Monsters bestaan. Net als magie. Het is geen sprookje dat je ouders je vertellen waar alles goed eindigt. Nee, monsters zijn echt, magie is echt en het is gevaarlijk. Dat beseft een groep magie gebruikers goed. Vanwege hun kracht moeten deze Vantra...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
'Vind je het erg als ik vraag voor wat of wie je dit doet?' Lennon keek haar geïnteresseerd aan. De eerste zonnestralen verlichten een kant van zijn rechthoekige gezicht. 'Als je het er niet over wilt hebben is het ook goed.'
Rynns lippen vormden een streep. Het was niet meer dan een logische vraag en toch vond ze het best pijnlijk. Meteen ging haar hand naar haar ketting. Ze sloeg haar ogen neer. Ze moest het ooit iemand vertellen en Lennon had met haar zojuist een van de heftigste dingen gezien. Ze kon hem vast vertrouwen. Als ze hem niet kon vertrouwen, wie dan nog wel? Als er iemand was die een geheim kon bewaren, was het Lennon wel. 'Het wordt tijd dat ik het deel,' zei Rynn met een luid kloppend hart. 'Ik ben m-...'
Het dakluik sloeg met een klap open en Amora klom de trap op. Haar gezicht stond strak, net als haar knot. 'Goedemorgen.'
Direct viel Rynn stil. Haar blik ging naar Amora. Ze liet haar ketting los en kwam overeind. Het was net zo'n mooie ochtend.
'Sorry, verstoor ik een gesprek?' Amora glimlachte poeslief.
Lennon schudde direct zijn hoofd. 'Nee hoor, is er wat?'
'Ik wilde even met Rynn praten. Als meiden onderling, zeg maar.' Haar blik bleef bij Lennon hangen, maar Rynn voelde al dat dit niet zomaar een gesprek zou worden.
Ze keek naar de heler en toen naar Amora. Eigenlijk had ze geen behoefte aan een gesprek met haar groepsgenoot, toch wilde ze haar ook niet afwijzen. Als Amora dat nodig had, moest het maar.
Lennon knikte. 'Dan ga ik maar. Tot zo, Rynn.' Aan zijn bezorgde uitdrukking was te zien dat hij wel merkte dat er iets mis was. Hij zei er niks van. De heler kwam overeind en klom de trap af, terug de woning in. Toen waren de twee meiden alleen.
Rynn zwaaide kort, toen draaide ze haar gezicht naar Amora. 'Wat is er, Amora?' vroeg ze, zodra de deur dicht viel.
Amora leunde tegen de reling aan. Haar vingers klemden zich om het metaal. 'Hij is van mij.'
Met grote ogen keek Rynn naar haar. Doordat ze de zon in haar rug had, kon Rynn haar gezicht niet zien. 'Wat bedoel je?' vroeg Rynn.
'Je weet best waarover ik het heb.' De stem van haar vriendin klonk boos.
Rynn stond op. 'Amora, ik heb geen flauw idee waar je het over hebt.' Ze had geen zin in haar drama. Haar hoofd stond niet naar wat Amora allemaal wel niet dacht te zien. Het enige wat ze in haar hoofd hoorde, was het eindeloze geschreeuw van de Rever.
'Ik kan jullie ook niet een keer alleen laten en jij slaapt al op zijn kamer en jullie zitten op het dak te flikflooien.' Amora liet de reling los en zette een stap dichterbij. 'Als ik jullie nog een keer zo zie...'
Een schok ging door Rynn heen. Ze voelde hoe haar wangen warm werden en haar hartslag verhoogde. Direct zette ze dat gevoel aan de kant en lachte schamper. 'Wauw...' zei Rynn langzaam. 'Ik... Nee, weet je wat? Ik hoef me niet te verantwoorden. Ik heb hier helemaal geen zin in. Jij bent de enige die weet wat er in mijn verleden gebeurd is en dan kom je hier mee aan? Ik had meer verwacht van je, Amora.'
