Monsters bestaan. Net als magie. Het is geen sprookje dat je ouders je vertellen waar alles goed eindigt. Nee, monsters zijn echt, magie is echt en het is gevaarlijk. Dat beseft een groep magie gebruikers goed. Vanwege hun kracht moeten deze Vantra...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Zachte, akoestische muziek klonk door de krakende radio en vulde de auto. De brok in haar keel snoerde haar de mond. De muziek voelde als messteken, maar ze had niet de moed om het uit te draaien. Alles was beter dan stilte. Alles was beter dan woorden.
Lennon reed. Hij zag er niet al te best uit, maar dat deed geen van hen. Amora, Cato en Braiden zaten op elkaar gepropt op de achterbank. De auto was vol, maar zonder Celeste en Declan voelde de wagen te groot. Allemaal zagen ze net zo bleek als Lennon. Zelf leek Rynn waarschijnlijk niet veel beter en zo voelde ze zich ook. Ze leefden nog, dat was het enige positieve eraan. Cato lag met haar hoofd op haar broers schouder en Amora staarde uit het raam. Het ziekenhuis kon hun wonden hechten, maar de gedachten die door hun hoofden raasden konden niet verdoofd worden. Ze waren net zo pijnlijk als de fysieke wonden, misschien zelfs wel erger.
Rynn stoeide met de mitella, die haar alleen maar meer in de weg zat dan dat het haar hielp. Ze gooide het ding voor haar voeten neer en staarde uit het raam, maar de pijn in haar schouder keerde al snel terug. Ze wilde het voelen. Het geklop, het brandende gevoel dat haar vertelde dat deze nachtmerrie echt was en geen droom. Toch dwong ze zichzelf het ding weer op te pakken en om te doen. Ze had genoeg pijn geleden. Haar blik gleed naar Lennon. Ze kon het niet langer inhouden. 'Ik kan niet geloven dat Declan...' begon ze, maar de rest van de zin blijft in haar keel steken. Kiwi zit als een bolletje in haar buidelzak van haar sweater. Het was een wonder dat hij het allemaal had overleefd, zonder een schrammetje. Hij zat nog steeds in haar rugzak, toen ze hem vond in de kelder.
'Het was mijn schuld.' Lennon hield zijn ogen op de weg gericht, waardoor ze zijn uitdrukking niet kon zien. Hij leek er een sport van te maken om de spiegels te vermijden, maar ze durfde er niks van te zeggen.
'Dat was het niet,' zei Rynn. 'Daar ben ik vrij zeker van. We zijn er nooit helemaal achter gekomen wat Declan precies kon, dus veranderen in een goedaardig monster verbaast me ergens niet.' Dat wilde niet zeggen dat het geen pijn deed. Ze had hem uit elkaar zien vallen, oplossen in de lucht en in sneeuw veranderen. De man die als een soort vader over hen had gewaakt en zij hadden hem niet kunnen redden.
Lennon hield zijn mond. Declan stierf vlak nadat Rico dat deed. Er moest een connectie zijn geweest, maar het leek er niet op dat de Heler die ging uitleggen. Rynn zou het accepteren, voor nu. Ze konden zich beter focussen op het kamp wat op Nisara's kaart stond.
'Sorry, ik had er niet over moeten beginnen,' fluisterde Rynn, die een been optrok en uit het portierraam keek. Het was schemerig buiten. Ze hadden de hele dag niks anders gedaan dan wachten in het ziekenhuis en rijden over die eindeloze landweggetjes, zonder lantaarnpalen of huizen. Alsof zo in het niks reden.
'Het is niet erg,' zei Lennon zacht, waarna hij van onderwerp veranderde. 'Wat gaan we doen als we er zijn? Waarschijnlijk zijn er veel Revers en geen van ons is klaar voor nog een strijd.'
'Ik heb geen puf meer om te vechten,' zei Rynn zacht. 'We kunnen nog vechten met woorden, in de hoop ze om te kunnen praten, maar meer zit er niet in.' Ze wilde het niet meer. Haar hoofd voelde zwaar en klopte nog steeds. Ze wilde er niet eens over nadenken wat er zou gebeuren als ze bij het kamp kwamen.
