Confessions of being a Gryffindor: year 1 ~ Dutch Harry Potter fanfic

Hoofdstuk 18

Het was moeilijker dan gedacht om niet direct naar het luik te gaan, vooral voor Farrah. Als ze te laat handelden dan was het al te laat en dat wilden ze absoluut niet. Ze moesten die steen zien te redden uit Sneeps klauwen. Ze slijtten hun tijd in de leerlingenkamer waar Farrah een dutje besloot te doen. Al gauw had ze door dat dit geen droomloos dutje zou zijn. Ze kwam terecht in het kantoor van professor Perkamentus, vermoedde ze. Er was niemand te zien behalve een prachtige feniks naast het grote bureau. Die leek Farrah niet op te merken en toen ze haar armen probeerde uit te strekken lukte dat niet en zag ze geen armen voor zich. Ze zou tijdens deze droom moeten toekijken.

Ze bekeek de kamer eens goed. Aan de muur hingen ontelbare portretten van slapende mannen, schoolhoofden waarschijnlijk. Farrah zag in de hoek van de kamer een klein koffertje staan en dacht direct aan waar Perkamentus heen zou gaan. Ze dacht eerst dat het onmogelijk was, maar ze had het gevoel dat ze gelijk had. Dit was vlak voor zijn vertrek naar het ministerie. Maar hoe had zij dan toegang tot deze droom? Er stonden torenhoge kasten waarin allerlei flesjes en boeken stonden. Ze vroeg zich af voor wat die allemaal zouden dienen, want ze leken alleen maar stof te vangen.

Na wat wel uren leek te duren kwam professor Perkamentus uit een verborgen deur tevoorschijn en werd er op de deur geklopt. Perkamentus riep dat degene binnen kon komen en Sneep opende de deur. Farrah vroeg zich af wat hij hier nou zou doen. Hij was natuurlijk wel een leraar, maar ze vroeg zich af aan wat hij een gesprekje met het schoolhoofd te danken had.

'Ik vertrek over vijf minuten naar het ministerie. Ben je nog wat te weten gekomen over zijn plannen?' Sneep schudde zijn hoofd.

'Hij leek niet bang van mijn dreigementen. Maar u beseft toch wel dat dit mogelijk een afleidingsmanoeuvre is, nietwaar?' Sneep keek professor Perkamentus doordringend aan en Farrah had het gevoel dat ze het over professor Krinkel hadden en dat gaf haar geen hoop. Ze was er nog niet helemaal uit wat ze bedoelden met zijn plannen en valstrik maar haar vermoedens zeiden dat het over de Steen ging. En als Krinkel er iets mee van plan was, dan was Sneep onschuldig en moest ze de anderen waarschuwen.

'Ik besef maar al te goed dat dit mogelijk een afleiding is. Maar als dat niet zo is, dan kan ik de minister toch niet laten wachten?' zei Perkamentus rustig. 'En bovendien ben jij er nog om Krinkel te stoppen.'

Ze probeerde zich los te rukken uit haar droom en uiteindelijk vervaagde het beeld en opende ze haar ogen. Ze was terug in de leerlingenkamer en het haardvuur knetterde nog vrolijk. Het was nog niet laat, vermoedde ze. Ze stond op en wachtte even tot ze geen sterretjes meer zag. Maar toen ze rondkeek zag ze niemand, of eerst toch niet. Toen ze naar het portretgat liep vond ze Marcel op de grond. Hij kon zich niet bewegen en Farrah wist direct wat er aan de hand was.

Harry, Ron en Hermelien hadden besloten zonder Farrah te gaan, met z'n vieren zou het toch te moeilijk zijn om onder de mantel te blijven. Marcel, bang voor nog meer puntenaftrek voor Griffoendor had hen tegen willen houden. Natuurlijk had Hermelien een spreuk in petto om hem dan weer tegen te houden. En nu mompelde Farrah met haar toverstok in haar hand de tegenspreuk en bevestigde hij het hele verhaal.

Ze vloekte binnensmonds, het was veel handiger je vijand te kennen dan te denken dat het iemand anders was. En ze dacht dat zij met deze informatie weel handig kon zijn. Maar het was al te laat. Maar misschien kon ze op de sluipwegwijzer zien waar ze waren.

'Marcel, heb jij toevallig George gezien?' Marcel dacht even diep na en er verscheen een rimpel op zijn voorhoofd. Zijn bolle wangen werden een beetje rozig zodat hij op een hamster leek.

'Ja, hij stapte over me en ging toen met Fred door het portretgat.' De moed zonk Farrah in de schoenen. Als ze hen niet kon vinden dan kon ze niks beginnen, behalve naar een leraar gaan en dat was ze niet van plan. Misschien kon ze zorgen dat ze gevonden werd door de tweeling maar dat plan blies ze al gauw weg. En net toen ze de briljante oplossing had gevonden, zakte ze ineen. Haar hersenen stopten met denken en ze voelde zich zweven. Marcel was ondertussen al naar de jongensslaapzaal gegaan en dus zag niemand dat Farrah was ingezonken.

Wazig werden er beelden gevormd en kreeg ze de controle over haar hersenen terug. Ze kon zich niet losrukken van de droom maar ze kon tenminste denken. Het was gewoon weer zo'n droom. Maar toen alle beelden duidelijk waren, zag ze Harry. Hij was alleen met Krinkel in een ruimte waar de spiegel stond. Ze maakte zich zorgen, want ze kon hem niet helpen ookal wist ze dat hij gevaar liep. Ze verwachtte het Krinkels stem te horen toen zijn mond bewoog, maar toen had ze door dat dit een geluidloze droom moest zijn.

Ze keek toe hoe Harry zijn verbazing niet langer verborg. Even later begon Krinkel zijn tulband af te rollen en wat Farrah toen zag was ijzingwekkend. Een rilling liep over haar rug terwijl ze toekeek hoe Voldemorts hoofd Harry aansprak. Daarna kon ze even niet meer volgen totdat hij Harry voor de spiegel beval en ze kon zien dat Harry's hand even in zijn zak voelde. De steen. De spiegel zorgde ervoor dat je de steen kon krijgen? Voor zover Farrah wist had zij haar ouders erin gezien en Harry de zijne.

En toen vervaagde alles in dunne rooksliertjes. Ze klampte zich wanhopig vast aan de droom, maar tevergeefs. Het laatste wat ze zag was dat Harry op de grond lag. Toen ze haar ogen opende had ze verwacht duisternis te zien maar in plaats daarvan zag ze zonnestralen naar binnen schijnen. Ze lag op de ziekenzaal, met aan haar bedeinde een paar kleinigheidjes. Ze keek de kamer eens door en zag helemaal op het einde Harry liggen. Zijn haar zat wat in de war en zijn bril stond een beetje scheef op zijn neus.

Maar hij was veilig.