Yasemin'in ellerini tuttum. Bileklerimizdeki kan bizim ölümsüzlük sembolümüzdü. Kan damlaları birbirlerine karıştı. Ancak aralarına berrak bir damla düştü. Yasemin bana bakarak ağlıyordu. Neden ağladığını ikimiz de biliyorduk. Biz gidecektik, herkesten silinecektik. Biz söz vermiştik birbirimize. Onunla beraber kaçan hayallerimizi kovaladık. Onunla beraber zihnimizdeki canavarları ninnilerle uyuttuk. Bir söz verdik birbirimize: bizi ölümden koruyacağı kadar ölüme sürükleyecek bir söz.
O gün onu yanlış anlamıştım. Bizim için değil, benim için ağlıyordu. Yasemin sözünü tutmadı. O günden sonra hayallerimden kaçtım. O günden sonra zihnimdeki canavarlar uyandı ve beni yok etmeye başladı. O günden sonra hiçbir sözümü tutamadım. O günden sonra ruhen bir ölüydüm.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
birkaç anı
Short Story"Anılar çok canlı fakat sen çok solgunsun Yasemin." Kendi hayatım ve kendi anılarım. gxg | Kısa Hikâye | gidenler için ağlayanlara
