[Tamamlandı] Zombi istilası sonucu yeni dünya düzeninde sağ kalmayı başarabilmiş ve kendileri gibi yaşam savaşı veren, diğer birçok kişiyle yola devam etmek zorunda kalan bir grup gencin hikayesi.
Bir virüs, parazit, mantar veya herhangi şey, insan...
Lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayınız... Şimdiden teşekkür ederim ❤️
...
3 ay sonra;
Chaeyoung
Gözlerimi açtığımda, günün aydınlanmış olması beni gülümsemişti. Jisoo'nun yanağına bir öpücük bıraktıktan sonra sol tarafıma döndüm ve Jungkook'a sarıldım. Evin içi küçük olduğu için, arkadaşlarımla aynı odada kalıyor ve aynı yatağı paylaşıyorduk. Ve ben bundan kesinlikle şikayetçi değildim. Hayattaydım ve sevdiklerim yanımdaydı. Annem ve ablamında Seul'de güvende olduğunu bilmek bana burdaki yeni yaşantımda huzur veriyordu.
Hoseok kalkıp, uyanmamız gerektiğini söyleyene kadar yataktan çıkmamış ve Jungkook'un yüzünü izlemeye devam etmiştim. Uyandığında; gülümsemiş ve tam beni öpecekken, kolumdan çekilmesiyle birbirimizden zorla ayrılmıştık.
"Ya, Jisoo! Neden sevenleri ayırıyorsun?!" ben kızarken, o ise kıkırdıyordu.
"Sonra şey edersiniz. Saat geç olmuştur, annem hâlâ pineklediğimizi görürse kızar" başımı salladım.
Teyzem, bizi asla serbest bırakmıyordu çünkü; artık normal bir yaşantımız yoktu. Bu yeni başladığımız hayatta hepimizin ayrı bir sorumluluğu vardı. Yoongi ve Hoseok aşağıda labaratuvar da çalışıyordu. Bizde diğerleriyle ne iş varsa onu yapıyorduk.
Erkekler çıktığında; odada sadece Jisoo, ben ve Lisa kalmıştık. Yataklarımızı düzeltip, pencereleri açtığımızda temiz havanın içeri girmesini sağlamış ve ardından temiz kıyafetlerimden birini almıştım. Üzerimdeki tişörtü çıkatıp, katladıktan sonra yatağın üzerine bıraktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Chae, yaran iyi görünüyor." Lisa eliyle karnımı işaret etti.
Bakışlarımı ondan çekip, yarama bakmak için karnıma çevirdiğimde gülümsedim. Sadece dikiş izleri kalmıştı ve uzun zamandır da canımı acıtmıyordu. İlk başlarda oturmakta ve yürümekte de bile zorlanıyordum fakat şimdi ise herşeyi yapabilecek kadar iyi hissediyordum.
Kıyafetlerimizi değiştirip, diğerlerinin yanına gittiğimizde masanın üzerinde hazırlanmış olan ramen kutusunu ve yemek çubuklarını alıp, Jungkook'un yanındaki koltuğa oturdum. Büyük bir iştahla yemeğimizi yerken kimsenin çıtı bile çıkmaması beni şaşırtmıyordu.
"Noona! Yavaş ye şimdi boğulacaksın." Yugyeom ablası Jisoo'yu benim aksime şaşırarak izliyordu. Onun her haline alışık olduğumdan ötürü doğal olarak karşılayabiliyordum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
