Confessions of being a Gryffindor: year 1 ~ Dutch Harry Potter fanfic

Hoofdstuk 10

Farrah, Harry en Ron hadden een geweldige vakantie. Het was abnormaal rustig in de leerlingenkamer, waardoor ze de beste stoelen voor de open haard konden nemen. Ze roosterden er vanalles terwijl Ron Harry leerde toverschaken. Farrah probeerde Harry daarbij te helpen, maar zijn schaakstukken had hij geleend van Simon Filister en die hadden niet veel vertrouwen in hen. Ron versloeg hen keer op keer maar Harry leek er veel plezier in te hebben.

Op kerstavond raakte Farrah maar niet in slaap. Ze begon zich eenzaam te voelen, want alle meisjes van haar slaapzaal waren naar hun familie gegaan. Hermelien wilde graag voor haar blijven, maar Farrah had gezegd dat ze moest gaan. Maar nu ze hier zo alleen op de slaapzaal lag, had ze daar spijt van. Het kon haar niet schelen dat ze de volgende morgen geen pakjes zou krijgen, maar ze vond het verschrikkelijk om daar alleen op de slaapzaal te moeten liggen. Het was ook akelig stil, normaal zou je het ritmische ademen van iedereen duidelijk horen, maar het enige wat ze nu hoorde was het nasmeulende haardvuur. En normaal gezien was dat vanuit de slaapzaal niet hoorbaar.

Na een tijdje kreeg ze er genoeg van en besloot ze in de leerlingenkamer te gaan zitten en er een boek te lezen. Ze ging in de sofa voor de haard liggen en nestelde zich een beetje goed. In plaats van haar boek te lezen, bleef ze naar het vuur staren. Ze voelde plots de warmte als een deken over haar en ze werd eindelijk een beetje slaperig. De hitte sleurde haar mee in een droomloze slaap.

Ze werd wakker van voetstappen die de trap afliepen. Farrah opende haar ogen en zag Fred en George Percy meesleuren naar het portretgat. George grijnsde toen hij haar gezicht zag maar liep gewoon door. Daarna kwamen Harry en Ron de trap af en Farrah ging rechtop zitten. Ze geeuwde even keek hen toen aan. Ron en Harry hadden een gebreide trui aan, net als Fred, George en Percy. Farrah vermoedde dat het een familietraditie was en dat mevrouw Wemel er ook een voor Harry had gemaakt. Ron en Harry kwamen voor haar staan en Ron begon opgewonden te praten.

'Je zult nooit geloven wat Harry heeft gekregen.' Eigenlijk kon ze dat wel, als het over de trui ging, maar ze wist dat het iets anders was. Harry drapeerde de mantel die hij in zijn handen vasthield rond zijn schouders en plots was zijn lichaam verdwenen. Farrah sprong op waardoor haar deken op de grond viel. Tot op dat moment had ze het normaal gevonden dat het deken haar warm had gehouden, maar de vorige avond had ze helemaal geen deken meegenomen naar de leerlingenkamer. Maar het maakte haar niet echt uit, die mantel van Harry was spectaculairder.

'Een onzichtbaarheidsmantel! Weet je wie hem heeft gegeven?' Farrah vond het ongelooflijk. Die dingen waren zeldzaam en Harry had er net eentje voor kerst gekregen. Hij schudde zijn hoofd en vouwde de mantel weer op.

'De persoon die hem heeft gestuurd zei alleen dat hij van mijn vader is geweest.' Ron gebaarde naar de trap die naar haar slaapzaal leidde.

'Heb jij jouw pakjes al uitgepakt?' Farrah keek hem twijfelend aan. Uiteindelijk schudde ze haar hoofd. Ze wilde eigenlijk wel een kijkje nemen.

'We wachten wel op je in de Grote Zaal.' Harry en Ron liepen naar het portretgat en klommen erdoor. Farrah raapte eerst het deken dat ze had laten vallen op en vouwde het netjes op. Ze liep rustig richting de trap en probeerde niet te veel na te denken. Toen ze voor de deur stond aarzelde ze niet, maar draaide ze de klink om en liep direct naar haar bed. Wat ze daar aantrof, was geweldig. Althans, dat vond Farrah toch. Er lagen zes pakjes en tot haar verassing kwam er eentje van haar ouders. Ze besloot dat ze die als laatste zou openmaken.

De eerste was van Hermelien en bevatte een doosje smekkies in alle smaken. Daarna nam ze een groot bobbelig pak. Ze scheurde het open en haalde er een vuurrode gebreide trui uit. Farrah wist direct van wie ze ze had gekregen. De volgende twee pakjes waren van haar grootouders, in het ene zaten chocokikkers, chocoketels, knalbonbons, ballonbruisballen en smekkies. In het andere pakje zat een miniversie van Farrah die aan het vliegen was in haar zwerkbalgewaad. Voor de rest zat er geen briefje bij, maar dat vond ze niet zo erg. Ze wist tenslotte zelf niet wat ze zou moeten sturen als zij in de schoenen van haar grootouders had gestaan. Ze was al blij dat ze haar iets hadden gestuurd.

In het voorlaatste pakje zat een kettinkje met een bezem en de letter F als bedeltjes. Er stond nergens een afzender en er zat ook geen briefje in. Misschien had Malfidus het gestuurd of Lucy. Het maakte niet uit, ze deed de ketting aan. Voor ze aan het laatste pakje begon, voelde ze even aan de ketting. Hoe gek het ook klonk, het leek wel alsof de ketting haar de moed gaf om het pakje van haar ouders open te maken. Het was een klein pakje en het voelde hard aan. Ze scheurde het open en zag een galjoen en een briefje. Op het briefje stonden de namen van haar ouders en een groet.

'Kijk eens aan, nog een wemel-trui. Ze heeft dit jaar wel erg haar best gedaan hè Gred?' Farrah ging tussen Harry en George zitten en keek Fred grijnzend aan. Terwijl ze over hun cadeautjes praatten, schepte Farrah haar bord vol met kalkoen, gebakken aardappelen en veenbessensaus. Ze zag ook een paar schalen met knalbonbons, waarvan ze er een met George opentrok. Er kwam vanalles uit, maar Farrah had er geen interesse in. Ze gaf ze aan Harry, want hij leek ze te verzamelen. Na haar kalkoen nam ze geflambeerde kerstpudding.

Na het feestmaal hielden ze buiten een sneeuwballengevecht. Het was ijskoud buiten, maar ze wist dat de open haard haar wel terug zou opwarmen. Na uren buiten te gooien met sneeuwballen, keerden ze tenslotte terug naar de toren van Griffoendor. Farrah keek daar toe hoe Harry en Ron Harry's nieuwe schaakspel testten. Na het avondmaal, dat bestond uit nog meer lekkernijen, voelden ze zich zo slaperig dat ze niet veel meer deden. Alleen Fred, George en Percy waren aan het rennen door de toren. De tweeling had zijn klassenoudstespeld gestolen en daar kon Percy natuurlijk niet mee lachen.

Toen ze naar bed gingen en toen Farrah weer niet in slaap raakte, liep ze terug naar de leerlingenkamer en ging ze daar weer liggen. Het was een geweldige dag geweest. Ze had amper aan haar ouders gedacht en ze hadden zoveel plezier gemaakt dat Farrah er om moest grijnzen. Na een tijdje begon ze weg te dommelen. Voor de slaap haar te pakken kreeg, nam ze het bedeltje van de bezem tussen haar vingers.

Ze werd ook niet wakker van zachte voetstappen die de toren verlieten.