Gölge Demirkan, 17 yaşında bir lise öğrencisidir. Yaşadığı yerden ve annesinin yanından ayrıldıktan sonra geçmişinde olduğu kişiyi bir kenara bırakıp yepyeni bir ben yaratmak istesede bu sefer hayallerin içinde yaşadığı yaşamı, hayallerinden daha il...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Florence + The Machine - Girl With One Eye Jorja Smith - Tomorrow Kadebostany - Baby I'm Ok Lola Marsh - She's a Rainbow
***
"Yaşamdaki asil görevimiz her birimizin derinliklerindeki potansiyele erişmektir. Böylelikle içimizdeki tırtıl bir kelebeğe dönüşür." - Carl Gustav Jung
Yazar'ın Anlatımı;
Sürekli değişmek zorundayız. Peşinden gittiğimiz tüm gerçeklere tapındığımızda, her gerçek bir yalana dönüşür. Ve anlamını yitirmeye başlar.
Gölge, bu zamana kadar hep İzem'in peşinden gitmeyi kabul etmiş gibi gözükmüştü ama Gölge'nin tek başına yürümesi gereken bir yol daha vardı. Eğer İzem ona yardım etmeye kalkarsa ikisini de yutacak bir yoldu bu.
"Bana nereye gittiğimizi söylemedin." Şura kafasını sırtına yaslamış olan kızın düşüncelerini az çok anlayabiliyordu. Gölge, durmadan bir sorunun içinde yaşamaya ve bununla mücadele etmeye çalışıyordu. Şura anlıyordu çünkü İzem'in etrafında olan herkes bunu yaşamak zorunda kalıyordu.
"Sana verdiğim adrese gideceğiz işte..." diye sesini çıkartmaya çalıştı Gölge. Üzgün değildi ama düşünceliydi. Biraz uzak durmak istemek konusunda haklı olduğuna inanıyordu.
"Pekala..." Şura, ona bir daha soru sormadı. Gideceği yer biraz uzakta ve sapa bir yerdeydi ama Gölge oraya gitmek istiyorsa götürürdü.
Hem onunla konuşmak istediği şeyler vardı.
Motor yol almaya devam etti. Yanlarından hızla geçen insanların ve mekanların daha ne olduğunu anlayamadan bir yenisi geliyordu. Hız, zamanı yeniyordu. Ve bu nedensizce onların içinde rahat bir bırakıyordu.
"Şura..." Gölge anlık olarak kafasının içinden çıktı. "Motor kullanmak zor mu?" Sesini biraz yükseltmeye çalıştı çünkü motorun gürültüsü çoğu sesi bastırıyordu.
"Alıştıktan sonra kolay." Dedi kısaca. "Neden sordun?"
"Neden motor peki?" Diye onun sorusunu görmezden gelip tekrar sordu Gölge. "Babanın sana bıraktığı arabayı niye kullanmıyorsun?"
"Arabaları çokta sevmiyorum." Dedi sakince. "Motor sürerken yaşadığın o özgürlük ve adrenalin hissini vermiyor." Diye ekledi.
Gölge hız ve adrenalini çokta sevmezdi. Özgürlük ise muammaydı. Onu seviyordu ama başka insanların onun için yarattığı kafeslere girmekten vazgeçemiyordu.
