Confessions of being a Gryffindor: year 1 ~ Dutch Harry Potter fanfic

Hoofdstuk 9

Farrah had gelijk, professor Anderling kende haar grootouders. Ze was opgelucht om dat te horen, maar daarmee was de klus niet geklaard. Professor Anderling zei dat het moeilijk zou worden om hen voogdij te schenken, het zou bijna onmogelijk zijn omdat Farrah's ouders nog leefden. Toen ze vroeg naar de brief van haar ouders kromp Farrah ineen. Ze wilde dat ding niet afgeven, het was al moeilijk genoeg het te verstoppen voor zichzelf. Toen ze de brief had gekregen, had ze het verborgen voor iedereen. Ze wilde hem eerst wel verbranden, maar toen ze midden in de nacht voor de open haard stond, kreeg ze het niet over haar hart. Het was tenslotte het laatste wat ze van haar ouders had gekregen.

Ze reikte in de zakken van haar gewaad en viste de brief eruit. Professor Anderling knikte en nam de brief aan. Ze nam de moeite niet hem te lezen en daar was Farrah haar dankbaar voor. In plaats daarvan kwam ze direct terug tot zaken.

'Ik stel voor dat we voorlopig even afwachten, in de kerstvakantie kun je hier wel blijven toch?' Farrah knikte en streek over haar gewaad. 'Goed, dan kun je ervoor zorgen dat Potter en Wemel uit de problemen blijven. En hen natuurlijk gezelschap houden. Zodra je een brief krijgt van je ouders wil ik dat je terug naar mij komt. Meer kunnen we voorlopig niet doen.' Professor Anderling keek Farrah een ogenblik ongerust aan en keek vervolgens weer naar de uitgerolde stukken perkament op haar bureau. 'Je kunt gaan.'

Farrah liep naar de deur en legde haar hand op de klink. Die voelde ijskoud aan, waardoor ze een rilling over haar rug kreeg.

'Bedankt.. professor', zei ze voordat ze de deur achter zich terug dichttrok.

En toen stond ze daar, in een lege gang. Ze had geen idee waar ze nu heen zou moeten gaan, want ze wilde niet in haar eentje op de meisjesslaapzaal haar huiswerk gaan maken. Ze keek naar een van de schilderijen aan de muren en zag alleen maar een berglandschap. De bewoner van het schilderij moest vast bij een ander schilderij op bezoek zijn geweest. Farrah keek terug naar de lege gang voor haar. Ze was eigenlijk niet zo ver van de Grote Zaal, dus hoorde ze de stemmen uit de zaal gedempt. Rustig liep ze in de richting van de trappen, tot ze aan haar bezem dacht. Ze mistte hem nu al en het was nog maar een dag geleden dat ze erop had gevlogen. Nog voor ze zich kon bedenken liep ze de gang al door.

De wind stond beter dan de vorige dag, hij sneed ook minder. Farrah had zeker tien minuten gewoon staan genieten van het uitzicht over het zwerkbalveld. Ze had zich zachtjes afgezet zodat alles nog beter te bewonderen viel. Nooit had ze opgemerkt hoe prachtig een zwerkbalveld wel niet was. Alles was zo gedetailleerd en toch ook zo doodnormaal voor een tovenaar. Ze snapte eigenlijk niet hoe iedereen gewoon altijd doorging en nooit stilstond bij de magie van... Magie. Het was zo raar dat het normaal was en dat maakte het weer raar. Farrah was opgegroeid in de tovenaarswereld, ze had de Wegisweg vaak mogen bezoeken en was wel eens naar een zwerkbalwedstrijd gaan kijken. Maar toch. Ze bleef het adembenemend vinden.

Ze wist niet hoelang ze al aan het vliegen was, maar haar handen kregen kramp. Ze dook naar beneden en landde terug. Ze had niet opgemerkt dat Hermelien, Ron en Harry bij de tribunes stonden, totdat ze hen passeerde. Ron keek verrassend blij, tot Farrah's grote verassing. Ze had hem het hele schooljaar nog nooit zo blij zien kijken. Toen ze een vragende blik naar Hermelien wierp, haalde die enkel haar schouders op. Ze zeiden niet veel en dat wilde al heel wat zeggen. Farrah was opgelucht dat Ron niet doorvroeg over haar gemiste maaltijd. Ze wilde niet vertellen over haar ruzie met Lucy, het was een te gevoelig onderwerp en bovendien kenden ze haar niet eens.

Ze liepen heel de weg zwijgend terug naar het kasteel. Pas vanaf dat ze binnen waren sneed Harry het onderwerp van Nicolaas Flamel aan. Farrah liet Hermelien het woord doen. Ze was duidelijk nog een beetje van de kaart. Farrah vond het nogal stom om over zoiets boos of verdrietig te zijn, maar Hermelien was niet te schatten. Ze zou terug gaan. Als het moest zou Hermelien 's nachts binnensluipen en zichzelf daar laten opsluiten door madame Romella.

'Dus jullie hebben niets gevonden?' Zij en Hermelien schudden hun hoofd waarop Harry's gezicht betrok.

De dagen daarna gingen veel sneller en tot ieders verbazing viel het volgende opstel voor toverdranken wel mee. Sneep had een minder lang opstel dan de vorige keer gevraagd en daar was iedereen hem dankbaar voor. De enige die zachtjes kreunde, was Hermelien. Sneep had haar doordringend aangekeken maar trok geen punten af voor haar reactie. Professor Anderling deed alsof zij en Farrah niet met elkaar hadden gesproken over haar ouders, maar wierp haar af en toe toch een vriendelijke blik toe.

Harry had Hermelien er zelfs van overtuigd zijn bezem niet na te laten kijken, aangezien ze toch al wisten dat Sneep die had vervloekt. Ergens had hij wel een punt, want de bezem vloog terug normaal. Op vlak van Nicolaas Flamel kwamen ze niet verder, maar ze bleven zoeken. Op een donderdagavond, twee weken voor de kerstvakantie, had Hermelien de moed weer gevonden om in de bibliotheek op zoek te gaan. Elke avond ging ze ernaartoe om telkens een heel rek uit te kiemen. Na drie dagen had Farrah er genoeg van en liet ze Hermelien alleen zoeken, maar zij leek het niet erg te vinden.

Hun zwerkbaltrainingen werden steeds kouder en natter, maar dat weerhield Plank er niet van om op te houden met trainen. Integendeel, de trainingen werden zelfs verlengd. Niemand leek overtuigd, maar Plank stond erop. Een paar dagen was de regen zo hevig geweest, dat ze allemaal terug naar beneden doken. Plank was verontwaardigd en hij moedigde iedereen aan met zijn gebruikelijke peptalks, maar nadat een bliksemschicht zich ergens op het veld boorde, hield hij op met zeuren en liep hij samen met de rest terug naar de kleedkamers.

Farrah kreeg er stilaan genoeg van dat Malfidus Harry telkens voor schut wilde zetten. Hij was gewoon jaloers en boos op hem, omdat hij zo goed was en omdat ze dankzij hem Zwadderich hadden ingemaakt. Ze kon zich dan ook niet inhouden toen hij tijdens Toverdranken iets zei over arme stakkers die Kerst daar zouden moeten vieren omdat hun ouders hen niet thuis wilden. Ze had ook wel door dat dat nu ook tegen haar bedoeld was. Ze vroeg aan Hermelien of ze een spreuk wist waarmee iemand een varkensstaart zou krijgen, maar ze keek haar verwijtend aan en deed verder met haar brouwsel. En dus wierp ze hem alleen maar boze blikken toe en tot haar verbazing keek hij een beetje verontschuldigd.

Na die les werd de gang geblokkeerd door een grote kerstboom. Farrah had direct door dat het Hagrid was die de boom voortsleepte. Ron bood hulp aan, maar die weigerde hij. Jammer genoeg moest Malfidus daar ook een stomme opmerking over maken. En Ron sprong natuurlijk juist op Malfidus af op het moment dat Sneep de trap op kwam. Hagrid probeerde Ron's actie goed te praten, maar Sneep trok vijf punten af van Griffoendor. Malfidus, Korzel en Kwast grijnsden vol leedvermaak en wrongen zich langs de boom. Om het nog irritanter te maken strooiden ze met naalden in het rond.

'Ik weet niet aan wie ik een grotere hekel heb. Malfidus of Sneep.' Hagrid zei dat ze zich het niet zo moesten aantrekken nu kerst om de deur was. Hij stelde voor om even naar de Grote Zaal te gaan. De zaal was schitterend. Er waren twaalf enorme kerstbomen met de mooiste ornamentjes in die je maar bedenken kon. Professor Banning en professor Anderling waren alles nog aan het perfectioneren en controleerden alle bomen op genoeg engeltjes en kaarsen. Toen Hagrid over de vakantie begon, dacht Farrah aan de bibliotheek. Ze hadden afgesproken daar nog snel even binnen te springen voor het middagmaal. Hagrid was nieuwsgierig naar de reden van hun geplande bezoek, maar zodra Harry de naam Nicolaas Flamel liet vallen, betrok zijn gezicht en keek hij hen verwijtend aan.

'Ik zei toch dat jullie je d'r niet mee motten bemoeien? Dat ding wat die hond bewaakt zijn jullie zaken niet.' Maar ze haalden hun schouders op. Jammer genoeg gaf Hagrid niet toe en keek hij alleen maar humeuriger. En dus slenterden ze naar de bibliotheek. Farrah en Harry liepen lukraak rond in de buurt van de Verboden Afdeling. De laatste paar dagen hadden ze bedacht dat er een grote kans was dat Flamel daar wel voor zou komen. Jammer genoeg moest je daar een speciaal, ondertekend door een leraar, briefje voor hebben. Al na een paar minuten werd Harry weggejaagd door madame Rommella, waarna Farrah Hermelien en Ron ging zoeken.

Ze liepen terug naar de Grote Zaal voor het middagmaal. Hermelien vroeg of zij tijdens de vakantie nog verder wilden zoeken, want zij keerde de volgende dag terug naar huis. Maar toen de vakantie begon, vergaten zowel Farrah, Harry en Ron Flamel een beetje, want zeg nu zelf. Pakjes zijn veel leuker.