Monsters bestaan. Net als magie. Het is geen sprookje dat je ouders je vertellen waar alles goed eindigt. Nee, monsters zijn echt, magie is echt en het is gevaarlijk. Dat beseft een groep magie gebruikers goed. Vanwege hun kracht moeten deze Vantra...
Waarschuwing: Dit hoofdstuk bevat vergaand geweld. Mocht je dat niet willen lezen, stuur ons dan een berichtje. Een van ons zal je dan een samenvatting van dit hoofdstuk sturen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Lennon's magie klonk als een hagelbui die op het golfplaten dak tikte, toen Declan een gammele stoel pakte en die voor de Rever neer zette. 'Ik heb het ontzettend gehad,' zei de leider, terwijl hij met een zucht ging zitten. 'Een team dat niet luistert, liegende Revers, het mag wel eens genoeg zijn. Dus... Wie is je baas? Of beter nog: waar kunnen we hem vinden?'
De Rever hield zijn kaken stevig op elkaar. Zijn lippen vormden een streep en zijn ogen waren gefixeerd op het mes. Zweet parelde op zijn voorhoofd.
Declan tikte met de platte kant van het lemmet op zijn been. 'Goed, jij je zin.' Als een slang schoot hij naar voren en legde het mes op de pink van de Rever. Die probeerde zijn hand geschrokken weg te trekken, maar de touwen hielden hem tegen. Declan greep de drie vingers vast en trok ze omhoog, tot ze in een negentig graden hoek stonden. Alleen de pink raakte het hout van de leuning nog. Het mes sneed een stukje in de huid van de Rever, die zacht piepte, terwijl het geluid van zijn adem de ruimte vulde. Bloed sijpelde langs het lemmet op de grond. 'Misschien dat dit je overtuigd om de simpele vraag te beantwoorden. Wie is je baas en waar kunnen we hem vinden?' Zijn woedende stem galmt door de metalen ruimte.
'Horris Payne,' piepte de Rever. 'Hij zit op kantoor. Net als iedereen.' Zijn ogen schoten vlug naar Lennon en toen naar Rynn, om weer terug te keren bij Declan en het mes.
'Fijn, dank je.' Hij liet de vingers van de man los. De Rever leek het in te willen houden, maar het lukte niet. Opgelucht haalde hij adem en glimlachte heel even.
Declans blik ging naar het mes. Een paarse flits weerspiegelde in het lemmet. Het was kort te zien, maar duidelijk aanwezig.
Nee, dacht Lennon. Misselijkmakende paniek schoot door zijn lichaam. Alsjeblieft niet. Zijn magie klopte met zijn hoge hartslag, vechtend om de controle. Hij mocht niet toegeven aan de kracht die vrij wilde breken. De heler klemde zijn kaken stevig op elkaar, terwijl zijn kracht tegen de muur van zijn hart bonsde. Vanuit zijn ooghoek zag hij dat Rynn haar blik afwendde, alsof ze dit al eerder had meegemaakt. Zijn gevoel werd bevestigd toen hij zag hoe ze haar handen over haar oren legde. Hij wilde dat hij hetzelfde kon doen, maar zijn magie bevroor hem.
Zonder waarschuwing viel het mes neer op de vingertoppen van de Rever. Een zachte klap en korte stilte volgden. De Rever staarde naar zijn hand. Het leek nauwelijks tot hem door te dringen wat er gebeurd was. Het bloed stroomde in hoog tempo op de grond en vormde op de smerige vloer een rood plasje. Pas enkele seconden later klonk de verscheurende schreeuw van de Rever. Een geluid dat zich diep in Lennons hoofd worstelde. Het galmde rond als een echo in een diepe put. Tranen vormden zich in zijn ooghoeken.
Rynn kromp in elkaar en drukte haar handen nog steviger om haar oren. Ze kneep haar ogen dicht en beet op haar lip. De echo van zijn schreeuw vermengde met andere schreeuwen. Niet alleen van de Rever, maar ook van mensen die niet in de ruimte aanwezig waren. Zelfs een stem leek Rynns naam te schreeuwen. Een meisje.
