Confessions of being a Gryffindor: year 1 ~ Dutch Harry Potter fanfic

Hoofdstuk 2

In de grote hal stonden de eerstejaars allemaal te popelen om gesorteerd te worden. Farrah was alleen maar zenuwachtiger door wat Ron en het meisje zeiden. Ze had eigenlijk nog nooit nagedacht over het feit dat Voldemort ook in Zwadderich had gezeten, of alle andere duistere tovenaars.

'Alle eerstejaars volgen mij!' riep professor Anderling boven het geroezemoes uit. Ze deed de deuren van de grote zaal open en liep voorop naar binnen. Vier lange tafels zaten vol met leerlingen. Er was nog net genoeg plek voor eerstejaars. Professor Anderling stopte en rolde een perkament uit.

'Als ik jullie namen afroep, komen jullie naar voor, gaan zitten en zetten deze hoed op.' Ze zette een krukje met een oude versleten hoed neer en schraapte haar keel. Farrah hoorde de namen amper, maar toen Malfidus aan de beurt was, lachte hij schamper. Zoals voorspeld brulde de hoed luid Zwadderich en terwijl hij naar de tafel van Zwadderich liep, keek hij toch even ongerust naar Farrah.

'Ron Wemel', las professor Anderling voor. Ron strompelde naar het krukje, zette de hoed op en nog geen moment later schreeuwde de hoed al Griffoendor. Hermelien, het meisje met de bos haar, werd ook geroepen maar bij haar deed de hoed er toch langer over. Uiteindelijk besloot hij toch maar dat ze dapper genoeg was voor Griffoendor.

'Lucy Sparks.' Lucy liep onzeker naar het krukje en zette de hoed op. De hoed scheen moeite te hebben met haar, want ze zat vier stille minuten op het krukje. Uiteindelijk brulde de hoed Ravenklauw en Lucy keek bezorgd naar Farrah. Farrah begon al genoeg te krijgen van de bezorgde blikken toen ze haar eigen naam hoorde.

'Farrah Jones.' Haar hart bonkte in haar keel en haar zicht werd een beetje wazig. Ze wankelde naar het krukje, ging zitten en zette de hoed op.

'Wel, wel. Als dat Barney's dochtertje niet is, Farrah. Hmmm... Eens zien. Ja, je zou het uitstekend doen bij Zwadderich, maar ik zie dat je je daar niet echt op je gemak zou voelen. Je ben niet de intelligentste, maar oh... Wat een verborgen moed heb je daar. Ik ga je toch maar indelen in..', zei hij en roepend vervolgde hij: 'Griffoendor!' Ze stond trillend op, zich niet bewust van het feit dat iedereen aan de tafel van Griffoendor juichte en klapte. Ze liep voorzichtig naar de tafel en plofte naast Ron en Hermelien neer, die haar allebei opgelucht aankeken. Ze zocht Malfidus aan de tafel van Zwadderich, maar hij meed oogcontact en keek bedroefd naar zijn bord.

'Harry is aan de beurt', zei Ron enthousiast. Farrah keek om, nog steeds verward van daarnet en keek hoe Harry de laatste eerstejaars was die de hoed opzette. Harry scheen zachtjes iets te mompelen en de hoed antwoordde iets, al konden ze het niet verstaan. Na een minuut of twee riep de hoed Griffoendor. Fred en George Wemel schreeuwden luid: 'Wij hebben Potter! Wij hebben Potter!' Professor Anderling nam het krukje mee naar een kamer achter de Oppertafel en ging ook zitten. Van Perkamentus' speech had Farrah geen woord verstaan, ze was nog altijd diep in haar gedachten verzonken.

'Farrah, Farrah..' Hermelien porde haar en ze schoot uit haar trance.

'W-wat?' stotterde ze. Ze keek om zich heen en zag tot haar verbazing dat de schalen al bijna terug leeg waren.

'Je.. eh... Je hebt nog geen hap gegeten', zei ze bezorgd.

'Oh.. Nou, ik heb geen trek', antwoordde Farrah, een beetje verbaasd. Ron en Harry zaten te praten over het behekste plafond en hadden nog maar weinig aandacht voor de meiden. Zodra alles op was, stond Perkamentus op en zei dat we de klassenoudsten moesten volgen naar de leerlingenkamer. Farrah stond op met een wee gevoel en liep met de stroom mee. Ze keek nog eens of ze Malfidus zag maar die was verdwenen in de massa.

'Ik denk dat een beetje slaap je goed zal doen.'

'Ik hoop het, Hermelien. Ik hoop het.'

De volgende morgen wist Farrah eerst niet meer waar ze was, totdat ze een paar meisjes hoorde fluisteren. Ze deed haar ogen open en zag dat iedereen zich aankleedde voor het ontbijt.
'Goed geslapen?' vroeg een stem naast haar. Farrah schrok een beetje en knikte zacht. Eigenlijk had ze bijna geen oog dichtgedaan, tegen zonsopgang was ze pas in slaap gesukkeld.

'Kleed je snel aan, dan kunnen we gaan ontbijten', zei Hermelien en ze wees op haar horloge.

Tien minuten later kwamen ze binnen en namen ze plaats naast een jongen met een rond gezicht.
'Heb je je pad al terug?' vroeg Hermelien aan de jongen. Hij knikte en haalde iets uit zijn zak wat erg veel leek op een chocokikker. Farrah keek naar de ingang en zag Harry en Ron aanlopen. Ze ploften naast haar neer en begonnen worstjes op te scheppen.

'Goedemorgen', zeiden ze in koor. Farrah wenste hen smakelijk eten en keek vol walging naar haar eigen bord, waar niks op lag.

'De uilen zijn er!' riep Hermelien opgewonden en ze keken allemaal naar de aanvliegende uilen. Een grote kerkuil landde op Farrah's bord en ze slikte moeizaam. Ze nam de brief, scheurde de envelop open en las.

'Aan Farrah Jones,
We zijn diep teleurgesteld over je indeling, bij ons ben je niet meer welkom. Zorg maar dat je in de vakantie daar kan blijven en in de zomervakantie bij iemand anders.
Barney en Celissa Jones.'

Voor ze ook maar besefte wat ze deed, rende ze de grote zaal uit en ging ze op de marmeren trap in de hal zitten. De tranen biggelden op haar wangen. Ze had al een voorgevoel dat dit zou gebeuren, haar familie haatte Griffoendor zo.

'Farrah, gaat het?' Harry liep voorzichtig naar haar toe. Ze snikte zacht en knikte.

'Je hebt de brief gelezen', zei ze zacht. Harry knikte onschuldig en ging ook zitten.

'Wil je d'r.. eh over praten?' vroeg hij troostend. Farrah voelde er echt niets voor om over haar ouders te praten. 'Misschien kunnen we beter teruggaan naar je slaapzaal en je spullen voor de lessen pakken.' Ze knikte en ze liepen zwijgend naar de leerlingenkamer.