Monsters bestaan. Net als magie. Het is geen sprookje dat je ouders je vertellen waar alles goed eindigt. Nee, monsters zijn echt, magie is echt en het is gevaarlijk. Dat beseft een groep magie gebruikers goed. Vanwege hun kracht moeten deze Vantra...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Alles wat Lennon nog herinnerde aan de gemartelde Rever, was de bloedvlek op de vloer. Verder leek de loods anders dan op die dag. Declan was er niet, de bouwlamp stond in een hoekje weg te roesten en de tl-buizen aan het plafond stonden aan. Dit is een plek om te martelen, maar niemand had zin om nog meer bloed te laten vloeien.
De Reverbaas zat met tiewraps om zijn polsen op een houten, ietwat krakkemikkig ogende stoel vastgebonden. Ze hadden niks anders tot hun beschikking.
Rynn keek Lennon aan en klemde haar kaken op elkaar. Het was duidelijk dat ze haar blik wilde afwenden en toch deed ze dat niet.
Lennon stapte op Horris af, terwijl hij vocht tegen zijn magie. Hij zette een stoel die gammeler was dan die waar de man op zat op de tegels. Het geluid galmde door de loods. 'Het spijt me dat het zo moet. Ik houd niet van geweld, maar helaas wordt ons geen keuze gelaten.' Hij ging zitten waardoor de stoel gevaarlijk kraakte. De man wist waarschijnlijk niet hoe letterlijk het was bedoeld toen de heler hem had uitgelegd dat hij anderen niks kon doen. Lennon beet op de binnenkant van zijn wang. Zou Horris spijt hebben dat hij hem had laten gaan?
'Wat is dit voor theater?' bulderde de man. Zijn stem echode door de grote ruimte. 'Maak me onmiddellijk los. Misschien geef ik jullie dan nog een voorsprong, voordat ik de Revers jullie laat opjagen!'
'Ze jagen ons al op,' zei Lennon, terwijl kalmte hem overspoelde. Er ging niks gebeuren. 'Geloof me, wij hebben niks te verliezen. Je hebt ons alles afgenomen, dus het heeft geen zin om ons te bedreigen.'
Het gezicht van de man vertrok heel kort, maar het was duidelijk zichtbaar. 'Maak me los!' riep hij opnieuw. 'Het zal jullie bezuren als je het niet doet! Geloof me, ik vermorzel jullie als een smerige mot.'
Rynn zuchtte. 'Als je nou even luistert...' schreeuwde ze vermoeid over zijn eindeloze gebrul heen.
'Laat hem maar, Rynn.' Lennon glimlachte zwak naar zijn vriendin. Het had geen zin om te praten als niemand luisterde. 'Hij weet wie ik ben en denkt dat ik hem bevrijd als hij genoeg schreeuwt. Waarschijnlijk is hij bang dat wij hetzelfde zijn als zijn mannen.' Lennon sloeg zijn armen over elkaar en wachtte geduldig af. De drie rebellen hadden niet veel, maar tijd hadden ze wel. Misschien was dat wel het enige wat ze nog bezaten.
Zoals Lennon al had voorspeld, hield de man na enkele minuten op met brullen. 'Goed,' zuchtte hij toen. 'Ik heb jouw vrijgelaten enkele weken geleden, doe dat ook voor mij, wil je?'
'Ik zal het voor je doen als je ons verteld wat we moeten weten,' zei de heler met een knik. De man had er geen idee van dat hij ook vrij was geweest als hij niet naar de brandende keuken was gelopen. Zijn vrijheid was geen geschenk geweest, maar iets waar hij zonder wapens voor had gevochten.
Horris rolde met zijn ogen, alsof hij spijt had dat hij Lennon na de brand niet had opgepakt.'Wat wil je van me?' gromde de man.
Rynn kon een verbaasde blik niet onderdrukken en keek Amora even aan, die een heel klein lachje op haar gezicht had. Misschien had het zonder haar wel enkele minuten langer geduurd.
