lang araw nang patay ang cellphone ko simula nang nakituloy kami kina mamu. Ni hindi ko na alam kung babalik pa ba kami dun… sa bahay.
Ewan. Tutal, wala naman syang pakelam at nagpapakasaya sya dun… eh di mabuti na yung ilayo ko muna si Camille sa kanya. At ilayo na rin ang sarili ko sa kanya. Ano bang iniiyak ko kagabi? Walang dapat iyakan, okay? Wala.
“Ate, hindi pa ba kayo uuwi dun? Pang-apat na araw na ‘kong hindi natutulog sa kwarto ko!” My brother complained. Hehe. Since nung nawala na ko rito sa bahay namin, ginawa nang bodega ang kwarto ko noon. Ang sama ni mamu, ano? Bale lahat ng gamit ko, nasa bahay nung gwapong nilalang na yun.
“Mama, nag-away po ba kayo ni papa?” Camille asked. Now the child’s asking me. Help me out! “Parang… ganun na nga, Camille. Hayaan mo, pag… hindi na galit si mama sa kanya, babalik tayo dun.” False words…
… for which I don’t know if I’m going to do it or not. Aissh. Bakit ganito ang nangyari saming tatlo? Nung kalian lang, ang saya-saya namin.
I felt bored so, I went upstairs. Then my eyes averted to my phone that is lying on the bed. Mabuksan nga.
When the phone went on, I have this shape ‘O’ in my mouth again.
3 messages received. Read? Exit?
Read.
Come back here stup!d. We need to talk. - Craulo.
I read the other messages that is sent on the day we left.
Answer me. Come back here. - Craulo.
ANO BA?! SAGUTIN MO NAMAN ANG TAWAG KO O KAYA MAGREPLY KA! - Craulo.
Lanya naman to. Ano ba?! - Craulo.
And the messages goes on. Puro ganung messages lang. Naman, makikiusap na nga lang, di pa masabi yung ‘please’. Tsk. LOLO MO, SAGUTIN MO. >_< Hmp.
***
It’s been a week since nung umalis kami sa bahay. Alam nyo kung anong ibig kong sabihin dun sa bahay. Napanin ko ring hindi na sya nagtetext o kaya tawag lang. Ang bilis naman nyang sumuko. Loser.
My phone rang and I thought si Rex yun… yun pala si Lawrence lang. Argh. Why do I have a feeling na naiinis ako sa sarili ko for not answering his? Any of it?
Sinagot ko na nga lang yung tawag ni Lawrence kesa isipin pa na naiinis ako. “Hi.” He answered as I checked out the window.
“Hi. Musta? Pasensya na hindi na ko nakakapunta sa library. I’m just feeling down-on-earth these days.”
“Alam ko.” Napakunot ang noo ko. Bakit, halata ba sa boses ko? “Haha. Nakita mo sana yung mukha mo kanina.”
Biglang may naghonk sa labas. Napatungo ako at yun, nakita ko si Lawrence. With his black convertible. “Pano mo nalaman bahay ko?”
“Kay Abby. Sakay na miss. Pero mahal ang bayad.” He spoke at the phone while eyeing on me. “Magkano ba?” I asked sarcastically.
“Hindi pera ang kailangan ko. Smile ang kailangan mong ibayad sakin.”
“Pano kung ayoko?”
“Pasensya ka. Limited lang ang pagsakay rito miss. Di mo ba alam na lilipad ako sa moon gamit to?”
“Ewan ko sayo. Bababa na PO.” After that, I happily skipped out of the house.
***
“Kala ko ba lilipad tayo sa moon?” I asked while comfortably sitting beside him. “Naubusan ng rocket.” He answered as he was driving. “Loko. Bakit mo naman ako pinuntahan?”
“May pinag-awayan kayo noh?”
Hindi na ko nakakibo sa tanong nya at pinagmasdan na lang ang red traffic lights. “Meron nga.”
Tiningnan ko yung ibang sasakyan na gumalaw. Then I saw it. His car. REX?
But unfortunately, hindi pala sya yun. Ibang kotse pala yun. Akala ko, kanya. Okay, I admit. I TRULY MISS HIM.
Also, Lawrence’s car began to move. I curled up myself and hugged my knees while my hair’s flowing everywhere because of the wind.
Him, the hug, the girl…
Kapag naaalala ko yun, I couldn’t help it but to cry.
And now, I finally realized… that I’m not just committed a single crime, but two crimes. One is the car. Two?
I’m not sure about this feeling. Looks like I’m committing a hard crime. And that is realizing that I now like him.
I hate myself!
