TAŞERON

1. BÖLÜM

Yeni bir yolculuktan merhaba...

Taşeron için sizden bir isteğim var, bu satırları okuyan herkesin tek kelimede olsa yorum yaparak varlığını hissettirmesini istiyorum sizden. Umarım beni kırmaz ve bu yolculukta beni yalnız bırakmazsınız.

Başladığımız saat: 19.01

Ruelle - Unsecret
Şanışer - Günleri Geride Bırak

1. BÖLÜM.

Pes ettiği yerden tükenirdi insan, düştüğü yerde kalır, aciz hissettiği an yok olmayı dilerdi. Eksik kaldığı yerden ölmeyi, son nefesini verdiği an yeniden dirilmeyi; sanki daha önce yanıp yıkılan kendisi değilmiş gibi...

Karanlık sokakları aydınlatan gün ışığı sönerken, gecenin affına sığınan gerçekler bir bir ortaya serildi. Kalbim mantığıma ters düşen bu gerçeklerle bir kez daha yüzleşti; ben içinde olduğum bu dört duvar içerisinde yalnız ve çaresizdim. Beni içinde bulunduğum karanlıktan çekip kurtarmayı vaat eden hiç kimse benden daha aydınlık değildi.

O kişilerin isteği, almak istediğim nefesleri ciğerlerimde kurutup canıma kast etmekti lakin ben buna izin vermezdim; benim bu hayattan bir alacağım vardı ve mezarlıklardan cesetler kalkıp gelse beni bu yoldan döndüremezdi.

"Hadisene." Önüme düşen başımı kaldırıp dirseklerime tutunan jandarmaya titrek bir bakış attım. Sert bir dil kullanmamasına rağmen ağzını her açtığında iki göğsümün ortasına ağır bir taş oturuyormuş gibi hissettiren sesi, onun kabahati değil benim içine düştüğüm bu durumun getirdiği suçluluk duygusundan kaynaklanıyordu. "Bizi bekliyorlar."

Bakışlarım en nihayetinde jandarmadan ayrıldı, hemen önümde duran kocaman binanın en üzerinde asılı olan yazıya takıldı.

ADANA ADALET SARAYI.

21.01.2021

Dışarıda akıp giden bir hayat, benimse fazladan bir nefes daha alabilmek için uğruna kendimi harcadığım çabalarım vardı. Sahi, adalet başımızı yukarı kaldırdığımızda karşılaştığımız gökyüzünün altında yaşayan tüm canlılar için var mıydı? Bileklerime geçirilmiş tenimi kesen kelepçeler, beni götürmek için görevlendirilmiş jandarmaların dirseklerime tutunmaları eşliğinde yürümeye devam ettim.

Bu yollar gidilmeli,

Bu olanlar yaşanmalı,

Ve en sonunda hak ettiğim cezayı almalıydım...

Tamam, ben tüm bunları görüp yaşamalıydım fakat adaletin bir tek benim için olmadığının da farkındaydım. Dışarıda binlerce kişi ölüyor, bunlardan neredeyse yarısı türlü bahanelerle ya ceza almıyor, ya da aldığı cana karşılık birkaç yıl yatıp af durumlarına sığınarak elini kolunu sallaya sallaya çıkabiliyordu. Bir insan hayatının bu denli basitleştirilmesi eminim ki benden başkalarına da koyuyordu.

"Bekleme salonuna alıyoruz." denildiğini duydum. Ve akabinde içinde yalnızca benim olduğum büyük bir salona bırakıp dışarı çıktılar jandarmalar. Bir an beni yalnız bırakmalarına şaşırsam da sessiz kaldım, sanırım olması gereken buydu. Fakat tüm bu düşüncemi çürütmek ister gibi aralık duran kapıdan içeriye sivil biri girdi. İlk başta benim için gelmemiştir diye düşünsem de bakışlarının odağında olmak aslen benim için burada bulunduğunu doğrular nitelikteydi.