Confessions of being a Gryffindor: year 1 ~ Dutch Harry Potter fanfic

Hoofdstuk 15

Toen ze de volgende avond Hagrid wilden bezoeken, kwamen ze tot de ontdekking dat het maar krap was om met z'n vier onder de onzichtbaarheidsmantel te lopen. Ze liepen zo stil en voorzichtig mogelijk door de gangen tot ze bij Hagrid's hutje kwamen. Tot hun verbazing zagen ze dat had hij alle gordijnen dicht had gedaan, wat betekende dat hij iets in zijn schild voerde. Ze draaiden niet rond de pot en vuurden direct hun vragen op Hagrid af. Hagrid wilde hen niet vertellen wat de Steen nog meer bewaakte, maar hij vertelde hen wel dat professor Sneep ook een bezwering had uitgesproken. Farrah wist dat ze nu allemaal hetzelfde dachten en dat verontruste haar enorm.

Als Hermelien er niet was geweest, dan hadden ze hem alleen maar boos gemaakt. Farrah, Harry en Ron probeerden gewoon wat geïnteresseerd te luisteren. 'Hagrid, mag er misschien een raam open?' Farrah voelde het zweet langs haar nek lopen, maar Hagrid toonde geen medeleven. Hij keek even naar het haardvuur en antwoordde dan.

'Sorry, Farrah, dat ken nu effe niet.' Farrah liet haar blik vallen op het haardvuur, waar ze het enorme zwarte ei van een draak zag. Ze duizelde even en de rest leek het ei nu ook op te merken. Hagrid vertelde hun over de vreemdeling waarmee hij had gekaart en waarvan hij het ei had gewonnen. Farrah vond het nogal raar dat een vreemde tovenaar een drakenei op zak had, maar het was er te heet om er over na te denken. Ze begon alweer af te dwalen van het gesprek, maar verstond de woorden 'Noorse Bultrug' tussen de andere woorden door.

Een tweetal weken later kreeg Harry een briefje van Hagrid met de mededeling dat het ei aan het uitkomen was. Farrah, Ron en Harry wilden het voor geen goud missen, maar Hermelien had er haar twijfels bij. Harry kon haar overtuigen in de pauze naar Hagrid te gaan en toen de les voorbij was, liepen ze haastig het bordes af naar Hagrids huisje. Hij liet hun binnen en sloot de deur snel achter hun. Het ei lag nu op tafel, vol met barsten.

Iedereen ging aan tafel zitten maar Farrah bleef staand kijken. Voor ze het wisten hoorden ze gekraak en barstte het ei open. Farrah vond het maar een lelijke draak, maar Hagrid leek het prachtig te vinden. Toen Farrah naar Harry keek zag ze dat hij er ook bedenkingen bij had. 'Hoe snel groeien ze eigenlijk?' Hermelien keek Hagrid even ongerust aan, maar hij had het niet door. Hij wilde net antwoord geven toen hij lijkbleek werd en naar het raam rende.

'Een of ander joch gluurde door het raam, hij holt terug naar de school.' Harry rende naar de deur en bevestigde Farrahs vermoedens. Malfidus had de draak gezien. De dagen daarna groeide de draak enorm. Ze probeerden Hagrid ervan te overtuigen hem vrij te laten, maar hij was te bezorgd. Gelukkig viel hij wel te overtuigen om Norbert, zo had hij de draak genoemd, naar Charlie Wemel te sturen. Ron stuurde een brief naar zijn broer en het viertal wachtte elke dag ongeduldig op antwoord uit Roemenië. Ze gingen Hagrid om de beurt helpen met het voeren van Norbert.

Na zijn eerste keer was Ron duidelijk niet meer van plan om te gaan helpen. Hij was gebeten en zijn hand zat helemaal in het verband. Farrahs ogen begonnen dicht te vallen en dus besloot ze dat ze best naar bed kon gaan. Ze viel bijna direct in slaap, in dezelfde droom over de ruimte vol bollen. Het enige verschil waren de mistslierten. Nu waren ze donkerrood en ze hadden een goud glittereffect. Ergens in de ruimte hoorde ze een hoog geschreeuw. Ze kon horen dat het geschreeuw nee was en dat er waarschijnlijk weer iets mis was met iemands plan. Weeral kwam ze op het woord zonder erover na te denken. Ze werd zich ineens heel bewust van gezelschap in de ruimte.

Achter haar hoorde ze geschuifel en iets dat in duizenden stukjes viel. ze vermoedde dat het een bol was. En toen, alsof iets haar hersens in gang had gezet, gooide zij haar bol ook op de grond. De rode mistslierten stegen op en toonden haar flarden van haar toekomst, althans dat vermoedde ze. Ze kon er geen wijs uit brengen maar bleef aandachtig kijken. Er steeg een zacht gefluister op en toen de slierten weg waren, werd het alleen maar luider. Plots werd ze verblind door een groene lichtflits en werd ze achterover gesmeten. Ze belandde een rij verder, naast iemand. Toen ze de persoon wat beter bekeek zag ze dat het een vrouw was. Ze had dezelfde kleur haar als Farrah en haar ogen hadden dezelfde zeegroene kleur. Het enige verschil was dat de vrouw er levenloos bij lag.

Ze had geen idee wat er gebeurde, maar ze voelde haar opstijgen, alsof ze uit de droom probeerde te ontsnappen. Net voor ze wakker werd zag ze de vrouw kronkelend van de pijn krijsen en Farrah wist dat ze gemarteld werd.