birkaç anı

sorry

Özür dilerim sevgilim hiçbir anımızda beni seveceğini düşünmediğim için. Özür dilerim kendimi sana layık görmediğim için. Özür dilerim senden ve kanından kaçtığım için. Her şey 'hiçbir zaman' yolunda olmadı. Hep eksiklikler vardı yaşamımızda: unutulan günler, kaybolmuş anılar, yere düşen anahtar, dönen başımız yüzünden üstüne kapaklandığımız insanlar...  Ancak her şeye rağmen ikimiz bir bütündük. Sarıldığımızda benim için yaratıldığını hissediyordum. Gözlerini üstümde bulduğumda normal olduğunu düşünüyordum. Bir hata yaptığımda anında düzeltmeni ve bana sarılmanı normal karşılıyordum. Bir parçam olduğunu biliyordum ama seni daha da mahvetmekten korktum.

Şimdiyse özür diliyorum dökülmüş yapraklardan. Özür dilerim arkama bile bakmadan kaçtığım için. Bütün gün kanlı ellerle dolaştım sokaklarda. Senin bedeninden çıkan kanlarla lanetliyordum dokunduğum duvarları. Tüm şehri gezdim. Her sokağa baktığımda seni görmek için her yere dokundum. Aklımdaki sen ile kayboldum ara sokaklarda. Kaçmaya çalıştım ancak yine sana döndüm. Kırdın beni Yasemin, bakışlarında cesetler gördüm. Beni içinde öldürdüğünü sandım o an. O cesetlerden biriymişim gibi hissetmiştim o anlarda. Oysaki anladım bu yapraklara baktığımda, sen o gün kendi ruhunu ve kendi anılarını öldürmüştün kafanda. Çiçek topraktaki suyu emdi. Daha fazlasını istemedi. Toprak hep bir su taşıdı onun için, kurak alandaki tek çiçek için. Çiçek susuz kaldıkça soldu. Yapraklar döküldü. Gövdesi toprağa düştüğünde toprak isyan etti. Topraktan kanlar aktı. Çiçeğinin katillerini kanla boğmak istedi. Ve önce kendini öldürdü.

Birkaç gün önce 'Başkaları seni sevecek. Ben o kişi olmamalıyım.' demiştin sana sarılıp ağladığımda. Biraz da onun için ağlamıştım. Bana imkansız olduğunu söyledin. Sonra gittin. 

Çiçek soldu, topraktan kanlar fışkırdı. Çiçek gitmekle, toprak kalmakla lanetlendi. Düşlerimiz toprağa gömüldü.

Sanırım kırmızı ipim koptu.

Artık kendimi bile sevemem Yasemin.

Belki de bu yüzden...

Özür dilerim.