Confessions of being a Gryffindor: year 1 ~ Dutch Harry Potter fanfic

Hoofdstuk 11

De volgende morgen vertelde Harry over zijn nachttripje naar de bibliotheek en over de spiegel. Ron was boos dat hij hen niet wakker had gemaakt, maar Farrah bedacht dat het wel wat moeilijker zou zijn geweest om met z'n drieën onder de mantel aan Sneep te moeten ontsnappen. En bovendien was Farrah zo moe van hun sneeuwballengevecht geweest, dat ze na een paar trappen al zou zijn teruggekeerd.

'En ik zag mijn ouders in de spiegel, jullie moeten ze ook eens zien.'

Farrah at zwijgend van haar spiegelei terwijl Harry en Ron nadachten over wat de spiegel liet zien. Nadat ze er minstens een kwartier over zaten te praten spraken ze af die avond terug te gaan met z'n drieën. Farrah stemde in, want haar nieuwsgierigheid overwon haar.

Dus zoals afgesproken gingen ze die avond met z'n drieën op pad door het kasteel. Ze zwierven een hele tijd rond en het werd steeds kouder. Farrah wilde terug naar de open haard, waar ze het lekker warm kreeg van het knapperende vuur, maar ze zei niets. Ron begon net te klagen over zijn bevroren voeten, toen Harry wees naar een harnas op het einde van de gang.

'Hier is het!' Hij trok hen er mee naartoe en ze duwden de deur open. En daar stond de spiegel waar Harry maar niet over kon stoppen. Harry rende ernaartoe en glimlachte naar de spiegel. Voor Farrah leek het op het eerste zicht op een doodnormale spiegel

'Zie je wel?' Farrah en Ron liepen naar de spiegel maar zagen alleen Harry. Ze schudden hun hoofd.

'Vooruit, ga dan hier staan', zei Harry met een wanhopige ondertoon. Hij deed een stap opzij en Ron ging op zijn plek staan. Ron staarde gefascineerd naar zijn spiegelbeeld.

'Moet je mij zien!' Ron draaide zijn bovenlichaam een beetje en bleef zijn bovenlichaam bewonderen.

'Zie jij ook je hele familie?' vroeg Harry nieuwsgierig. Ron schudde zijn hoofd maar bleef met zijn ogen op zijn spiegelbeeld gericht.

'Ik zie er ouder uit. Maar nee, ik ben hoofdmonitor! Ik draag zo'n speld, net zoals Bill vroeger.' Ron keek opgewonden van Farrah naar Harry. Farrah gebaarde dat zij ook eens wilde kijken en Ron deed een stap opzij. Ze keek in de spiegel en begreep niet wat ze zag. Haar ouders glimlachten naar haar en legden beiden een hand op haar schouder. Ze leken wel trots op haar te zijn. Toen ze wat beter keek naar zichzelf, zag ze dat ze een Griffoendorgewaad aanhad. Ze begon het plaatje bijna door te hebben toen Ron er weer naar wilde kijken en haar opzij duwde.

'Laat mij nog eens kijken.' Soms haatte Farrah hem echt en Harry leek deze houding ook niet erg te waarderen want ze begonnen ruzie te maken over wie mocht kijken. Farrah trok zich er niet veel van aan, ze liep stilletjes nadenkend terug naar de leerlingenkamer. Het kon haar niet schelen dat ze niet onzichtbaar was. Ze wilde gewoon even alleen kunnen nadenken over wat ze had gezien in de spiegel en dat zou niet erg goed lukken als Ron om de paar meter op haar tenen ging staan. De hele weg terug naar de leerlingenkamer legde ze probleemloos af, maar toen ze door het portretgat klom stond de tweeling met een afkeurende blik plots voor haar.

'Stiekem nachttripjes maken door het kasteel en dat nog wel helemaal in je eentje...' Fred grijnsde toen hij Farrah's gezicht zag. Ze zag hem aan iets friemelen en zag dat hij een stuk perkament wegstak. Toen Farrah hem terug aankeek schudde hij zijn hoofd. 'Gewoon een stuk perkament.' Maar Farrah betwijfelde het. Fred en George met 'gewoon een stuk perkament' , dat kon niet kloppen. Ze trok haar wenkbrauwen op en probeerde zo wantrouwend mogelijk te praten.

'Gewoon een stuk perkament? Jullie twee met een gewoon stuk perkament. Laat me niet lachen.' Farrah keek hen met tot spleetjes geknepen ogen aan. Fred keek haar met een geïrriteerde blik aan en nam het perkament uit zijn zak. Toen hij het liet zien, wist Farrah dat er meer achter zat. Het was waarschijnlijk zo behekst dat alleen zij het konden lezen, of met een spreuk. Het stukje perkament zag er wel leeg uit, maar Farrah trapte er niet in. Ze wist wel dat de tweeling iets in hun schild voerden en het had te maken met het stuk perkament. 'Oké, ik geloof jullie.' Ze loog staalhard en ze had het gevoel dat ze dat wel doorhadden. Ze liep al rustig richting de meisjesslaapzaal toen ze er nog iets aan toevoegde.

'Maar als ze binnenkort één of andere diagnose bij jullie vaststellen, dan was ik niet degene die ervan wist.' Ze liep rustig de trap op terwijl ze Fred hoorde grinniken en stopte bovenaan. Daar stampte ze met haar voeten op de grond zodat het leek of ze doorliep. Het werkte, want de tweeling begon te praten in de veronderstelling dat Farrah hen niet kon horen.

'Haha, zag je haar gezicht? Ik zei toch dat ze zou doorvragen. Ik zweer plechtig dat ik snode plannen heb.' Wat zeiden ze nou net? Farrah had gelijk gehad, het was een soort spreuk! 'Zin om ons broertje ook even voor de gek te houden?' Farrah keek over de leuning om te zien waar ze mee bezig waren. George wees naar het perkament, maar zelfs van deze afstand zag Farrah dag er nu inkt op zat. Ze bleef even staan om het magische perkament te verwerken. Ze had echt geen idee wat erop stond, laat staan wat ze bedoelden met hun broertje voor de gek houden.

Ze had het eerst niet doorgehad, maar plots hoorde ze twee stemmetjes aan de trap van de jongensslaapzaal. Stilletjes hoorde je voetstappen op de trap, maar Fred en George leken het niet op te merken. Ze waren ondertussen alweer bezig over wat hun volgende grap in de lessen zou zijn. Farrah besloot dat ze geen zin had om daar nog uren te blijven staan en dus ging ze naar bed. En deze keer viel ze, ondanks de gedachte aan de spiegel, haar ouders en het stuk perkament, bijna direct in slaap. In haar eigen bed.