A few hours passed as that came up to our conversation. I tried to recall what he just said before he took his phone and left me hanging to his words.
BAKIT AKO NAGING MANHID KUNG GUSTO KITA HA?!”
Did he just say that? Did he really meant what he just said? O baka naman sinabi nya lang yun para patigilin nya ko sa pagsasalita ko? Well, when it comes to him, I really don’t know if he really meant everything that he says or he was just lying. Basta pagdating sa kanya… hindi ko alam kung totoo o hindi. Hay.. ewan.
I wish I can escape everything that’s happening in my life with him in our own paradise.
***
My phone rang at the middle of my sleep. Lecheng cellphone. “Hello?”
“Marriane! Merry Christmas! Hindi ba tayo lalabas?”
“Uh.. ayoko.”
“Are you okay?”
“Yeaaa. Okay lang ako..”
“Girl, lying is a really good way into Hades. Kilala kita. Ilang years na rin tayong dalawa kaya hindi mo ko madadala ng drama mo dyan. Want my accompany? Need a shoulder?”
I sighed. “Hindi na. Siguro nga, pinagtitripan ako ngayon ng fate. Sasakay na lang siguro ako sa kalokohan ng tadhana na ginawa para sakin.”
“Girl, kaya mo yan. Remember nung elementary pa tayo? Natapos mong sagutan yung DD cards noon… gabi na nga tayo nun nakauwi eh. Halos ikulong mo na yung teacher natin nun para bantayan ka lang.”
“What’s the point?”
“Na habang buhay, hindi ka nawawalan ng pag-asa. Goodluck!” Hayy.. weird example. Aish.
The door suddenly opened. “Tawag na lang ako sa’yo, girl. Bye.” I ended the conversation. “Dumating ka na pala.”
“Pasensya na kung nasigawan kita kanina. Nababanas lang talaga ako sa sarili ko ngayon.” His voice sounds so convincing to me now. Mabuti naman at marunong kang magpakumbaba.
There was silence between us before I could speak. “Ano bang nangyari kay Candy at bigla na lang syang hinimatay nung nakaraang araw?”
“Inatake nanaman sya sa puso.”
Huh? Si Candy.. “May sakit sa puso?”
“Oo. Her father explained everything to me tungkol sa kalagayan nya. Mga 14 years old nya naramdaman yun. Hindi man lang nya sinabi sakin yun hanggang sa umalis sila rito sa bansa. Bukod sa nag-aaral sya dun, lagi syang dinadalaw ng doctor nya pagkatapos ng klase nya… para suriin sya araw-araw. Bumalik sya rito dahil… she wants to spend her last moments with me.”
“Hanggang… kalian na lang sya?”
“Pagkaraan siguro ng January. Next year.”
I misunderstand everything between them. He’s always with her because she’s making her last moments with him.
Ang sama ko.
“Siguro naman, naiintindihan mo na. Hindi yung bigla ka na lang manghahablot ng cellphone at sasabihin mong gusto mo ko.”
O_O
“Ku-kumain ka na ba?” I asked, trying to change the subject. “Ah, oo. Ikaw, kumain ka na ba?”
“Don’t try to change the subject.” Napaka-awkward naman nitong usapan na ‘to. Pwede bang bumalik ka muna kay Candy? Pinapaalala mo kasi yung kanina eh. “Wha-what do you mean? Hindi ko alam yung sinasabi mo.” Reasonable ba?
Lumabas ka na lang muna kasi Marriane. Diba lagi ka namang ganyan? Always escaping over anything? Then do it.
“L-lalabas na muna ako.” I said and turned to walk away. But then, he suddenly grabbed my hands and hugged me.
“I really meant what I said kanina. I really like you.” He said at bumitaw ako. I pushed him when said those four words. I looked at him in shock. “Pero si Candy--”
“See this ring?” He raised his hand and also mine, showing our wedding rings. “We have this, and we always going to have this. Sino ba rito ang asawa ko kundi ikaw lang?” There was an awkward silence between us. Then he smiled. His eyes were only seeing… mine. Then it happened again. The kiss. But, it was a gentle one this time.
He hugged me again and whispered at my back. “Kaya mo pang magtiis diba?”
“Oo.. kaya ko pang magtiis.. para sa’yo.”
