Monsters bestaan. Net als magie. Het is geen sprookje dat je ouders je vertellen waar alles goed eindigt. Nee, monsters zijn echt, magie is echt en het is gevaarlijk. Dat beseft een groep magie gebruikers goed. Vanwege hun kracht moeten deze Vantra...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
'Amora en de anderen,' galmde een vrouwenstem door het huis. De strenge ondertoon liet Lennons magie zacht kloppen. Hij keek de anderen aan en kwam overeind, waarna hij richting de deur van de logeerkamer liep. Een naar gevoel bekroop hem. Hij durfde het niet te verzwijgen, want daar kwamen alleen problemen van. 'Dit is niet goed.'
'Laten we maar gaan,' zei Rynn. Snel stopte ze de tape die ze een aantal dagen geleden met Lennon had gemaakt, terug in het voorvakje van haar tas.
Amora knikte zacht. Haar somber blik vertelde Lennon dat ze al lang wist hoe laat het was. Samen liepen ze de trap af, de strakke woonkamer in. Amora's ouders zaten als twee standbeelden aan de eettafel. Hun blikken zijn waren strak.
De drie schoven aan en wisselden bezorgde blikken uit. Het was uiteindelijk Amora die de stilte doorbreekt, met een stijve, emotieloze vraag: 'Wat is er, moeder?'
'Amora, we houden heel veel van je, maar sinds jullie hier zijn, is de sfeer in huis anders.' De vrouw keek de drie beurtelings aan. Dat haar eigen houding daarvan de oorzaak was leek ze niet te zien. Alles wat ze zag, was de magie die in stilte zijn intrek had genomen. De krachten die haar vanuit de schaduw leken aan te staren, alsof het monsters waren.
'Niet alleen dat...' voegde Amora's vader toe. 'We... we zijn toch bezorgd over de Revers die soms langs de deuren gaan. We willen graag een veilige omgeving voor Olivia en Aster creëren. Revers passen niet in dat plaatje.' De man wierp een korte blik naar de woonkamerdeur. Een figuurtje schoot net weg de trap op. Aster.
Lennon knikte langzaam. Ze hoefden er niet omheen te draaien. Iedereen wist al lang waarover dit ging. 'Dan wil ik u bedanken voor uw gastvrijheid.' Hij keek naar zijn vrienden en hakte de knoop voor hen door. 'Ik denk dat het beter is als we binnenkort vertrekken.'
Amora's ouders knikten licht, maar het is genoeg voor het trio om het te zien. Een onuitgesproken gedachte hing tussen hen in: waar moesten ze nu heen?
De enige die zich er geen zorgen om maakte, was Lennon. Hij had al een aantal jaar een zwerversbestaan geleden. Hij kon zijn leven vast weer oppakken. Of was dat onmogelijk nu hij zijn onschuld was verloren?
'We willen jullie niet op straat gooien,' vulde Amora's moeder de stilte. 'Maar we zouden het prettig vinden als jullie je eigen weg weer vervolgen.' Een stijve glimlach vormde op haar lippen. Ze probeerde haar dochter niet aan te kijken en hield haar gezicht strak vooruit gericht, net tussen Rynn en Lennon door.
'We zullen jullie wel de ruimte geven om te overleggen,' zei Amora's vader die toen met een knikje naar zijn vrouw opstond.
'Bedankt, vader.' Amora's stem klonk net als die van haar moeder afstandelijk, alsof het woord vader niet meer was dan een naam. Het kinderlijke pap en mam dat ze bij hun eerste ontmoeting had uitgebracht, was verdwenen. Het huis was geen thuis meer, al probeerden Amora's ouders dat wel te laten zijn. Amora paste er niet meer tussen zoals vroeger. Ze was een monster in de ogen van degenen die haar hadden opgevoed.
