[The last Apprentice]

پارت هشتم(گریمِلکین کیه؟)

کای پاو:

از پندل و کلبه ی جنگلی خودم و سهون دور می شدیم،نمی دونستم پسر درباره ی بردن من با خودش جدی گفته یا نه ولی چیزی نگفت پس منم به راه رفتن کنارش ادامه دادم.

دلم می خواست خودمو به کسی که کنارم راه می رفت معرفی کنم ولی راه آسونی برای توضیح خودم بهش نداشتم چون "من"پر از تعریفایی بود که برای توضیح دادنش نیاز به زمان داشتم.

از وقتی خیلی کوچیکتر بودم از جادوگر شدن متنفر بودم چون جادوگر مرد ظالمانه ترین چیزیه که می تونی توی این دنیا باشی!

جادوگرای مرد دو دسته ان و خیلی هم کمیابن.

اونقدر کمیاب که توی یه قرن کمتر از ده تا ازشون توی دنیا وجود داره.

دسته ی اول اونا از همه ی جادوگرا قدرتمند ترن و بعد از بیست سالگی قدرتشون انقدر کامل و زیاد میشه که میتونن یه قبیله ی جادوگر رو با یه اشاره از بین ببرن.

جادوگر مردی که من می شناسم و کتاب طلسمش الان توی کیفمه از این دستست.

اون هنوز بیست سالش نشده ولی کارآموز ارشد جادوگره و با اینکه هیچ آموزشی از طرف معلمای قبیله ندیده از هر کسی توی قبیله قوی تره.

دسته ی دوم جادوگرای مرد ممکنه زیاد باشن.

بهشون جادوگرای ناقص می گن.

اونا نمی تونن از قدرتشون استفاده کنن و نمی تونن طلسما رو درست بخونن.

وقتی ۲۰ سالشون میشه تمام جادوشونو از دست میدن و به یه آدم عادی تبدیل میشن هر چند که خونشون سیاهه و توسط محافظا مورد حمله قرار می گیرن ولی هیچ راهی هم برای دفاع از خودشون ندارن!

اونا دیگه جزء جادوگرا محسوب نمیشن.

و این منم.

یه جادوگر از دسته ی دوم که این پاییز بیست و دو ساله شدم ولی هنوز بر عکس همه ی جادوگرای مرد دیگه که یا کامل و یا ناقصن هنوز یکم جادو دارم.

بعضیا ازم می پرسن که چطور مطمعنم که فقط یه جادوگر بی خاصیت از دسته ی دومم.

و من بهشون جواب میدم،من مثل همه ی جادوگرای ناقص دیگه هیچ کتاب طلسمی دریافت نکردم و هیچ هویتی به عنوان جادوگر ندارم.

من جادوگر نیستم،یه شهروند عادی ام نیستم!

من گریمِلکینم و بخاطر شیوه ی مبارزم توی شهر معروفم.

من با چاقو هام از خودم دفاع می کنم و نمیزارم کسی از دنیای تاریک یا روشن بخاطر هویت مُرده ای که دارم بهم آسیب بزنه و امروز یکی از خطرناک ترین موجود سیاهِ پندل به حساب میام.

شاید بهم نگاه کنی و فکر کنی چطور شد که به همچین اراده ای برای زندگی توی شرایط سخت رسیدم.