende uit de kamer. Chris deed de deur op slot en trok de stekker weer uit het stopcontact. De stofzuiger ging langzaam uit. Chris smeet zijn tas op zijn bed en ging er zelf ook op liggen. Hij had er altijd een hekel aan de kat gewoon op te pakken en van het bed af te halen. Dan voelde hij zich altijd als een soort pretverpester. Bovendien vond hij het zielig voor de kat. Maar hè, hij heeft hard gewerkt op school en dan verdient hij zijn eigen bed toch zeker wel? Nou ja, hard? Hij had maar 4 lesuren, waarvan het 1e lesuur niet doorging en hij het 2e en 3e lesuur had gemist doordat hij in slaap viel. Hij haalde zijn telefoon uit zijn broekzak en tikte het Whatsapp icoontje aan. Vervolgens klikte hij op -nieuwe groep- en vulde de namen van Gary, Skyler en Mick in. Na een minuutje was de groep gemaakt en tikte Chris een bericht in:

HE, zijn jullie er?

Hij legde zijn telefoon weg terwijl hij wachtte op antwoord. Nog geen twee tellen later hoorde hij een bliepje uit zijn telefoon komen. Hij pakte hem weer en ontgrendelde hem. Hij keek naar het scherm.

GARY: Yep

Alleen Gary had dus nog geantwoord. Chris liet het scherm open staan en legde zijn telefoon weer even weg. Hij wilde even wachten tot de rest ook online was. Hij pakte zijn tas en haalde zijn laptop eruit tevoorschijn. Hij zette hem aan en ging naar zijn facebook pagina toe. Geen nieuwe meldingen waren er te zien. Alleen maar nutteloze berichtjes van mensen die zeuren over de kou. Chris ergeerde zich altijd aan dit soort berichtjes. Dit is toch geen Twitter? Het is koud buiten, nou en?  Denk je dat ik dat niet weet ofzo? Hij klikte het tabblad weg en ging naar youtube toe. Hij tikte een titel in van een liedje dat hij leuk vond en zette het zachtjes aan.

‘Chris!’ werd er achter zijn gesloten deur geroepen. Hij schrok ervan omdat hij aandachtig naar de liedtekst aan het luisteren was. Het was zijn vader.

‘Ja?’

‘Waarom zit de deur op slot?’

‘Omdat het kan,’ grapte Chris.

‘Nou, hoe dan ook. Je moeder is naar haar werk en Katy blijft bij Lorna slapen, dus ik bestel een pizza. Wat wil je voor soort?

‘Margarita graag’

‘OK, wil je nu niet eens iets anders?

‘Waarom zou ik?’

‘Zodat je ook eens ander voedsel leert eten’

‘Dat hoef ik niet te leren’

‘OK, wat jij wil,’ zei zijn vader zuchtend en hij hoorde haar de trap af lopen. Altijd maar dat gezeik over variatie in het leven. Als alles goed gaat, waarom zal je dan iets willen veranderen? Als je een leermethode waarmee je altijd tienen scoort hebt, dan ga je toch ook niet ineens van methode veranderen? Chris begrijpt er niks van. Plots hoorde hij een bliepje ban zijn telefoon komen. Hij zette de muziek op zijn laptop uit en klapte hem dicht. Hij hoorde nu nog een bliepje. Hij pakte zijn mobiel en ontgrendelde hem. Hij lag de berichten:

SKYLER: Yes

PATSER: Jazekers!

Chris had Mick als Patser in zijn mobiel gezet. Hij mocht Mick echt niet en probeerde zijn naam ook zo veel mogelijk te vermijden. Bovendien, als hij de naam patser ziet, dan weet hij meteen wie het is. Hij kende ook meerdere mensen die Mick heetten. Een daarvan was een goede vriend van hem. Hij wilde die twee liever niet door elkaar halen. Chris pakte zijn mobiel en begon het gesprek: