Cᴢʏ ʙʏᴄɪᴇ ɴɪᴇśᴍɪᴇʀᴛᴇʟɴʏᴍ ᴍᴏżᴇ ʙʏć ᴋʟąᴛᴡą﹖
Aulus Marcus Cato był zwyczajnym Rzymskim senatorem, dowodzącym potężną armią rodu Cato, do czasu spisku o, który rzekomo go osadzono.
W wyniku klątwy rzuconej przez wiedźmę młody mężczyzna, staje się rządny...
Bycie hrabią przypadło Aulusowi do gustu niezwykle, zarządzanie pokaźnym majątkiem, własna służba, czy winnice, niezwykle przypominało mu jego życie w Rzymie, o którym nie mógł zapomnieć. Jednak największą radość sprawiało mu sianie strachu wśród mieszkańców Baux. Żal więc ściskał jego martwe serce gdy opuszczał miasto z obawy przed nadejściem kardynała, pragnącego zemsty za śmierć mieszkańców.
W jakimś jednak stopniu opuszczając Château des Baux, był radosny, mając u swego boku Mariett, której obecności sprzeciwiała się Calista. Mimo początkowej chęci pozbycia się dziewczyny Aulus, oszołomiony jej wdziękiem jak i niezdarnością, zatroszczył się o nią, wtajemniczający w klątwy, wampiry i pozostałe nadprzyrodzone zjawiska. Pełen sprzeczności poślubił jednak mieszczankę, chcąc ochronić ją przed gniewem jego pierwszej żony. Mimo, że jego serce wieki temu przestało bić, ta mała śmiertelna istota wpłynęła na niego w nieoczekiwany sposób. Mając ją u boku, czuł się spokój, gdy przejeżdżał pod osłoną nocy przez bramę Baux, wraz z młodą śmiertelniczką obok siebie.
Mariett nie była silna jak Calista, o czym dobrze wiedział. Dziewczyna nie poradziłaby sobie z żądzą krwi i śmierci, więc mimo swych błagań pozostała w swej ludzkiej postaci, chroniona przez pierwotnego wampira.
Gdy znaleźli się w bezpiecznej odległości od Bux, postanowili zatrzymać się w niewielkiej przydrożnej gospodzie, by odczekać do świtu i wyruszyć w dalszą podróż.
Niewielka izba była zupełnym przeciwieństwem dotychczasowych komnat Aulusa. Z westchnieniem więc zdjął płaszcz i usiadł na niewygodnym łożu. Mariett natomiast poczuła spokój w niewielkich czterech ścianach, które skojarzyły jej się z domem.
– To miejsce jest, magnifique . – Uśmiechnęła się pełna entuzjazmu.
– Sądzę nieco inaczej, chérie. – Odparł mężczyzna, zdejmując powoli pozostałe okrycie.
Dziewczyna pokręciła rozbawiona głową, po czym podeszła do swojego męża i zarzuciła na jego szyję swe ramiona. Po czym pełna nadziei na dobre jutro, jak i obaw, szepnęła wprost do jego ucha.
– Aime-moi jusqu'au matin mon amour.
___________
Fugitif – zbieg
Le coeur a ses rai sons que la raison ne connaît point. – Serce ma swoje racje, których rozum nie zna.
magnifique - Piękny
chérie – Kochanie
Aime-moi jusqu'au matin mon amour. – Kochaj mnie do rana, moja miłości.
