NAMÜTENAHİ

5. BÖLÜM DERİNLİKLERE KAZINAN KOKU

TARİH: 22/02/2021

SAAT: 16.35

Oylarınızı ve yorumlarınızı esirgemezseniz beni çok mutlu edersiniz.

(DÜZENLENDİ)

Beğenmeniz dileğiyle🍀

Kapım birden hızla açılınca yerimden telaşla kalktım. Kalbim birden küt küt atmaya başlamıştı.

Gelene baktığımda derince nefes alıp verdim. "Korkuttun beni Deniz."

Deniz hastaneden çalışan hemşirelerdendi.

"Kusura bakmayın kapıyı çalmadım ama acilden sizi çağırıyorlar. Ağır yaralı biri geldi..."

Devam edecekti fakat masanın arasındaki boşluktan çıkıp yanına gittim. "Giderken anlatır mısın?"

Odadan çıktığımızda telaşlı telaşlı konuşuyordu. "Bir asker hocam. Kalbine çok yakın bir yerinden vurulmuş ama bilinci açık şu an acilde onu uyutmamaya çalışıyorlar."

Hızlıca merdivenlerden aşağı indik. Gözlerim etrafı saniyeliğine tarayıp Engin hocayı buldu. Hemen yanlarına gittim. "Hocam" dedim soru dolu gözlerimle.

"Nilsu vaktimiz kısıtlı. Beni asiste etmek üzere ameliyata gireceksin." dedi hızla.

Yaralı askere bakıyordum. Gözleri gayet net açıktı. İyi de bu nasıl mümkün. Hemen başına gittim. "Beni duyuyorsunuz değil mi?"

Titrek bir sesle, "Evet" dedi. Gerçekten zorlanıyordu. Katı olmak zorundaydım.

Müthiş bir soğukkanlılıkla, "Bana bakın şimdi sizi ameliyata alacağız. Sizden tek ricam gözlerinizi kapatmamaya özen gösterin. İyi olacaksınız." dedim. Sesim fazla sert değildi ama yumuşakta değildi.

Sedye hareket ederken takip ettim. Ameliyathaneye gelirken üstümü giyinip içeri girdim.

"Biliyorum ilk ameliyatın ama sakin ol. Unutma ellerimizin arasında bir can var ve hata yapma şansımız yok."

Engin hocanın bu sözlerini sadece başımla onayladım.

Sakindim. Olmak zorundaydım.

Ellerimin arasında bir yaşam vardı ve ben bu yaşamın sönmemesi için her şeyi yapmalıydım.

...

Elimdeki kanlı eldivenleri çıkarıp mavi önlüğüde üzerimden ayırıp çöpe attım.

Bitmişti.

Sonuç; bir şehit daha vermemiştik. Kurtulmuştu kalbinin yakınını delen kurşundan. Ameliyatı yaparken bunu ona ve binlerce askerimize yapanlara yaşatanlara lanetler okumuştum. Tek temennim bunları yapanların daha kötüsünü yaşamasıydı. Yaşattıklarının daha kötüsünü yaşamadan ölmemeleriydi.

Ellerimi muslukta yıkayıp ameliyathaneden çıktım. Kapıda onlarca insan bekliyordu. Üniformadan asker arkadaşları olduğunu anladım. Tek tek incelerken ağlamaktan hâli kalmayan bir kadın önümde durdu. "Ne olur iyi haber verin doktor hanım lütfen."

Hafif bir tebessüm gönderdim onlara rahatlatmak amacıyla. "Merak etmeyin kurşunu çıkardık. Durumuda gayet iyi detaylı bilgiyi Engin hocam çıkınca verecek geçmiş olsun." diyerek ayrıldım yanlarından.

Biraz daha dursam o kadın gibi hıçkırarak ağlayacaktım. Boğazımda bir yumru hissediyordum. Eşiydi galiba. Kendimi onun yerine koymayı denedim. Allahım ne kadar çaresizce bir durumdu. Kimsenin yaşamamasını umuyordum.