Gölge Demirkan, 17 yaşında bir lise öğrencisidir. Yaşadığı yerden ve annesinin yanından ayrıldıktan sonra geçmişinde olduğu kişiyi bir kenara bırakıp yepyeni bir ben yaratmak istesede bu sefer hayallerin içinde yaşadığı yaşamı, hayallerinden daha il...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Wildes - İlluminate Büyük Ev Ablukada - Bir Hıçkırık Gibi
***
Bugün gereğinden fazla düşündüğüm her düşüncenin yarın beni hiç bir yere vardırmayacağını fark ettiğimde bunu değiştirmek istedim.
Sorunlarımın nedeni neydi? Bunları neden yaşıyordum? Neden gittiğim her yerde birbirine benzeyen insanlarla karşılaşıyordum?
Hayatın öğrenmek için harika bir sınav olduğunu ve kendinizin hiç bir şey bilmeyen o öğrenci olduğunuzu düşünün. Sanırım hepimiz yaşamamızın büyük bir kısmını böyle geçirdik.
Tanrım, sana bir sorum var. Cevabını nasıl vereceksin yada ben cevabı görebilecek bilmiyorum ama yine de sormak istiyorum. Tüm bunları neden yaşıyoruz?
Umarım cevaplarsın çünkü bunu sana uzun bir zamandır sormayı bırakmadım ve sende cevaplamak vermemek konusunda çok ısrarcısın. Harika ifade şekli.
"Yani anlayacağın tüm sorunlar üstüme yıkılıyor ve ben ise sadece izlemekten başka bir şey yapmıyorum." Ağzını önünde duran pipetteki içeceğe dayayan Feris, sabahın beşinde beni geçirdiği panik atakdan dolayı aramış ve okula yaklaşık 15 dakika uzakta bir kafeye çağırmıştı.
Evet, nasıl bu kadar yakın olduk bende bilmiyorum ama geçtiğimiz iki haftadır Feris, bulunduğumuz sınıftaki diğer ahmak tiplere göre daha çekilebilir ve iyi birisiydi. Sadece böyle ani duygu yüklenmesi yaşadığı zaman geçirdiği panik atakları olmasa daha güzel olurdu.
Bunun zor bir durum olduğunu daha önceki kişisel deneyimlerimden ötürü gayet iyi biliyordum bu yüzden onu zor anında yalnız bırakmak istememiş ve uykumun en güzel yerinde kalkıp onun yanına gelmiştim. Bana yılın en iyi arkadaşı ödülünü vermeleri lazımdı. Hani şu ıvır zıvır dükkanlarında satılanlardan.
"Seni anlıyorum... Bana da çok uzak hisler değil bunlar.." Hatta uzun bir vadimiz vardı.
"Peki bunu nasıl değiştirdin? Yani gördüğüm kadarıyla..."
"Umursamaz mı gözüküyorum?" Ah, keşke her zaman umursamaz olsam. Ama bu böyle değildi.
Bana göre düşünceler duyguları yönetirdi, duygularda bizi. Eskiden bırakmakta zorlnadığım her duyguyu bir paltoya benzetmiştim. Şimdi ise düşüncelerim daha kontrollü var olmaya başlamıştı ancak hala bunu sağlayamadığım durumlar oluyordu. Yeni insanlar ve ortam bana biraz daha üstümden hiç çıkarmadığım o paltoyu bir kenara bırakmama yardımcı olmaya başlamıştı. Palto uzun süredir giyildiği için yer yer sökülmüş, dikişi atmış, rengi solmuştu. Artık değişmesi gerekiyordu. Ama çok sevdiğiniz bir şeyi bırakmak nasıldır bilirsiniz. O benim derimdi. Ruhuma işlemişti sanki. İnsan derisini çıkarıp bir kenara koyabilir miydi? Ben yaptım.
