Confessions of being a Gryffindor: year 1 ~ Dutch Harry Potter fanfic

Hoofdstuk 12

De rest van de vakantie spendeerden ze vooral aan toverschaak en genieten van hun plek bij het haardvuur. Op de laatste vakantiedag keerde Hermelien terug, die een beetje teleurgesteld was omdat ze niet verder waren geraakt met hun zoektocht naar Flamel. Farrah trok zich een beetje terug in een klein hoekje in de leerlingenkamer. Ze had geen fatsoenlijk gesprek meer gevoerd met Harry of Ron sinds de spiegel. Ze had nog steeds geen idee wat de spiegel liet zien, maar ze wist wel dat het bij iedereen iets anders was.

Alles werd weer drukker toen de lessen weer van start gingen en dus moesten ze het stellen met tien minuutjes op een dag om in de bibliotheek te zoeken naar Flamel. Plank liet zich ook niet doen door de regen, deze keer hield bliksem hem zelfs niet tegen van trainingen. Maar Farrah vond het niet zo erg, het leidde haar goed af van de spiegel. Na een van de slechtste trainingen dat jaar, vertelde hij hen dat Sneep de volgende wedstrijd tegen Huffelpuf zou fluiten en daar waren Harry en Farrah niet blij om. In plaats van even te blijven napraten liepen ze direct terug naar de toren van Griffoendor.

'Vraag of je vervangen kan worden', stelde Hermelien voor, maar ze hadden geen reserve-zoeker. En dat wist Hermelien ook. Hun gesprek werd vroegtijdig onderbroken door een luide bonk. Marcel was gestruikeld over het portretgat waardoor hij nu languit op de grond lag. Iedereen in de leerlingenkamer lag in een deuk van het lachen, maar Hermelien sprak snel de tegenvloek uit en Marcel stond op. Hij mompelde zacht een bedankje.

'Wie heeft dit gedaan?' vroeg Harry. Farrah kon het al wel raden. Beentjeplak konden maar drie personen zijn, maar ze gokte op Malfidus. En ze had gelijk.

'Ga naar professor Anderling, zeg er iets over en laat niet zo over je heen lopen.' Ron had wel gelijk, maar het klonk wel wat bot. Farrah gaf hem een elleboogstoot maar hij leek zijn fout niet door te hebben.

'Ik weet heus wel dat jullie allemaal denken dat ik niet dapper genoeg ben voor Griffoendor. Dat heeft Malfidus me ook wel duidelijk gemaakt.' Farrah had medelijden met hem. Ze voelde geen haat jegens Malfidus, maar ze had gewoon medelijden met Marcel omdat Malfidus hem als slachtoffer had gekozen. Het was raar, maar ze wilde nog steeds niet boos zijn op Malfidus. Ze had zich al vele malen geërgerd aan hem, maar was nooit echt boos op hem geweest. Harry reikte in zijn zakken en nam er een chocokikker uit. Hij gaf hem aan Marcel, die hem bedankte.

'Wil jij het plaatje want je spaart ze toch?' Harry knikte en Marcel gaf hem het plaatje. Zodra Marcel weg was, wierp Harry een blik op het plaatje.

'Weeral Perkamentus, die heb-' Harry stopte abrupt en trok een verrast gezicht. 'Ik zei toch dat ik Flamel al eens ergens had gezien. Het was op een chocokikkerplaatje.' Hij gaf het plaatje door en Farrah las iets over een steen der wijzen.

'De steen der wat?' Ron keek Hermelien vragend aan. Zij rolde met haar ogen, rende naar de meisjesslaapzaal en kwam na amper drie seconden terug met een zwaar boek. Ze zocht er naar Flamel en las voor dat hij de enige bekende maker was van de steen der wijzen. Ze keek hen doordringend aan.

'De steen verandert ieder metaal in goud en produceert het Levenselixer. Dit is wat die driekoppige hond bewaakt. Flamel moet de steen op de een of andere manier naar Zweinstein hebben laten brengen omdat hij wist dat iemand het te pakken wou krijgen.' Ron nam het boek uit haar handen en las in zichzelf even verder. Farrah wist dat hij aan het fantaseren was over wat hij zou doen met de steen.

'Dat zat in het pakketje dat Hagrid uit kluis 713 moest nemen.'

Die avond had Hermelien ervoor gezorgd dat Farrah niet kon slapen. Ze dacht constant aan de steen en Sneep. Hoe konden ze hem nou tegenhouden? Ze voelde iets hard onder haar kussen en hief haar hoofd op. Ze haalde de galjoen van haar ouders eronderuit. Ze liep naar het raam naast haar bed en hield de galjoen in het maanlicht. De bovenkant zag er gewoon op, maar toen ze de munt omdraaide liet ze hem bijna vallen van verbazing. Haar ouders hadden een brief gestuurd, op een galjoen. Farrah was zo overweldigd dat ze hem niet kon lezen. Waarom stuurden ze niet gewoon een brief, dat had veel normaler geweest. Dan had ze tenminste nog een muntstuk gehad.

Deze keer wachtte ze tot na middernacht voor ze naar de leerlingenkamer ging. Ze was al op de trap toen ze Fred en George hoorde fluisteren. Ze sloop stilletjes hun richting uit en keek over hun hoofden mee. Het perkament lag op tafel en het leek wel een kaart van Zweinstein te zijn. Ze zag voetstaptjes en een naam erbij bewegen over de kaart. Ze leunde een beetje meer naar voren en zag dat er in sierlijke letters Filius Banning stond en dat de voetjes naar zijn kantoor gingen.

Dit ging ver boven alle gekke dingen die ze ooit al had meegemaakt. En dus liep ze geruisloos terug naar de meisjesslaapzaal, om de volgende ochtend gewekt te worden door het luidruchtige gepraat van Belinda Broom en Parvati Patil.