Lost Island ✓

DIECINUEVE

#CHAPTER19

Napatalon ako sa gulat at napatakip sa aking labi. Nanghina ako nang makita ang mga marka ng dugo roon, mga marka ng kamay na nanghihingi ng tulong. Hinabol ko ang aking paghinga. Sa gulat na nadama, para akong tumakbo nang napakalayo.

'Breathe in, breathe out.' I whispered in my head.

Nang makabawi sa paghinga'y muli akong lumapit doon. I am scared, but I need an answer. Nilabanan ko ang takot at buong tapang na inilawan ang dulo ng kabinet. My hands are shaky when I tried to touch the stain of blood, but before I could even touch it, an envelope flew from above. 

I looked above, only to be welcomed by more stains of blood. I immediately remove my gaze from there. Quickly, I got the envelope and left the cabinet. My hands are still shaky when I tried to open the cream envelope. By just looking at it and the blood marked on it. I already knew that a murder happened in my room. And it didn't feel good. Nothing felt good about it.

I gasped for air after reading what's written on the paper. Questions kept flooding my little head. Where does this letter come from? Why is it here? I thought Leah didn't leave the mansion since she was young? I thought no one saw her?  

At lahat na nga ay nagtagpi-tagpi sa aking isipan. Ang paraiso, iyon ang paboritong lugar ni Leah. Ngunit pa'no niya magiging paborito iyon kung ang sinabi ni Senyora'y hindi pa siya nakalalabas ng mansyon? Bakit ngayon ko lang 'to naisip? Bakit nagtiwala ako sa mga taong ngayon ko lang nakilala? 

'Look for my room.' - Leah.

Iyan ang nakasulat sa papel. Parang tumigil ang mundo ko nang mabasa ang pangalan niya. Bakit napakagulo? Bakit hindi ako makasabay? Bakit lahat ng alam ko'y hindi ko na alam kung totoo? Why did they feed me lies? Didn't I deserve to know the truth? At least the truth?

I took a step backward until I reached the edge of the bed. Am I dreaming? I can't believe this. Ang dami-daming nang nangyayari, hindi ko na alam kung sino'ng paniniwalaan ko. Paano kung lahat sila nagsisinungaling? Paano kung isa pala akong tanga na paniwalang-paniwala sa lahat ng impormasyong sinabi nila sa akin? How could I trust someone when all they do is lie?

Nawala lahat nang iniisip ko nang bigla na lamang humangin nang malakas. I looked at the window, it's close. Kusa na lamang nagtayuan ang aking balahibo. I am afraid, this is what I'm afraid of!

"Help me," nagsusumamong bulong sa akin. 

Nabagsak ko ang lahat ng aking hawak. Tinakpan ko ang magkabilang tainga ko. Nanlambot ang aking mga tuhod. Ilang saglit lamang ay tuluyan na 'kong bumagsak sa lapag. I closed my eyes tight. Sunod-sunod na rin ang pagbagsak ng aking luha. Hindi ko alam ang gagawin. Natatakot ako. 

Umusog ako nang umusog palapit sa kama. Muli akong napatalon nang may maramdamang malamig sa aking pwetan. 

"You can do this. You can do this," I whispered to myself repeatedly.

With all my strength, I opened my eyes. I looked around, but I see no one. I looked back at the cabinet, but the bloodstains weren't there anymore. The envelope and the paper were gone, too. Nothing left, just the empty closet and the messy bed.

Muli akong bumagsak sa sahig. What happened to me? Imagination ko lang ba ang lahat ng iyon? Nagha-hallucinate lang ba 'ko? Pero bakit naman? May trauma ba 'ko? 

Sa gitna nang pagtatanong sa aking isipan ay namataan ko ang isang silver necklace sa ilalim ng kama. Kahit na natatakot dahil baka may bigla na lamang humila sa aking kamay, kinuha ko iyon. Muling bumilis ang tibok ng aking puso nang makitang may bahid ng dugo iyon. Hindi ako nag-iimagine, hindi ako nagha-hallucinate, totoo ang lahat ng iyon, ngunit bakit bigla itong nawala?