Monsters bestaan. Net als magie. Het is geen sprookje dat je ouders je vertellen waar alles goed eindigt. Nee, monsters zijn echt, magie is echt en het is gevaarlijk. Dat beseft een groep magie gebruikers goed. Vanwege hun kracht moeten deze Vantra...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Vrolijke stemmen drongen in zijn hoofd, alsof een naald de bubbel van duisternis kapot had geprikt en er langzaam licht naar binnen stroomde, of de nacht ontsnapte naar buiten. Lennon knipperde met zijn ogen en kwam gapend overeind. Hij keek de logeerkamer die hij met de nog slapende Rynn deelde rond. Zijn groepsgenoot was bezweet alsof ze naar gedroomd had. Af en toe mompelde ze iets onverstaanbaars. Kiwi lag slapend bij haar schouder. Moest hij hen wakker maken? Hij pakte zijn kleren van de grond en opende de kamerdeur. Het was beter om haar te laten liggen. Slecht slapen was beter dan helemaal niet rusten.
Met zijn kleren onder zijn arm liep hij maar de badkamer. Daar gooide hij een hand koud water in zijn gezicht. Druppels dropen over zijn ongeschoren kin en maakten de rand van zijn pyjama nat. De kou leek de eindeloze nacht te stoppen. Gisteren leek zo ver weg, alsof het slechts een droom was. Toch vertelde het zachte kloppen van zijn magie hem dat het echt gebeurd was. Het geluid had wat weg van pistoolschoten. Er was niks fictie aan de nachtmerrie waarin hij was beland. Al wenste hij meer dan ooit dat hij het zou kunnen vergeten als een droom.
Zacht schudde hij zijn hoofd en veegde zijn gezicht af met een handdoek, waarna hij zich haastig schoor en zijn pyjama voor een donkere outfit verruilde. Toen liep hij de trap af, de kinderstemmen tegemoet. In de woonkamer zaten twee meisjes met kleurrijke lego blokjes te spelen. De steentjes lagen overal op de grond. Alsof het een mijnenveld was, hobbelde hij tussen de steentjes door naar de bank. Pas toen zag hij de vrouw die in de keuken een kop thee inschonk.
'Goedemorgen,' groette hij haar. Het kostte hem moeite om te lachen.
De vrouw, die net als Amora een strakke knot in haar haren had, keek hem met een wantrouwige blik aan. 'Goedemorgen,' zei ze toen stijfjes, een glimlachje eruit persend.
Snel wendde hij zijn ogen af. Amora had gezegd dat haar ouders bang waren voor magie en zijn uitstraling hielp daar natuurlijk niet bij. Het deed precies wat het moest doen: Mensen afschrikken om hem pijn te besparen. Waarschijnlijk maakte de dame zich zorgen over wat voor tuig haar oudste dochter naar huis had meegesleept. Hij wilde haar geruststellen, maar woorden maakten het waarschijnlijk enkel erger. Zijn ogen gleden naar de twee meisjes. Een had staartjes, de ander korter haar.
'Wat maken jullie?'
'Een kasteel!' kraaide het meisje met een blauw brilletje op haar neus. Haar krullerige haar zaten in twee staartjes die op exact dezelfde hoogte zaten.
'Voor de prinses, zodat de prins haar kan redden,' vulde het wat oudere meisje aan. Haar korte haar piekte alle kanten op. Geconcentreerd bouwde ze een toren met verschillende kleuren blokjes.
Hij glimlachte. 'Wat leuk.' Hij liet zich op zijn knieën vallen, zodat hij het slordige bouwwerk beter kon bekijken. Het was wat veel volwassenen lelijk zouden vinden en het was lastig om er een kasteel uit op te maken. Toch straalde het een vreugde uit die zijn magie kalmeerde. Waarschijnlijk had geen enkele volwassene zoveel plezier in het bouwen van iets. Het Revergebouw flitste kort voor zijn ogen langs, het liet zijn magie weer oplaaien. Snel duwde hij het beeld weg. 'Mag ik helpen?'
