Confessions of being a Gryffindor: year 1 ~ Dutch Harry Potter fanfic

Hoofdstuk 7

Er vlogen uilen naar binnen. Dat was het enige waar Farrah aan kon denken op dat moment. Het kon haar niet schelen dat ze zo meteen zou moeten spelen op het zwerkbalveld. Ze wilde eerst zien of er een uil voor haar was. Toen uiteindelijk een donkerbruine uil haar richting uitvloog, kreeg ze schrik. Wat als haar grootouders helemaal niets met haar te maken wilden hebben? Ze was zo druk bezig geweest met het idee dat zij haar wel in huis zouden nemen, dat ze er niet aan kon denken dat ze dat niet zouden doen. Haar maag draaide zich om bij de gedachte aan een snel neergekrabbeld briefje waarin stond dat het hen speet, maar dat ze haar niet wilden opvangen. Toen de uil voorbij haar vloog, voelde ze opluchting. Ze wist helemaal niet meer of ze wel wilde dat haar grootouders zouden reageren op de brief. Misschien moest ze eerst met professor Anderling gaan praten, misschien wist zij een raad.

Toen Harry en zij genoeg ophadden, liepen ze samen naar de kleedkamers voor de Griffoendors. Er waren nog niet zoveel teamgenoten. Plank was er al en had zijn gewaad al aan, maar Fred en George waren in de verste verte nog niet te bespeuren. Angelique en Alicia waren aan het praten over een spreuk die Angelique maar niet onder de knie kreeg. Harry deed rustig zijn gewaad aan, maar ik zag zijn handen lichtjes trillen. Toen Plank bij ons kwam staan om de tactiek nog eens goed door te nemen, kwamen Fred en George binnen en luisterden zij voor de eerste keer in hun leven naar wat Plank te zeggen had, ookal aapten ze hem de hele tijd na.

'Als we het gewoon zo doen als tijdens de trainingen, dan hebben we niets te verliezen. Zet 'm op iedereen!' En met die woorden liepen de Griffoendors naar buiten, het zwerkbalveld op.

Als Farrah had geweten dat de wind zo scherp was, dan had ze een extra sjaal aangedaan. Iedereen was opgestegen, nadat Plank en Hork elkaar de hand hadden geschud. Leo Jordaan's stem was duidelijk te horen van bovenaf. Hij had al een paar opmerkingen over het team van Zwadderich gemaakt, maar Farrah probeerde het een beetje te negeren. Haar hoofd stond nu al op springen en de wedstrijd was nog maar een minuut bezig.

Een twintigtal meter rechts van haar vloog Alicia met de slurk in haar hand richting doel, maar achter haar zoefde een beuker recht op haar af. Vanuit het niets verscheen George plots. Hij sloeg met zijn knuppel de beuker weg en Farrah bleef even zweven om te kunnen blijven kijken. Het had zo veel snelheid en inschatting vereist om die beuker voor te zijn, maar kennelijk had George al even ervaring met die bal. En toch was Farrah verwonderd. Iets in George's houding viel haar op. Toen hij haar richting uit keek grijnsde hij naar haar en ze bloosde. Hij vloog terug weg, richting Fred en Farrah dook naar Angelique, om de bal op te vangen.

Ze lette eigenlijk helemaal niet meer op de rest van het team, het ging Farrah nu gewoon om de slurk binnen te gooien en samen te werken met Alicia en Angelique. Het ging moeizaam, aangezien de Jagers van Zwadderich constant uit het niets opdoken, maar de hoop was nog niet verloren. Zwadderich had met 60 punten maar 10 punten meer dan Griffoendor. Het kostte Plank veel moeite alle ballen tegen te houden en ons veel moeite om een paar beukers te ontwijken. En toen begon iedereen te juichen, behalve de Zwadderaars. Farrah keek naar beneden en zag daar Harry met de snaai in zijn hand omhoog staan. Alle Griffoendors renden naar hem toe en juichten met z'n allen van vreugde. Toen Farrah was afgestegen zag ze dat Malfidus boos naar Harry keek. Leo Jordaan bleef zo hard roepen over de eindstand, nu 170-60, dat professor Anderling hem naar zijn voeten gaf.

Het was op het einde zo snel gegaan, dat de vermoeidheid wegbleef en ze een vrolijk gevoel kreeg. Ze hadden gewonnen, Griffoendor had gewonnen! Toen iedereen beneden was, omhelsde het team elkaar en namen de andere Griffoendors Harry op hun schouders. Voor de eerste keer dat jaar zei Zwadderich eens niets en keken ze alleen boos naar de Griffoendors. Toen Farrah Hermelien en Ron zag, werd alle vreugde weggezogen. Ze hadden alle twee een bezorgde uitdrukkingc op hun gezicht. Farrah wilde net naar hen toe lopen om te vragen wat er aan de hand was, toen George haar feliciteerde met haar 'uitmuntende prestatie'. Farrah moest weer blozen.

'Zonder Harry hadden we nooit gewonnen,' antwoorde ze. Hij keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan.

'Maar zonder de rest van het team hadden we ook nooit gewonnen.' Hij grijnsde nog eens naar haar en liep toen in de richting van een paar derdejaars. Farrah dacht daar even over na totdat ze zich Hermelien en Ron herinnerde. Ze draaide zich weer om en liep hun richting uit. Toen ze bij hen stond, begon Hermelien direct te praten.

'Sneep wou Harry vervloeken!' Farrah keek haar verward aan en wendde zich tot Ron. Hij knikte overtuigd. 'Hij bleef oogcontact maken met Harry en woorden mompelen. Toen Ron en ik zijn gewaad in brand staken stopte Harry's bezem met gek doen.' Nu begreep Farrah er nog minder van. Wat bedoelde Hermelien nou met een gekke bezem?

'Sorry, maar ik kan niet helemaal goed volgen. Ik was op het veld, weetjewel?' Hermelien zuchtte en begon alles weer opnieuw uit te leggen.

'Toen jullie opstegen leek alles goed te gaan. Tenminste, totdat Harry's bezem zo wild begon te doen. Wat hij ook probeerde, zijn bezem wilde niet meewerken.' Ze pauzeerde even en keek naar Farrah's hand. Tot Farrah de bezem in haar hand voelde, had ze niet doorgehad dat ze hem nog steeds vasthield. 'Toen ik naar de reacties van de professors keek, zag ik dat Sneep aan één stuk door zat te mompelen en naar Harry zat te staren. Snap je dit? Hij probeerde Harry te vervloeken. Als ik die brand niet had gemaakt, dan had Harry nu op de ziekenzaal gelegen of erger.' Farrah liet de nieuwe informatie even bezinken voor ze antwoordde.

'En waar is de Sneep-is-onschuldig theorie gebleven? Dit heeft toch niets te maken met wat dat beest bewaakt, of wel soms?' Hermelien haalde haar schouders op en knikte in Harry's richting.

'We moeten zijn bezem laten nakijken door professor Anderling.' Farrah keek haar een beetje verward aan.

'Alles is toch terug in orde? Laten we maar niet te gauw conclusies trekken', zei Farrah. Het leek haar niet nodig zijn bezem te laten nakijken en ze dacht dat Harry het ook niet erg zou waarderen als hij op de schoolbezems moest vliegen.

'Misschien moeten we onze overwinning maar eens gaan vieren', zei Farrah toen de Griffoendors in de richting van het kasteel liepen, in volle glorie. Ze knikten en liepen zwijgend achter hen aan, op weg naar de toren van Griffoendor.