Blood, Sweat & Tears | RoséKook ✓

27⋆

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayınız. ❤️İyi Okumalar❤️

Chaeyoung

Uyandığımda hâlâ hayatta olmamıza gülümsemiş ve elimi karnımın üzerinde gezdirmiş ve derin bir nefes almıştım. Aldığım darbe sonucu bebeğime bir zarar gelecek diye aklım çıkmıştı ama neyse ki, onun benimle oluşu mutlu hissettirmişti.

Kapının açılma sesiyle bakışlarımı kimin geldiğini görmek için oraya çevirdim. Bu hayatta en değer verdiğim kişi, yani aşık olduğum adam gelmiş olması gülümsememin çoğalmasını sağladı. Onunda iyi olduğunu görmek, içimi oldukça rahatlamış ve biraz olsun yattağım yerde doğrulmaya çalışmıştım fakat bu bana acı vermişti.

"Dur, fazla hareket etmemelisin" hızlıca yanıma ulaştığında; uzanmam için bana yardım ettiğinde kaşlarım çatıldı.

Yüzünü daha yakından görmek neden kaşlarımın çatılmasına sebep olmuştu? O, neden bu kadar üzgün görünüyordu? Yoksa birine bişey mi olmuştu?

"Jungkook, neyin var? Diğerleri iyi mi?" dedim endişeli bir şekilde.

"İyiler, herkes gayet iyi" ses tonunda ki hüzün onu ele veriyordu. Başımıza gelen onca şeyden sonra nasıl kurtulduğumuzu gerçekten merak ediyordum fakat şu an ona ne olduğu daha önemliydi benim için.

"Jungkook, sen iyi misin?" elinden tuttuğumda; başını yere eğdi. Gözlerinden süzülen yaşları gördüğümde içime yerleşen hüzün, canımı acıtmıştı. İyi görünmüyordu.

"Asıl sen iyi misin? Nasıl hissediyorsun?" dedi gözyaşlarını hızla silip, gülümsemeye çalışarak.

"Biz gayet iyiyiz, değil mi bebeğim?" dedim ve elimi karnımın üzerinde gezdirdim.

Normalde elimi koyar koymaz, bunu hisseder ve hareketlenmeye başlardı ama uyandığımdan beri bir kez bile onu hissedememiştim. Belki de verilen ilaçlardan dolayı böyle hissediyordum, diye düşündüm. Biliyordum ki, ben iyi oldukça o, daha da iyi olacaktı.

Jungkook aniden beni kendine çekip sarıldığında; omzumda hissettiğim ıslaklık ve duyduğum ağlama sesleri beni de duygulandırmıştı. Neden böyleydi bilmiyordum ama onu böyle görmek beni  mahvediyordu.

"Jungkook, hadi anlat bana. Neler oldu? Neden böylesin?" dedim saçlarını okşayarak.

"Chaeyoung, ben çok üzgünüm. Seni ve bebeğimizi koruyamadım. Onu kurtaramadılar" kaşlarım çatıldığında ondan ayrıldım ve yüzüne baktım.

"Ne diyorsun sen?! Kurtardın işte bizi. Bak, bebeğimizde burada" dedim.

Sanırım o adamın bana attığı tekmeye engel olamadığı için böyle düşünüyordu. Ama o an, gerçekten hepimiz zor durumdaydık ve kimse bana yardım edecek kadar serbest de değildi. Şu an da sağlıklıydık ve artık bunun bir önemi yoktu.

"O, gitti. Chaeyoung, onu kurtaramadılar. O, öldü" gözyaşları içinde söylediği şeyleri aklım almıyordu. Kim gitti, kim öldü anlayamıyordum.

"Kim?" dedim sorduğum sorunun cevabını duymak istemesemde.

"Bebeğimiz" o kadar kısık ve acı bir tonda söylemişti ki, kalbim anında sıkışmış ve gözlerim dolmuştu.

Bunun her ne kadar imkansız olabileceğini, her ne kadar karnımda olduğunu düşünsemde o, gerçekten de gitmiş miydi? Annesini ve babasını bırakmış mıydı?

Odanın içine bir sessizlik hakim olurken; tek düşündüğüm şey neden hâlâ bu pis ve lanet olası dünyada  yaşıyor oluşumuzdu. Neden bir kez bile güzel şeyler olmuyordu ve olmakta da ısrar ediyordu?!